درباره عدالت توزیعی، راه نجات یکی از بحران‌ها؛ امروز، ما همان نسل آیندۀ دیروز هستیم (آرتامن)

می‌بایست بشردوستان و خیرخوهان ایران و جهان، مطالب گذشته مهم و مفید دیگران را همواره بازنشر دهند. این یکی از راه‌های موثر برای رسیدن جهان بهتر است؛ چراکه بدخواهان بشریت، تمایلی شدید دارند که این مطالب میان انبوه اخبار روزمرگی‌های تخدیری از سحطحی‌نگری‌های روزمره تا تخدیرهایی همچو مسابقات فوتبال گم شود!

==============================================================================

به ما گوشزد می‌کنند این ثروت‌ها را برای نسل آینده نگه داریم!  این فقر و محرومیت‌ها را تحمل کنیم، تا برای نسل آینده ذخیره شود! اما بخوبی گفتند:

امروز، ما همان نسل آیندۀ دیروز هستیم (آرتامن)

اگر دیروز میان و حتی امروز این ثروت‌ها عمومی را عادلانه یعنی توزیع برابر، رایگان و فوری میان همگان تقسیم می‌کردند (دولت از راه مالیات بیشتر فرادستان و مالیات کمتر یا معافیت از فرودستان، بخش دیگر عدالت را تکمیل می‌کرد!)، مردم زندگی آینده امروز خود و نسل‌های فرداهایشان می‎ساختند، چیزی که اکنون دیدیم، توزیع فقر و ارث گذاشتن فقر برای نسل‌های آینده است!

==============================================================================

قضیه توزیع ثروت‌های ملی همیشه مورد بحث و جدل بوده است. طی بیش از یک صد سال اخیر، بهانۀ نسل آینده و توجیهاتی مانند هزینه‌های عمرانی و خدماتی، موجب شده است درآمدهای عظیم ملی به مردم داده نشود به جز مقداری در قالب یارانه.

البته در بحث یارانه هم مغاطلاتی است، مثلاً قیمت فروش کشورهای دیگر ملاک قرار می‌دهند. کشورهای واردکننده نفت و گاز بدیهی است این کالاهای خام را از منابع ملی (ثروت عموم اتباع کشور) تولید نمی‌کنند، و در نتیجه جزئی از ثروت ملی‌شان نیست.

ثروت ملی را به خود ملت نمی‌فروشند! این یک مغلطه است، چیزی مال خود آدم است که نبایست به خودش بفروشند. ثروت ملی، ثروتی است که از ملک مشاع یک ملت حاصل می‌شود مانند استخراج معادن و سوخت فسیلی.
همیشه بهانۀ نسل آینده بوده و چند نسل گذشته و هم‌چنان این نسل آینده بهانه است!
امروز، ما همان نسل آیندۀ دیروز هستیم.
ما باید از این ثروت ملی بهره ببریم. هر سال و هر نسل دارد بیش‌تر آب می‌شود این ثروت ملی، و آخر سر تمام می‌شود و لابد آخر سر می‌گویند، خلاص شد! احتمالا آن وقت دیگر بهانۀ نسل آینده نیست!
بر طبق سامانۀ ثبت یارانه، حدود ۹۷% مردم ایران خواستار دریافت یارانه هستند.

در واقع چون هیچ روش دیگری در پرداخت ثروت ملی نیست، مردم حاضر نشدند از یارانه انصراف دهند، احتمالاً مردم می‌گویند سهم ما از ثروت ملی چه شد؟

با توجه دهه‌ها پایین نگه داشتن عمدی دست‌مزد و افزایش شدت شکاف طبقاتی، این توقع جدی شده است. اکثریت مردم عملاً دیگر نمی‌توانند از فقر نجات یابند چرا که بیکاری، کمی درآمد و عدم مکفی درآمد بار یتأمین معاش، امکان پس انداز و افزایش سرمایه موجود نیست، و در نتیجه بیش از پیش نیاز به توزیع ثروت ملی احساس می‌شود.

به قدری نیاز جدی است که سن ازدواج از مرز سی سال گذشته است، و میلیون‌ها نفر نمی‌توانند ازدواج کنند چون از عهدۀ هزینه‌ها بر نمی‌آیند! مسکن هم با گران‌سازی و اشرافی‌سازی‌ها سرمایۀ کشور به هدر رفت، و ۲,۷۰۰,۰۰۰ خانۀ گران قیمت و اشرافی خالی روی دست صاحبانشان مانده!، در حالی بیش از یک سوم مردم مستأجراند! این در حالی است اگر آن ۱۲ میلیون نفر بخواهند ازدواج کنند لااقل نیاز به شش میلیون خانه نیاز است! بازار تقاضا بالایی دارد ولی توان خرید خانه ندارد! این‌گونه بحران مسکن شدیدتر شده، قفل بازار مسکن عملاً با توزیع ثروت ملی ممکن است باز شود!

اما می‌توان دربارۀ چگونگی توزیع ثروت ملی بحث کرد.
یک روش پرداخت مستقیم است مثل همین یارانه، در واقع یارانه بخشی از همان ثروت ملی است، از درآمد سالانه چند ده میلیارد دلاری ثروت ملی، حدوداگر ۳۳ هزار میلیارد تومان یارانه فرض کنیم با احتساب دلار ۳۷۰۰ تومانی می‌شود ۸,۸۰۰,۰۰۰ دلار درآمد از ارزی چند ده میلیارد دلاری به مردم یارانه می‌دهند، منتها به صورت ریالی در حالی که بعضی معتقدند بایست دلاری-ارزی داده شود. چراکه راحت با نوسان قیت ارز، ریال کم ارزش می‌شود.
اما یک پیشنهاد دیگر است که این یارانه و در واقع توزیع ثروت ملی، از راه خرید سهام شرکت‌ها و همین مساکن خالی، و یا سرمایه‌گذاری یا افزایش سرمایۀ شرکت‌های موجود موفق مولد انجام شود و سهام آن به عنوان توزیع ثروت ملی در اختیار قرار عموم مردم به رایگان گیرد. این امر بهترین روش برای توزیع ثروت ملی است.
منبع مطلب