از غوغای انتخابات تا اسیدپاشی و مرگِ کارگران

صورت، تجلی‌گاهِ زشتی و زیباییِ ظاهریِ آدم‌هاست. کوچک‌ترین خراشی نظمِ آن را به هم می‌ریزد. سال‌هاست اسید صورتِ زنان و دختران را در خیابان‌ها، در کسری از ثانیه از هم می‌پاشاند و متلاشی می‌کند. اما هیچ مکانیسمی برای جلوگیری از این جنایتِ هولناک تعریف و هیچ تدبیری برای آن اندیشیده نشده است.

در جامعه‌ای که از آن به عنوانِ «جزیره‌ی ثبات و امنیّت» یاد می‌شود، هر روز شاهدِ ایجادِ «ناامنی» نه از سویِ داعش‌های آن‌سوی مرزها، که از سوی شهروندانِ همین جزیره و زامبی‌های وطنی هستیم. اسیدپاشی، کیف‌قاپی، خفت‌گیری، آدم‌ربایی، تجاوز، قتل و ایجاد ضرب و جرح آسیب‌هایی هستند که مستقیماً با بدن آدمی سر و کار دارند.

همه‌ی بزهکاری‌ها و شرارت‌ها و جنایت‌ها توسط افرادی صورت می‌گیرد که محصولِ مستقیمِ همین جامعه و همین سیستم هستند. همان‌هایی که قربانی می‌کنند، خود قربانیِ وضعِ موجودند.

هفته‌ی گذشته اتفاقاتی رخ داد که هیجانِ کاذبِ جماعتِ مدهوش از نتیجه‌ی انتخابات و کثرتِ عکس‌های جوهری و پست‌های بنفش مجال پرداختن به آن‌ها را نداد و در هیاهوی کُری‌خوانی‌ها و گردن‌کشی‌های مجازی گم شدند؛ «اسیدپاشی در اهواز» و «انفجار کوره‌ی ذوب فولاد در یاسوج». مردم چنان جوگیر شده بودند که انگار روحانی منجیِ بشریت، و لیستِ امید، امیدبخشِ «بی‌تَکرار» آلامِ این جماعتِ خواب‌زده است.

این بار به مددِ «بنفش‌بازی» دیگر حتی از «زردبازی» و «ای وای دلم سوخت» و «چه هولناک…» و «وای مامان…» و «بیابان را سراسر مه گرفته» و «مرغ سحر ناله سر کن» هم خبری نبود. گویی تمامِ مصائب حل شده و مردم به همه‌ی خواسته‌هاشان رسیده‌اند، غافل از این‌که مصائب اصلی از همان فردای انتخابات شروع شده است.

دوشنبه هفته‌ی گذشته بر اثر انفجار در یکی از کوره‌های ذوب فولاد در یاسوج ۹ نفر از کارگران مصدوم شدند و تا دیروز ۳ تن از کارگران بر اثر سوختگی جان خود را از دست دادند.

اما «ماله‌کشی» هم‌دلانه‌ی مسئولین به شکل «پلاسکو» و «معدن یورت» این‌بار اتفاق نیفتاد. نه یاسوج، تهران بود که قالیباف و معاون و وزیر روحانی دم به ساعت در خرابه‌های ساختمانِ پلاسکو جلوِ دوربین بروند، نه ایام انتخابات بود که روحانی با خدم و حشم و نوکر و چاکر، رهسپارِ معدن یورت شود. اینجا یاسوج بود، شهری دورافتاده، محروم و پیرامونی.

ظهر پنجشنبه نیز ۳ نفر در حادثه‌ی اسیدپاشی در منطقه‌ی باهنر اهواز متلاشی شدند، اما در حد لاشه هم به آن‌ها پرداخت نشد.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)