در نظرسنجی که در فرانسه انجام شده، ١٠٠ درصد زنان گفته‌اند که تجربه آزار و اذیت جنسی در وسایل نقلیه عمومی داشته‌اند.
آزادی رفت و آمد برای زنان در حاشیه شهرها همواره با هشدارها و نگرانی‌هایی همراه بوده است. هر بار که زنان خانه را ترک می‌کنند مجبور به انجام محاسبات گوناگون و پیچیده برای رهایی یا کاهش آزار و اذیت جنسی موجود در جامعه هستند. در این‌جا تنها چند سوال را که زنان قبل از خروج از خانه همیشه و چند بار از خود می پرسند را آورده‌ام:
– آیا برای محافظت از خودم در برابر آزارهای جنسی مثل سوت زدن مردها، دستمالی کردن و متلک گفتن و… بهتر است با مترو برم یا اتوبوس؟!
– چه ساعتی از خونه بیام بیرون که تو ایستگاه اتوبوس یا مترو تنها نباشم؟!
– صندلی عقب تاکسی امن‌تر است یا صندلی جلو؟!
بررسی‌های من نشان داده که فرقی نمی‌کند یک زن ساکن کدام شهر باشد: دهلی نو (که اخیرن تجاوز جنسی در وسیله نقلیه به خبرهای داغ در سطح بین‌المللی تبدیل شد)، یا نیویورک و لندن؛ در واقع آزار و اذیت جنسی در حمل و نقل عمومی یک مشکل جهانی است به طوری که آن‌قدر همه‌گیر است که مثل سر و صدای ساخت و ساز یا بوهای نامطبوع به بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی روزمره شهری تبدیل شده است، بنابراین اغلب به چشم نمی‌آید و آن را به عنوان مسئله‌ای عادی تحمل می‌کنیم.
در آخرین گزارشی که به «معاون وزیر فرانسه در امور حقوق زنان» ارایه شده شواهد غم‌انگیز بیش‌تری از آزار و اذیت جنسی در وسایل حمل و نقل عمومی گزارش شده است. در این بررسی که با پرسش از ۶٠٠ زن تهیه شده همه آنها تایید کرده‌اند که حداقل یک‌بار در زندگی‌شان در وسایل حمل ونقل عمومی مورد آزار جنسی قرار گرفتند.
وکیلی که روی این گزارش کار کرده می‌گوید: «وقتی من از یک زن می‌پرسم آیا شما قربانی آزار و اذیت یا خشونت در حمل و نقل عمومی هستید؟ او حتمن خواهد گفت: نه. اما پس از آن وقتی که می‌پرسم آیا تا حالا مردی در اتوبوس یا مترو خود را به شما چسبانده یا با دست سعی کرده بدن شما را لمس کند آنها اغلب می‌گویند: بله».
مشکل این است که این مسئله به قدری فراگیر است که بسیاری از زنان فرانسه آزار و اذیت جنسی را به عنوان بخشی اجتناب‌ناپذیر از رفت و آمد روزانه خود پذیرفته‌اند. در مصاحبه دیگری «هلیکس داچ» فعال مسایل زنان می‌گوید: «زنان آرام و بی‌صدا از کنار این مشکل می‌گذرند و تصور می‌کنند که طبیعی است، ما با نشان دادن جلوه‌هایی از تبعیض‌های جنسی باید بگویم این‌طور نیست و ابزارهایی مقابله با آن تعریف کنیم.»
این گزارش نشان می‌دهد که وسایل حمل و نقل عمومی مناسب زنان نیست. در این رابطه، مصداق‌ها و نمونه‌ها فراوانند از جمله انتشار ویدیویی است که زنی را در مترو در حال چرت زدن نشان می‌داد؛ این زن در حالی که خوابیده، مورد آزار جنسی قرار می‌گیرد. صحنه‌های این ویدیو بسیار تکان دهنده بود و تا مدت‌ها پس از انتشار، ترس زنان برای استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی و فوبیا چرت زدن، در آمریکا گسترده شده بود.
«ان فریدمن» در مقاله‌ای که در سال گذشته به نگارش درآورده یادآوری کرده: به رغم آن که ترس از آزار و اذیت جنسی در وسایل نقلیه عمومی در میان زنان گسترده شده اما هنوز زنان بیش‌تر از مردان از حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنند. و با وجود این که اخیرن تلاش‌هایی برای یافتن راه حل برای این معضل در سراسر جهان صورت گرفته، اما این نوع آزار و اذیت نسبت به زنان هنوز کاهش نیافته است. وی همچنین نوشته: «ساکنین شهرها خیلی ساده پذیرفته‌اند که فضاهای عمومی، مکان‌هایی هستند که زنان نمی‌توانند انتظار احساس امنیت در آن داشته باشند. »
برای مقابله با این واقعیت، زنان اغلب رفت و آمد خود را به زمان و مکان‌هایی خاص محدود می‌کنند یا سعی می‌کنند جایگزین‌های دیگر ـ ولی مطمئن‌تری ـ برای رفت و آمدهای روزانه خود بیابند. و یا در نهایت به‌رغم خطرات‌اش از وسایل نقلیه عمومی استفاده می‌کنند؛ طبعن هر کدام از این انتخاب‌ها، هزینه‌هایی برای ما زنان در بردارد، که از پرداخت پول بیش‌تر برای استفاده از تاکسی به جای اتوبوس، تا از دست دادن آزادی رفت و آمد، تا امکان خطر فیزیکی واقعی و… متغیر است.
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.