تازگی جن ها توی خانه ما عروسی گرفته اند. شب ها که همه می خوابند دسته جمعی توی راهروهای خانه برای خودشان راه می افتند. به قول مادربزرگم دیگر کاری است که شده.یکیشان همیشه کفش های مادرم را می پوشد.دیشب هم کفش ده سانتی قرمز مادرم را پوشیده بود.عادت دارد جلوی آئینه زل بزند به خودش.موهای نارنجی رنگی دارد و همیشه خدا رژ قرمز زده است.اسمش را گذاشته ام “دلبر”.کمی غمگین است اما به روی خودش نمی آورد.ظاهرش را خوب نگه می دارد.فکر کنم که عاشق است.جوری با حسرت به عکس عروسی مادر و پدرم نگاه می کند که گاهی انگار هوس می کند جای مادرم دستش را توی دست پدرم گذاشته باشد و آن تور مسخره سفید با گل های گیپورش از کله اش آویزان باشد.من می دانم که آنها توی خانه ما برای خودشان پرسه می زنند و آنها هم می دانند که من همه چیز را می دانم.مثلا می دانم که دلبر شب های جمعه حمام می رود و موهایش را دور صورتش باز می گذارد.انگار قرار است به ملاقات کسی برود.به ملاقات کسی که خیلی دوستش دارد.حتی زیر ابروهایش را هم همینجا جلوی آئینه قدی توی راهرو برمی دارد.
نمی دانستم که جن شاعر هم داریم.جل الخالق.اسمش ویکتوریا افسرده است.گاهی شعرهای خوبی می گوید.شعرهایی که برای خودش می توانست خدا باشد.اما حیف که جن ها دیوان شعری ندارند.اگر داشتند مقدمه اش را خودم می نوشتم.اسمش را هم می گذاشتیم: جن نامه یا دیوان ویکتوریا افسرده.چه می دانم.شعر سیاسی هم زیاد می گوید.شاید می خواهد زود معروف بشود.کاوه اصلا شاعرهای سیاسی را قبول نداشت:”احمق هایی که توی هپروت می نشینند و شعرمی نویسند.تنها برای اینکه زودتر مردم بشناسندشان.زخم های آدم های دیگر برای این ها مایه ترقی است.رفیق های من را تیرباران می کنند این احمق ها حالش را می برند.”من اما این ویکتوریا را دوستش دارم.زن روشنفکری است.از این زن ها کم دوروبر آدم پیدا می شود.توی جن ها که اصلا انگار تخمش را ملخ خورده است.با هم ساعت ها حرف می زنیم و سیگار می کشیم.من می کشم و او دودش می کند.کاوه سیگار کشیدنم را اصلا دوست نداشت. می گفت سیگار را چس دود می کنی.هربار که می کشیدم کلی می خواست یادم بدهد.می گفت بده بالا دودش را.آهان همین جا نگه دار.به اینجا که می رسید می خواستم خفه بشوم.من همین چس دود را دوست دارم.اصلا همه این دنیا برای من چس دود می شود.حتی کاوه هم چس دود می شود.حتی بغضش هم تا گلویم نمی رسد.همه را یکجا قورت می دهم.
ویکتوریا می گوید فقط شعر دوای درد من است.بنشینیم و با هم این خزعبلاتی که می گویم را بنویسیم.آخر کی این مزخرفات را می خواند؟ مردم این روزها فقط می خواهند یکجوری شکمشان را سیر نگه دارند.این شعرها هم فقط به درد من و این جن ها می خورد.
یکی از این جن ها مثل عمه تهرانی ام می ماند.توی آشپزخانه برای خودش خانمی می کند.عاشق استکان و نعلبکی های شاه عباسی مادرم است.برای خودش چای میریزد و فرت و فرت به قلیان پک می زند.کمی پیرتر از بقیه است اما چشمهایش خوب می بیند جوری مثل عمه تهرانی ام زل می زند به من که انگار تا ته سلولهای بدنم را می بیند.انگار همه چیز را رصد می کند.حتی می فهمد که پنهان از مادربه دوست های کاوه تلفن کرده ام و سراغش را گرفته ام.جوری نگاهم می کند که انگار می داند این روزها چرا اینقدرغمگینم وسیگار پشت سیگار می کشم.پیر است اما چشمهایش خوب می بیند.کارش که تمام می شود همه ظرف ها را یکی یکی سرجایش می گذارد.آنطور که حتی به عقل جن هم نمی رسد که کسی غیر از مادرم آنها را از کابینت بیرون کشیده باشد.البته گاهی اشتباهاتی هم می کند.مثلا یکبار سرقلیان را روی سرویس آشپزخانه جا گذاشته بود.همه چیز را به پای برادر کوچکم نوشتند.تقصیر خودش است. شب ها دیرتر از همه به خانه می آید و بوی تلخی می دهد.بازهم شانس آورده که مادرم خیال می کند سیگار کشیده است.
یکی از این جن ها خیلی زشت است.شبیه پاسبانهاست.با سبیل های تا بناگوشش همیشه من را می ترساند.خودش هم انگار همیشه مستاصل است.انگار چیزی گم کرده.یا دنبال چیزی می گردد.مرتب ساعتش را نگاه می کند.خدا را شکر این یکی اصلا انگار من را نمی بیند.کاری به کار من ندارد.اما آخرش من را می ترساند.ویکتوریا می گوید کاری به کارش نداشته باش.این یک آدم بدبختی است که دومی ندارد.زنش سر زا مرده است چله زمستان و با ۶تا بچه قدو نیم قد تنها مانده است.خوب بالاخره یک چیزی باید بکند توی شکم این بچه هایش.همیشه خدا بوی خون می دهد.شاید قصاب است.شاید هم کارش سلاخی است.
این جن ها خوبند اما فقط تا وقتی که به پچ پچ نیافتاده اند.وقتی به پچ پچ می افتند دیوانه کننده می شوند.همه این پچ پچ هایشان زیر سر یک نفر است.اسمش را گذاشته ام شمسی خله.عادت دارد بیاید بالای سرآدم. یک دل سیر نگاهت کند با آن چشم های کورشده اش وبعد بیافتد به پچ پچ.از این شمسی خله متنفرم.به کار همه کار دارد.به ترک دیوار هم ایراد می گیرد.اسم کاوه را همین شمسی انداخت ورد زبان این جن ها.که هی توی خانه بچرخند و اسمش را بیاورند.انگار بخواهند لج من را در بیاورند.انگار نمی داند که کاوه نرفته.کاوه را پاسبان ها برده اند.باید بگویم هزار بار این را بنویسند تا حالیشان بشود.کاوه اگر می فهمید که به خاطرش با یک مشت چل درافتاده ام حسابی قاطی می کرد.نه.دروغ می گویم.کاوه اینقدر درگیر خودش است که من را فراموش کرده است.همه چیز این دنیا مهمتر از من است.من و این جن هایی که شب ها دورم را می گیرند و ولم نمی کنند.کاوه به این چیزها اعتقادی ندارد.آدم های بزرگ همینطوری اند دیگر.آدمهای مهم.آدمهای تاریخ ساز.من هم اینجا نشسته ام با یک مشت جن که دورو برم را گرفته اند می زکم.چه اهمیتی دارد که شمسی خله می گوید کاوه تو را ول کرد و رفت و دلبر هم سرش را به علامت تایید تکان می دهد.این ها نمی فهمند.نمی فهمند که چقدر سخت است که مردی که دوستش داری ولت کند و برود.من اینجا مانده ام و به قول مادرم عزای ننه و بابایم را گرفته ام.مادرم نمی فهمد.نمی فهمد که چقدر بد است که مردت تو را نخواهد.از نظر مادر مردها همیشه زنشان را می خواهند.حتی اگر مثل آن روزهای پدر توی کافه مولن روژ بدمستی کنند و با هزار زن از ما بهتران رفت و راه داشته باشند بازهم آخر شب که می شود باد کله شان می خوابد و دست از پا درازتر و یک جور طلبکارانه لغط توی در خانه می کوبند و می آیند.این چرت و پرت ها را توی کله ام نمی کنم.مردی که ددری باشد دیگر مرد من نیست.حالا هم می گویم که کاوه ددری نیست.فقط حواسش این روزها پرت است.آنقدر که حتی یادش می رود مثل پدر شب بعد از بدمستی اش به خانه برگردد.روزها همه اش خواب هستم.آنقدر که نمی فهمم کی می آید و کی می رود.دیگر نظم و مقررات این خانه فراموشم شده است.ترشی انداختن ها و لبو پختن زمستانش و رب درست کردن تابستان و پاییزش.اما به این نتیجه رسیده ام که خوبی این خانه به این است که حتی اگر توپ هم درکنند همه چیز سرجای خودش است.ظهر به ظهر بعد از اذان سفره پهن است و متناسب با غذایی که مادر پخته انواع چاشنی ها را داریم.استانبولی را باید با سالاد شیرازی بخوریم و دم پختی عدس را با خرما. برعکس خانه ی من و کاوه که هرروزش یک شکل است.یعنی یک شکل بود.گاهی وقت ها اصلا یادمان می رفت که باید غذا بخوریم.این ها دیگر چه اهمیتی دارد وقتی دکترها بچه من را سلاخی کرده اند و از شکمم کشیده اند بیرون و کاوه حتی نمی داند که چه اوضاعی دارم.
یکی از این جن ها کارگردان سینما است.اما نمی دانم چرا فیلم هایی که می سازد را در تنهایی می سوزاند.شاید هنرپیشه هایش خوب نیستند.خیلی دلم می خواهد فیلمی از کاوه داشتم و هرروز می دیدم.فیلمی از کاوه در حالی که خوب بود و حواسش جمع بود.فیلمی از کاوه که از کار تاریخ آمده بود بیرون و برای خودش یک آدم دیگری بود.یک آدم معمولی که دست من را می گرفت و باهم به سینما می رفتیم.بعدش هم کباب و ریحون می خوردیم. شبش هم توی رختخواب با هم عشق بازی می کردیم.حیف که تاریخ نگذاشت ما خوشبخت بمانیم.
روزیکه آمد لباسهایش را ببرد هنوز یادم مانده.پلیور بافتنی سرمه ای تنش بود و صورتش را سرما زده بود.ته ریش و آن چشم های هراسانش من را خیلی می ترساند.چقدر دلم می خواست بغلش کنم و نگذارم برود.اما نکردم.ساکش را خودم دادم دستش و چند تکه لباس چپاندم توی ساک برزنتی بدقیافه اش.بعد توی بغلش مچاله شدم اما نگفتم نرود.اگر می گفتم هم می رفت.خوب تاریخ اهمیت بیشتری دارد.نمی دانم اسم من و این بچه ی چند میلیمتری را هم توی تاریخ می نویسند که سلاخی مان کردند یا نه؟ فقط این جن ها می فهمند که وقتی این همه خون از آدم برود چه بلایی سرش می آید.شمسی خله می گوید می میری.می میری.می دانم که راست می گوید.من طاقتش را ندارم.من با این بچه ای که ندارم توی این سرمای زمستان چه می کنیم؟بدون کاوه توی این برف و بوران.آنقدر راه رفته ایم که هیچ کداممان نا نداریم.
مادرم برای کاوه آش پشت پا پخته.احمق است که خیال می کند برمی گردد.حتی شمسی چله هم می داند که نمی آید.مادربزرگ می گوید آب جوش ریخته ایم که این جن ها دیوانه شده اند و راه افتاده اند توی خانه.نه.دروغ است.این ها برای من آمده اند.می خواهند دلداری ام بدهند.برای من آمده اند که شوهرم توی این سرمای زمستان با این بچه ای که ندارم ولمان کرده و رفته.
همیشه می گویم اگر یکبار دیگر ببینمش توی بغلش مچاله می شوم و آن چشم های قشنگش را می بلعم.اما هردفعه که می آید همه حرفهایم یادم می رود.می نشینم کنارش و برایش چایی می ریزم.هی سیگار می کشد و حرفهای نامربوط می زند که گوش نمی دهم.تمام لباسهایم بوی سیگار گرفته.آخرین بار می رویم خیابان انقلاب و شیرموز می خوریم.توی آن سرما دستهایم را توی دستهایش می گیرد.یخ کرده ام.زیاد حرف نمی زنم.دوست دارم بیشتر نگاهش کنم.نمی گذارم هیچ کدام اینها را بفهمد.این روزهای آخر همه اش یکهو زل می زند توی چشم هایم و می گوید “منتظر من نمانی ها.من نمی توانم.شاید این آخرین بار باشد ” و از این حرف های مسخره.میگویم هوس کشک و بادمجان کرده ام.بادمجان می خرد و بوی نعنا داغش خانه را پر می کند.یکجوری آشپزی می کند که انگار همه عمر آشپز بوده است.پیازها را یک اندازه ریز می کند و من محو کار کردنش می شوم.کشک و بادمجانش هم از گلویم پایین نمی رود.الکی می گویم :خیلی خوشمزه شده کاوه.دروغ می گویم.من فقط چس دود کرده ام.اصلا لب نزده ام.تا صبح توی بغلش خوابم نمی برد.رختخوابمان را جلوی تلویزیون پهن می کنیم.نشان به آن نشان که تا صبح باران می آمد و من زل زده بودم به چشمهایش.پرسیدم شب یلدا چندشنبه است؟خندید و گفت حالا کو تا شب یلدا.استاد این بود که همه چیز را کم اهمیت نشان بدهد.این پنج شنبه شب یلدا است.چه فایده وقتی کاوه نیست.خودش با پای خودش رفت اما خبرش را رفیقهایش آوردند.همین دلبر هم شاهد است که من گریه نکردم.به خاطر تاریخ گریه نکردم.این جن های بدبخت چه گناهی کرده اند که من عروسی شان را خراب کنم؟عروسی دلبر است.داماد همان پاسبانی است که صبح تا شب دم خانه مان کشیک می داد .برای همین پاسبان سبیل در رفته این همه قروقاشق می کرد؟همان پاسبان هیزی که با چشم هایش تمام سلول های بدنم را می پایید آنقدر که لرزم می شد.شمسی چله کنارم نشسته و پچ پچ می کند.ویکتوریا افسرده می رود بالای مجلس و یکی از شعرهای آنا آخماتووا را بلند برای جن ها می خواند.کاوه هم توی شعرش هست.اسم کاوه را جوری جلوی این جن ها می گوید انگار یکی از خودشان است.من گریه نمی کنم.عروسی دلبر است.
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر میکنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و میخواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
نظرات
واقعا لذتبخش بود. بچه ای که نداشتم و چس دود بسیار خوب در آمده است. موفق باشید.
سه شنبه, ۲۰ام فروردین, ۱۳۹۲