انتخابات آمریکا، آرای الکترال و رای های زودهنگام

انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا و دموکراسی الکترال در آن، محصول انقلاب آمریکا در اواخر قرن ۱۶ – ۱۷۷۶- و موارد مندرج در قانون اساسی این کشور است. برای انتخاب رئیس جمهور، هر ایالت بر اساس تعداد آرای آن ایالت در مجلس نمایندگان (این آرا متغیر است، بر حسب جمعیت هر ایالت فرق می کند و مورد بازنگری قرار می گیرد) + تعداد آرای هر ایالت در مجلس سنا (آین آرا ثابت است، هر ایالت در مجلس سنا، ۲ نماینده دارد)، ارزش گذاری می شود. به عنوان مثال ایالت کالیفورنیا با تقریبن ۳۸ میلیون نفر جمعیت دارای ۵۳ نماینده در مجلس نمایندگان آمریکا (House) است و ایالت فلوریدا با ۱۹ میلیون نفر جمعیت، دارای ۲۷ نماینده در مجلس نمایندگان (House) است. و البته هر دو ایالت، ۲ نماینده در مجلس سنا دارند. به این ترتیب آرای الکترال کالیفرنیا برابر با ۵۵ و آرای الکترال فلوریدا برابر با ۲۹ رای است. ایالت هایی هم که جمعیت آنها خیلی کم است، حداقل ۱ نماینده در مجلس نمایندگان و (البته ۲ نماینده در مجلس سنا) دارند. به عنوان مثال ایالت مونتانا با تقریبن ۱ میلیون جمعیت، تنها ۱ نماینده در مجلس نمایندگان دارد.

قبل از ادامه بحث یک نکته را فقط برای تذکر بگویم که کنگره در آمریکا به معنی ترکیب مجلس نمایندگان و مجلس سنا است. از آنجایی که عضو مجلس نمایندگان Congressman و عضو مجلس سنا Senator خوانده می شود، ما در ایران عضو مجلس نمایندگان را گاهی اوقات – به اشتباه – کنگره می خوانیم که این درست نیست. تعداد نمایندگان در مجلس نمایندگان که اصطلاحن به آن House می گویند بر اساس ترکیب جمعیتی هر ایالت، کلن به میزان ۴۳۵ عدد و تعداد سناتورهای آمریکایی ۱۰۰ نفر است که جمع آنها ۵۳۵ نفر می شود. سناتورها در آمریکا پس از انتخاب در سه گروه – بر اساس قرعه کشی – قرار می گیرند. دسته اول بعد از ۲ سال حضور در سنا باید در انتخاب مجدد شرکت کنند، دسته دوم پس از ۴ سال و دسته سوم پس از ۶ سال در انتخابات مجدد شرکت می کنند. به عنوان مثال اسکات براون سناتور جمهوری خواه ایالت ماساچوست که در سال ۲۰۱۰ جایگزین تد کندی – سناتور مرحوم ایالت ماساچوست شد – پس از ۲ سال امسال دوباره با الیزابت وارن، کاندیدای دموکرات ها رقابت می کند (گزارشی از وضعیت انتخابات سنا). انتخابات مجلس نمایندگان اما هر ۲ سال یک بار برگزار می شود. در سال ۲۰۱۰، جمهوری خواهان اکثریت مجلس نمایندگان را که پیش از این در اختیار دموکرات ها بود بدست آوردند. پیش بینی می شود در انتخابات امسال هم مجلس نمایندگان همچنان در اختیار جمهوری خواهان باقی بماند.

همانطور که گفتم تعداد نمایندگان هر ایالت در مجلس نمایندگان به اضافه تعداد نمایندگان هر ایالت در مجلس سنا، بیانگر ارزش آن ایالت برای تعیین رئیس جمهور است که به آن آرای الکترال گفته می شود. در انتخابات ریاست جمهوری (که در اولین سه شنبه پس از اولین دوشنبه در ماه نوامبر برگزار می شود)، هر رئیس جمهوری که در هر ایالت، رای اکثریت را بدست آورد، تمام آرای الکترال آن ایالت به نام وی خوانده می شود. در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۲، باراک اوباما به صورت ۱۰۰% در ایالت کالیفرنیا اکثریت را بدست می آورد، بنابراین تمام ۵۵ رای اکترال در فلوریدا (۵۳ + ۲)، برای اوباما خواهد بود. در ایالت کم جمعیتی مانند مونتانا هم، میت رامنی دارای ۳ رای الکترال است.

همانطور که گفتم تعداد نمایندگان در مجلس نمایندگان که اصطلاحن به آن House می گویند بر اساس ترکیب جمعیتی هر ایالت، کلن به میزان ۴۳۵ عدد و تعداد سناتورهای آمریکایی ۱۰۰ نفر است که جمع آنها ۵۳۵ نفر می شود. بنابراین تعداد آرای الکترال در انتخابات ریاست جمهوری باید ۵۳۵ نفر باشد، اما از آنجایی که واشنگتن دی سی (پایتخت آمریکا) یک ایالت به حساب نمی آید و نماینده ای در مجلس نمایندگان و سنا ندارد (نماینده واشنگتن دی سی در مجلس نمایندگان delegate نام و حق رای محدودی دارد)، ۳ رای الکترال برابر با کمترین رایی که یک ایالت در انتخابات دارد به واشنگتن دی سی تعلق می گیرد و بر این اساس کل آرای الکترال در آمریکا ۵۳۸ عدد است (برای انتخابات سال ۲۰۱۲) و اگر کسی بتواند ۲۷۰ رای الکترال بدست بیاورد، رئیس جمهور آمریکا خواهد بود (استثنایی در مورد ایالت Maine و Nebraska در مورد شمردن آرای الکترال فرد پیروز وجود دارد. در این دو ایالت روشی به نانم Congressional District Method مورد استفاده قرار می گیرد. در این روش، ۲ رای اکترال بر اساس آرای عمومی محاسبه می شود و آرای الکترال باقیمانده که برای Main به میران ۲ رای و برای Nebraska به میزان ۳ رای است بر اساس تقسیم بندی آرا درون ایالت مورد محاسبه قرار می گیرد. ایالت Main  از سال ۱۹۷۲ و ایالت Nebraska از سال ۱۹۹۶ این روش را مورد استفاده قرار دادند. به صورت سنتی Main به دموکرات ها رای می دهد و Nebraska هم به جمهوری خواهان رای می دهد. Main در انتخابات امسال ۴ رای الکترال و Nebraska هم ۵ رای اکترال دارد).

فلسفه رای اکترال در این است که در اصل یک شهروند آمریکایی در انتخابات به صورت مستقیم به یک کاندیدا رای نمی دهد، بلکه به کسانی رای می دهد که به نام Elector خوانده می شوند و آنها در یک روند فرمالیته، رئیس جمهور را از میان خود انتخاب می کنند. پیروزی یک کاندیدا در یک ایالت به معنی انتخاب Elector هایی در آن ایالت است که نمایندگان کاندیدای پیروز هستند. اگرچه در هنگام رای گیری در برگه های رای گیری برخی ایالت ها، نام کاندیدا و معاون وی نوشته می شوند که این به خودی خود به معنی انتخاب Elector های مرتبط با آن کاندیدا و معاون وی است و در برخی ایالت ها هم اساسن نام Elector ها نوشته می شوند و آنها بر اساس پروسه مشخصی درون ایالت ها، کاندیدای پیروز و معاون وی را انتخاب می کنند. از جمله مهمترین دلایل تعیین این نوع شمارش آرا، این است که در گذشته امکان رای گیری ایالتی و بدست آوردن نتایج آن در کوتاه ترین زمان ممکن وجود نداشت. به همین دلیل مردم، نماینگان مرتبط با احزاب را که در ایالت های خود آنها را می شناختند انتخاب می کردند و آنها نیز در یک گردهمایی متمرکز، رئیس جمهور را تعیین می کردند. فرایند انتخاب رئیس جمهور توسط Elector ها کاملن فرمالیته است، یعنی در حالات نرمال یک Elector که در یک ایالت توسط حزب یا کاندیدای ریاست جمهوری انتخاب شده است، به کاندیدای حزب رقیب رای نمی دهد. Electorی که چنین کاری بکند به Faithlessness (وفادار نبودن) متهم می شود و در ۲۴ ایالت این کار جرم است. در انتخابات سال ۲۰۰۰، Barbara Lett-Simmons که در واشنگتن دی سی به عنوان Elector از طرف دموکرات ها انتخاب شده بود، در اعتراض به نقش کم واشنگتن دی سی، در تصمیم گیری های کنگره، در روز تعیین رای حاضر نشد و به همین دلیل تعداد آرای الکترال ال گور ۲۶۶ عدد (و آرای کل ۵۳۷، به جای رقم ۵۳۸) بود. در رقابت های ریاست جمهوری سال ۲۰۰۴ هم، جان ادواردز که به عنوان معاون جان کری در حزب دموکرات انتخاب شده بود، یک رای الکترال بدست آورد. دلیل این امر اشتباه یکی از Elector ها عنوان شده است که در برگه خود به جای جان کری، اسم جان ادوارزد، معاون او را نوشته بود.

Elector ها در اولین دوشنبه پس از دومین چهارشنبه ماه دسامبر در مراکز ایالتی خود، رای شان را برای ریاست جمهوری و معاونت اولی او در برگه های جداگانه می نویسند.  در تاریخ انتخابات آمریکا تا کنون ۴ بار یک کاندیدا، رای بالاتری از دیگران بدست آورده اما آرای الکترال را باخته و در نتیجه رئیس جمهور نشده است. نزدیک ترین آن از لحاظ زمانی به ما، انتخابات سال ۲۰۰۰ است. در آن انتخابات ال گور، کاندیدای حزب دموکرات تقریبن ۵۰۰ هزار رای بیشتر از جرج بوش بدست آورد، اما به دلیل آنکه جرج بوش موفق شده بود آرای الکترال بیشتری بدست بیاورد (۲۷۱ به ۲۶۶ و یک رای غایب)، جرج بوش به عنوان ۴۳ مین رئیس جمهور آمریکا انتخاب شد. ۳ مورد دیگر مربوط به سال های ۱۸۲۴، ۱۸۷۶ و ۱۸۸۸ است. در انتخابات سال های ۱۸۷۶ و ۱۸۸۸ مشابه سال ۲۰۰۰ کاندیدایی که اکثریت آرای عمومی را بدست آورد نتوانست اکثریت آرای الکترال را بدست بیاورد اما داستان در سال ۱۸۲۴ فرق می کند. در این سال جان کوینسی آدامز در حالی به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد که آرای وی تقریبن ۳۱% آرای کل بود. رقیب او اندرو جکسون تقریبن ۴۱% آرا را بدست آورده بود، اما چون هیچ یک از دو کاندیدا، اکثریت آرا را بدست نیاورده بودند، تکلیف تعیین رئیس جمهور به عهده مجلس نمایندگان گذاشته شد (مطابق قانون اساسی) و مجلس نمایندگان هم جان کوینسی آدامز را به عنوان رئیس جمهور انتخاب کرد. در مواقعی که کاندیداها اکثریت آرا را بدست نیاورند و یا رای الکترال ۲ کاندیدا مساوی باشد، مجلس نمایندگان رئیس جمهور را انتخاب می کند و مجلس سنا هم معاون رئیس جمهور را بر می گزیند. در انتخابات امسال با درصد احتمال پایینی اگر آرای الکترال میت رامنی و باراک اوباما مساوی و برابر با ۲۶۹ رای باشد این سناریو برای دومین بار در تاریخ آمریکا تکرار خواهد شد. با این توضیح که به دلیل اکثریت جمهوری خواهان در مجلس نمایندگان – منظور مجلس نمایندگان جدیدی است که انتخابات آن، هم زمان با انتخابات ریاست جمهوری برگزار می شود – آنها میت رامنی را برای ریاست جمهوری انتخاب خواهند کرد ( نمایندگان هر ایالت درون خود تصمیم گیری می کنند و کاندیدای پیروز را معرفی می نمایند، بنابراین هر ایالت ۱ رای دارد) و به دلیل اکثریت احتمالی دموکرات ها در مجلس سنا، آنها هم جو بایدن را به عنوان رئیس جمهور تعیین می کنند (این دو ویدئو: اینجا و اینجا را ببینید و این مقاله را هم بخوانید). این سناریو در صورتی که اوباما بتواند اوهایو، ویسکانسین و نیوهمشایر را ببرد و در سایر ایالت های سرنوشت ساز یا همان Swing State ها (ایالت هایی که گاهی به دموکرات ها و گاهی به جمهوری خواهان رای می دهند) رامنی پیروز شود اتفاق خواهد افتاد و هر دو کاندیدا ۲۶۹ رای الکترال بدست می آورند. در این نقشه انتخاباتی CNN شما می توانید سناریوهای مختلف را خودتان ارزیابی کنید. برای این کار موس خود را روی هر ایالت کلیک کنید تا آن ایالت به رنگ آبی یا قرمز ( به معنی طرفداری از اوباما یا رامنی) در آید. سپس به آرای الکترال کاندیداها که در امتداد ستون بالای نقشه کنار عکس دو کاندیدا مشخص می شوند نگاهی بیندازید. اگر در روی ایالت های که با رنگ زرد مشخص شده اند، همانطور که گفتم اوهایو، نیوهمشایر و ویسکانسین را به اوباما بدهید (رنگ آبی) و سایر ایالت هایی را که با رنگ زرد مشخص شده اند به رامنی اختصاص دهید (رنگ قرمز)، آرای الکترال این ۲ برابر با ۲۶۹ خواهد شد. در مورد نتایج انتخابات مجلس نمایندگان و مجلس سنا، اینجا و اینجا را ببینید. همانطور که مشخص است، جمهوری خواهان ۲۲۴ نماینده قطعی و دموکرات ها ۱۷۸ نماینده قطعی در مجلس نمایندگان دارند. ۳۳ کرسی هم وضعیتش هنوز معلوم نیست و رقابت در آنها خیلی نزدیک است و اگر دموکرات ها همه آنها را هم ببرند با ۲۱۱ نماینده از جمهوری خواهان با ۲۲۴ نماینده در موضع اقلیت قرار دارند و در صورت آرای الکترال مساوی، آنها میت رامنی را به عنوان رئیس جمهور انتخاب خواهند کرد. در مجلس سنا رقابت نزدیک تر است. دموکرات ها ۴۶ سناتور قطعی و جمهوری خوهان ۴۳ سناتور قطعی دارند و ۱۱ کرسی مجلس سنا هم هنوز به صورت قطعی به یکی از دو حزب تعلق نگرفته است.

به صورت خلاصه هم اگر بخواهم دلیل اینکه یک کاندیدا، آرای الکترال بیشتری بدست می آورد اما رای کمتری دارد را توضیح دهم، ۴ تا از همین ایالت های سرنوشت ساز را انتخاب می کنم. فلوریدا (۲۹ رای الکترال، ۱۹ میلیون جمعیت)، اوهایو (۱۸ رای اکترال، ۱۱ میلیون جمعیت)، ویرجینیا (۱۳ رای اکترال، ۸ میلیون جمعیت) و نیوهمشایر (۴ رای اکترال، ۱.۳ میلیون رای). با فرض اینکه در ایالت های دیگر آرای کاندیداها به صورت مساوی تقسیم شده است و در این ۴  ایالت (که ۳ تای اول مهمترین ایالت های انتخابات در سال ۲۰۱۲ هم هستند)، آرا به صورت زیر تقسیم بندی شوند:

فلوریدا: اوباما ۶ میلون، رامنی ۵ میلیون، آرای الکترال ۲۹، همه برای اوباما

اوهایو: اوباما ۳ میلیون، رامنی ۵ میلیون، آرای الکترال ۱۸، همه برای رامنی

ویرجینیا: اوباما ۲ میلیون، رامنی ۴ میلیون؛ آرای الکترال ۱۳ همه برای رامنی

نیوهمشایر: اوباما ۳۰۰ هزار رای، رامنی ۲۰۰ هزار رای؛ آرای الکترال ۴ همه برای اوباما

خب مجموعن اوباما در این ۴ ایالت ۱۱.۳ میلیون رای بدست آورده است و آرای رامنی هم ۱۴.۲ میلیون است. اما آرای الکترال اوباما ۳۳ رای (اوهایو + نیوهمشایر) و آرای الکترال رامنی ۳۱ رای (ویرجینیا + اوهایو) است. بنابراین کسی که آرای بیشتری بدست آورده، لزومن رای الکترال بیشتری بدست نخواهد آورد. این به خودی خود هم بیانگر آن است که یک کاندیدا برای رقابت باید بداند در چه ایالت هایی و با چه نسبتی تبلیغ کند و سرمایه مادی و انسانی خودش را صرف نماید. این ویدئو را ببینید که نگاهی انتقادی به روش آرای الکترال برای انتخاب رئیس جمهور در آمریکا دارد. این ویدئو توضیح می دهد که جمعیت آمریکا ۳۰۹ میلیون نفر است و بر اساس ۵۳۸ رای الکترال، هر ۵۷۴ هزار نفر باید یک رای الکترال داشته باشند (۵۷۴۰۰۰=۳۰۹۰۰۰۰۰۰/۵۳۸). اما خب اینگونه نیست. به عنوان مثال اوهایو با ۱۱ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر باید ۲۰ رای اکترال داشته باشد در حالیکه ۱۸ رای اکترال دارد (دلیل این امر این است که هر ایالت فارغ از جمعیت، ۲ رای در مجلس سنا دارد و این دو رای در نتیجه گیری کلی، آرای الکترال ایالت های پرجمعیت را به نفع کم جمعیت ها، کم می کند). بر این اساس ایالت هایی مانند کالیفرنیا و تکزاس، به ترتیب ۱۰ و ۶ رای اکترال کمتر از نسبت جمعیتی خود دارند (البته توجیه این امر توسط قانون گذاران آمریکایی، جلوگیری از تاثیر بیشتر ایالت های بزرگ تر و پر جمعیت تر بر ایالت های کوچک تر یا کم جمعیت تر است). این فیلم به صورت ریاضی ثابت می کند که ۲۲% جمعیت آمریکا می توانند رئیس جمهور را تعیین کنند و بیشتر از ۵۰% آرای الکترال را بدست بیاورند (این ادعا البته در دنیای واقعی به دلیل تفاوت ایالت های در رایی که به جمهوری خواهان یا دموکرات ها می دهند هرگز اتفاق نمی افتد. به عنوان مثال در این فیلم دو ایالت ماساچوست و آلاسکا در میان این ۲۲% جمعیت قرار دارند و رای آنها برای یک کاندیدا در نظر گرفته شده است. در صورتیکه جز در مواردی که کاندیدای ریاست جمهوری خیلی قوی تر باشد – مانند ریگان در دور دوم و حتی دور اول – هرگز آلاسکا و ماساچوست یک جور رای نمی دهند. رای ماساچوست به صورت سنتی به دموکرات ها و رای آلاسکا به صورت سنتی به جمهوری خواهان تعلق می گیرد).

نکته دیگر در انتخابات آمریکا رای های زودهنگام توسط کسانی است که اصطلاحن به آنها Early Voter می گویند. (نقشه رای های زودهنگام و غیابی در ایالت های مختلف). آمریکایی ها در ۳۲ ایالت ( + واشنگتن دی سی) می توانند زودتر از زمان رای گیری عمومی (انتخابات امسال، ۶ نوامبر)، رای بدهند. در ۲۷ ایالت ( و واشنگتن دی سی) شهروندان می توانند رای خود را به صورت غیابی از طریق پست ارسال کنند، بدون آنکه لازم باشد دلیل غیبت خود را اراده دهند. در ۲۱ ایالت اما اگر کسی قصد داشته باشد رای خود را با پست ارسال کند، باید دلیل غیبت خود را اعلام نماید.

گالوپ روز سه شنبه گزارشی منتشر کرد (+) از رای دهندگانی که زودتر از زمان انتخابات رای داده اند و یا تصمیم دارند قبل از روز انتخابات در ۶ نوامبر رای بدهند. مطابق پیش بینی گالوپ، ۳۳% رای دهندگان در انتخابات امسال رای خود را به طریقی غیر از روش معمول رای گیری در پای صندوق های رای ارائه می کنند. این رقم در سال ۲۰۰۸ تقریبن ۳۱% و در سال ۲۰۰۴ برابر با ۲۲% بود (لیست ایالت های که می توانند به صورت غیابی یا زودتر از روز ۶ نوامبر، رای بدهند: اینجا). باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا اولین رئیس جمهوری است که رای خود را قبل از روز رای گیری نهایی (امسال در ۶ نوامبر) ارائه کرد (+). هدف اوباما از این کار تهییج دموکرات ها به رای دادن در انتخابات سال ۲۰۱۲ است که به نظر می رسد نسبت به سال ۲۰۰۸، رغبت کمتری برای رای دادن به او دارند. این ویدئوی جالب را  هم ببینید که میشل اوباما به جیمی کیمل، کمدین، می گوید که می خواهد چه کار کند تا او یادش نرود تا در انتخابات ۲۰۱۲ رای بدهد

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)