قُمارهایِ باخته‌ی قدرت‌هایِ خاورمیانه

آمریکا، در طولِ جنگِ سرد  با  شوروی و پس از آن، بسیار بیشتر، ، کوشید تا با برنامه هایی، قدرتِ حاکمِ در “خاورمیانه” باشد: ” با نفتی  سرشار: آسان ترین و پُربارترین انرژیِ موجودِ آن زمان و هنوزِ زمین“، و درگیریِ حکومت هایِ کم و بیش فاسدِ خاورمیانه با هم،از هزینه هایِ آمریکا برایِ  پیشبُردِ چنین برنامه ای  بسیار می کاست.  پس  آمریکا، از سویی  به جِدالِ  تاریخیِ  شیعه و سُنّی و از سویِ دیگر، به  ستیزِ کشورهایِ اسلامی  با  اسرائیل  در خاورمیانه ، دامن  زد  تا  با  هزینه ای کمتر و سیاستی آسان تر، اقتدارش را در مهم ترین منبعِ انرژیِ جهان، دستِ کم تا امروز، پاینده تر  سازد.

امیر سارم

۱۱  سپتامبرِ  “انفجارِ  بُرج هایِ دوقولو در آمریکا”، سیاستِ  حاکم بر دنیا را، کم و بیش  در همه جایِ دنیا،  آشکارا  دگرگون کرد: عملیاتِ جنایت بارِ  انفجار در زمانه ای جدید با گسترشِ ماهواره و تلویزیون، در برابرِ دیدگانِ چند میلیارد نفر از مردم ِ دنیا،  بسیار چشمگیر بود و افزون بر آن  از  نظرِ  فنّیِ  آنچنان سرعت و تازگی ای داشت که  حتّا سرانِ  سی.آی.اِی، سازمانِ اطّلاعاتِ مرکزیِ آمریکا، پرخرج ترین و سازمان یافته ترین و بزرگترین تشکیلاتِ اطّلاعاتیِ دنیا، با  شگفتی  تمام  از این رویدادِ نامنتظر، فقط  توانستند  مقرّ اصلیِ سی.آی.اِی در ویرجینیا در حالی که در وحشت فرو رفته بود از بیم حمله به آنجا تا حدود زیادی تخلیه کردند چون حتّا این نوکِ پِیکان اطّلاعاتِ دنیا از سرعتِ پیشرفت زمان، جا  مانده بود.

امّا با اینکه کارشناسانِ سی.آی.اِی به رهبرانِ  آمریکا گفته بودند تشکیلِ گروه های اینچنینیِ دشمنِ  آمریکا و به ویژه کسانی که حاضرند چنین”عملیاتِ انتحاری” ای را با فرستادنِ خود به کامِ مرگ، انجام دهند نتیجه ی زندگیِ همراه  با فقر و واپسگرایی و کم سوادی ای در کشورهایی با حکومت هایِ خودکامه و فاسد است که از نزدیکانِ آمریکاهستند و توصیه ی امنیتیِ آنها به رهبرانِ آمریکا،  این بود که حکومت هایِ دموکراتیک و جامعه ی پیشرفته تر در خاورمیانه با فراهم کردنِ زندگی ای بهتر برای مردم، اِحتمال پدید آمدنِ  چنین  سازمان ها  و

۱

آدم هایی را از میان بر می دارد یا  ناچیز می کند. امّا چون با حکومت هایِ

مردمی تر و عادلانه تر در خاورمیانه، نفوذِ آمریکا در این مهم ترین منطقه ی انرژیِ آسانِ دنیا، بسیار سخت می شد، آمریکا، حتّا  برخلافِ  سِفارشِ برجسته ترین کارشناسانِ امنیتی اش، زد و بند  با حکومت هایِ فاسدِ منطقه را ادامه داد و پس از آن با سیاستی نوین در حالی که از گروهِ اسلامی ای  سُنّی  زخمی  شگفت  خورده بود، با میدان دادن به شیعه ها و محدود کردنِ  سُنّی ها در  عراق، در سوریه، در یمن یا  نواحیِ دیگرِ خاورمیانه ،  سیاستی  نه چندان تازه  در پیش گرفت و برنامه های نوینِ آمریکا، حرکت و هیاهویِ حکومت هایِ  فاسدی مانندِ “جمهوری اسلامی”در ایران گسترش داد و آمریکا بار دیگر، امّا محدودتر، کوشید تا سنّی های بیشتر عرب را  با شیعه هایِ بیشتر ایرانی درگیر کند.                  امّا  امروز این بساط  در روزهایِ پایانیِ ۲۰۱۹، با همه ی دُشواری هایِ مردمِ تحتِ ستمِ  سراسرِ خاورمیانه  به مرحله ی جالبی در بُن-بستِ سیاسیِ دنیا رسیده است: حکومت هایِ  کم و بیش  فاسدِ  خاورمیانه هر کدام به گونه ای ، آرزویِ رهبریِ خاورمیانه را در سر پرورده اند و آمریکا نیز دیگر نمی تواند با همان هزینه های سابق همان جلوه ی اقتدار را  در خاورمیانه و جهان  داشته باشد، پس ناگزیر است : یا  هزینه هایِ  پولی و نظامی و تبلیغاتیِ  دستِ کم  تا ۵۰ درصد بیش از این را صرفِ بیان و نمایشِ نظامی و سیاسیِ این اقتدار کند که حتّا با جنگ خواهیِ سرانِ ارتشِ آمریکا با هدفِ استمرارِ اقتدارِ آمریکا در خاورمیانه و جهان این هزینه هایِ کلان، با پیروزی هایِ اقتصادی ترامپ رییس جمهورِ کنونیِ آمریکا را، کمرنگ خواهد کرد و اقتصادِ آمریکا  به اندازه ای چشمگیر به سختی خواهد افتاد و مهمترین دستاوردِ رییس جمهورِ آمریکا را بی ثمر خواهد کرد.  وَ اگر حاکمیِتِ آمریکا، تصمیم به خروج از خاورمیانه بگیرد، این یک شکستِ بزرگ برایِ سیاستِ خارجی و نظامیِ آمریکا است و جلوه ی اقتدارِ آمریکا در جهان، چنان فرو خواهد ریخت که آنها دیگر در هیچ جایِ دنیا  توانِ ارائه ی هیچ برنامه ی امپریالیستی  یا  نمایشِ هیچ اِقتداری را  نخواهند  داشت.

بنابر این در ماه هایِ آینده، یا  آمریکا مجبور است، خاورمیانه را  با  شکست

۲

ترک کند و حکومت هایِ خودکامه و واپسگرایِ خاورمیانه را  با  نفت هایِ خاورمیانه و جِدال  بر  سرِ رهبریِ منطقه  رها کند ، یا  قُمارِ هزینه ی گزافِ افزایشِ نیرو در خاورمیانه و سرنگونی حکومت هایِ تا پیش از این همدست یا تامین گرِ منافع و در ظاهر دشمن اش مانند جمهوری اسلامی را، به جنگ یا هر روشی دیگر ، سرنگون کند.

به هر تقدیر آینده ی خاورمیانه و زندگیِ مردمِ خاورمیانه  چه با جنگ و چه با دشواری هایِ دیگر،در شُرُفِ  روزها و ماه هایی سخت است و با وجود  نقشِ  ناچیزِ  مردمِ ایران و  مردمِ کشورهایِ دیگر خاورمیانه در اداره ی کشور و زندگی شان، امید که  نتیجه و آنچه  زمان اراده خواهد کرد  به سویِ زندگی ای بهتر، شادتر و آزادتر برای مردمِ آزاده ی منطقه، یعنی بیشترِ مردمِ خاورمیانه، رهنمون  باشد.   

  https://t.me/amirsarempoems       امیر سارم  –   کانالِ  تلگرا م:

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)