سرویس های مدارس، بایدها و نبایدها

امروز ظهر هنگام تعطیلی مدارس با صحنه ای روبرو شدم که آه از نهادم برآمد.

یک خودروی پیکان به عنوان سرویس مدرسه تعداد ده نفر دانش آموز، یعنی چیزی بیش از دو برابر ظرفیت مسافر خود را سوار کرده بود.
تأسف برانگیزتر این که دو نفر از دانش آموزان به دلیل کمبود جا تا کمر از شیشه اتومبیل بیرون آمده بودند و یک نفر هم در صندوق عقب ماشین کنار کیف های مدرسه نشسته بود!!!
آیین نامه اجرایی حمل و نقل دانش آموزان مدارس در تاریخ ۳۱ مرداد ۱۳۸۷ با حضور نمایندگان وزارتخانه‌های کشور، راه و ترابری و آموزش و پرورش در ۱۹ ماده تهیه و پس از تأیید رئیس‌جمهور در سوم شهریور همان سال ابلاغ شد.
بر اساس بند ج ماده ۱ این آیین نامه، مراقب دانش‌آموزان، فردی است واجد شرایط مندرج در آیین‌نامه که جهت حفاظت از دانش‌آموزان و کودکان در مقابل حوادث احتمالی و کمک به رانندگان در طول زمان سرویس‌ در خودروهای حمل و نقل دانش‌آموزان حضور دارد.
ماده ۴ نیز با پنج تبصره شرایط مراقبین را به طور کامل تبیین کرده است.
گرچه تا به حال کسی مشاهده نکرده است که همراه سرویس دانش آموزان، فردی به عنوان مراقب حضور داشته باشد و عملا این ماده قانونی فقط روی برگه کاغذ آمده است ولی ماده ۱۸ همین آیین نامه با صراحت، مسوولیت ارزشیابی، مدیریت و کنترل رانندگان و قراردادهایشان را بر عهده ی نمایندگان آموزش و پرورش و اعضای شوراهای انجمن اولیا و مربیان و شهرداری ها و حسب مورد، بخشداری ها گذاشته است.
سؤال این جاست که اگر خدای نکرده یکی از این دانش آموزان دچار حادثه ای ناگوار شوند، کدام یک از نهادهای مندرج در آیین نامه پاسخگو خواهند بود؟
آیا زیاده خواهی ها و حرص یک راننده سرویس که قطعا ریشه در وضعیت نابسامان اقتصادی مردم دارد باید به قیمت جان دانش آموزان تمام شود؟
به راستی چه کسی پاسخگوست؟ آیا هنوز وقت آن نرسیده است که با اجرای درست قانون، از حوادثی ناگوار پیشگیری نماییم تا مجبور به عذرخواهی نباشیم؟ گرچه در این گونه موارد، کمتر شاهد عذرخواهی مسوولین بوده ایم.

اطلاعات مربوط به راننده ی متخلف در «حقوق معلم و کارگر» موجود است و در صورت تصمیم مسؤولین برای پیگیری موضوع، در اختیارشان قرار می گیرد. 

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)