دیدن تصاویر رقت انگیزی از چهره و جسم سوخته دختران دانش آموز روستای شیناوی(شین آباد) در پیرانشهر و صحنه های غم انگیز کلاس سوخته آنان، دل هر بیننده ای را به درد می آورد زیرا کلاسی که باید محل آموزش و پرورش و تربیت آنان باشد تبدیل به محل سوختن و تباه شدن آنان گردیده و والدینی که آن روز جگرگوشه اشان را برای تعلیم روانه مدرسه کرده باید در پایان روزن به استقبال پیکر سوخته ی آنان برود. چه باید می شد و اما چه شد؟
۱- همگان فهمیدند و به عینه دیدند که کودکان ما در مدارس فاقد حداقل استاندارد و در شرایط بسیار سخت مشغول تحصیلند. چرا باید فرزندان ما از امکانات متناسب با دیگر شهرها برخوردار نباشند؟ مگر سهم ما از مالیات و عوارض و درامد عمومی کمتر از مردم شهرهای دیگر است؟ شهر پیرانشهر از جمله شهرهایست که درامد کلانی را از طریق گمرک دریافتی از واردکنندگان کالا و جرایم مردم از باب اشتغال به معاملات مرزی و قاچاق روانه خزانه میکند اما معلوم نیست که چند درصد آن به مردم پیرانشهر و عمران و توسعه آن اختصاص داده می شود.
۲- بنا به اعلام مسوولان محلی به دلیل مخروبه بودن مدرسه محل حادثه فاقد گاز بوده و گرمای آن از طریق بخاری های نفتی تأمین می شده . مسوولین مخروبه بودن را توجیه فاقد گازکشی بودن مدرسه قرار داده اند در حالی که این اعلام مصداق عذر بدتر از گناه است. زیرا معنای مخروبه بودن این است که مدرسه باید به فوریت تخریب و بازسازی شود و اسکان دادن دانش آموزان در مدارس مخروبه مؤید عدم کفایت و تدبیر مسوولین امر می باشد. آیا تصمیم گیران مربوطه حاضرند که خود یا فرزندان دلبند خود را در چنین اماکن و مدارسی اسکان دهند؟
۳- نکته ی عجیب در این ماجرا اعزام برخی از مصدومین و سوختگان حادثه به استانی دیگر(آذربایجان شرقی) و شهر دور از دسترس تبریز است. مگر در پیرانشهر یا شهرهای هم جوار یا مرکز استان آن، بیمارستان و مرکز درمانی برای مداوای این افراد وجود ندارد؟ چرا باید برای مداوای آنان و اعزام به بیمارستان چندین ساعت راه ناهموار را پیمود تا به بیمارستانی در تبریز رسید؟ مگر لحظات و دقایق پس از حادثه از اهمیت حیاتی برای نجات مصدوم برخوردار نیست؟ و چرا باید این لحظات حیاتی بجای تلاش برای مداوای بیمار در راه طولانی اعزام به تبریز از دست برود؟ خبر اعزام مصدومین به تبریز چنان حس انکار و تکذیب را بیدار کرد که یکی از مقامات عالیه استان را وادار به تکذیب آن کرد. چرا تکذیب؟ چون این امر سئوال بزرگی را در برابر ادعاهای شبانه روزی آنان در توسعه جنوب استان ایجاد می کند. اما حقیقت تلخیست که شهرهای منطقه فاقد مراکز درمانی و بیمارستان هستند و باید آن را پذیرفت

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com