کردستان قفس نمی خواهد

شارنیوز: وسعت دنیای شکارچی ها به اندازه ی قفس شان است انقدری که می خواهند دوست داشتن هایشان را در دنیای خود نگه دارند. دنیایی محصور با چند میله ی اهنی . دنیایی که در ان عشق نیست، احترام به حق زیستن  نیست، ازادی نیست….

دنیایی که لذتش در اسارت و مرگ است، غصه اش در خلاصی است … دنیای زشتی است دنیای بیرحمی است… دنیایی که در سینه ی ساکنانش حجمی گرم و خون الود بیهوده می تپد.

گاه اما نیرویی لازم است، نغمه ای . شعری، فریادی، تصویری، قصه ای … قصه ی مردی که افسانه نیست که مهربانی را باور دارد مردی که حجم گرم و خون الوه درون سینه اش برای شاگردانش می تپد مردی که انچه را که انان ندارند نمی خواهد، مردی که خواب از هزار حجم خون الود تپنده گرفته است.

قصه ای لازم است برای تولد  قصه های دیگر. قصه ی مردانی با تفنگ های شکسته ، قفس های سوخته ..

قصه ای لازم بود تا به یاد بیاوریم کردستان کسی را در قفس نمی خواهد سینه ای را شکافته نمی خواهد. مردمانش دنیایی دارند به وسعت کوههای کردستان که در سینه شان قلبی است که برای ازادی می تپد. قصه ای که بگوید “زندگی سیاه نیست خاک خوب است. “

داستان از یک کلاس درس ساده اغاز شد کلاسی که معلم آن جز تاریخ و جغرافیا و حساب با تراشیدن موهایش به شاگردانش درس انسانیت داد. و بعد آن هر روز خبرهای خوشی در راه است، خبر مردانی که تفنگ هایشان را می شکنند، قفس هایشان را اتش می زنند و این بار صدایی از کوه “شاهنشین سقز” به گوش می رسد صدای مردمانی با پیغام مهربانی و رافت…

” گزارش شارنیوز از قفس هایی که به آتش کشیده شدند” را اینجا بخوانید

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)