روایت نرگس از زندان قرچک ورامین

برگرفته از جهان زن – زندان قرچک ورامین ، زندانی است که از آن بارها از سوی رسانه ها و مجامع حقوق بشری با عنوان کهریزک دوم یاد شده است . زندانی با شرایط کاملا غیر استاندارد و غیر بهداشتی که زندانیان زن در آن نگهداری می شوند در دو سال اخیر بسیاری از سازمانهای حقوق بشری و زندانیان سیاسی محبوس دراین زندان در باره وضعیت نابه سامان این زندان هشدار داده اند . اردیبهشت ماه سال پیش وقتی تعدادی از زندانیان سیاسی زن به صورت موقت به این زندان منتقل شدند درباره وضعیت آن اینگونه نوشتند :» از خود می پرسیم در کجای دنیا نتیجهی درگیری بر سر آب جوش و تنبیه متعاقب آن کشیدن ناخن های دستان یک زندانی باشد؟ در کجای دنیا عده ای مرد باتوم به دست را به بند نگهداری زنان زندانی به قصد ضرب و شتم می فرستند؟ در کجای دنیا کودکان ۱۴ و ۱۵ ساله را در چنین شرایطی نگهداری می کنند؟ «

نرگس دختر جوانی که سالهاست در زندانهای کشور روزگار می گذراند وقربانی شرایط خانواده و جامعه ای نابه سامان است. اکنون در سالن ۵ این زندان به سر می برد. او درباره وضعیت این زندان و زندانیانش برایمان می نویسد او از رنجها و دردها می گوید ، از شادی ها ، غم ها و آرزوهای کوچک و بزرگی که زندانیان زن در سوله های زندان ورامین با آن زندگی می کنند. او از زندگی خودش و صدها زن زندانی برایمان روایت می کند :

ساعت ۲ شب /سالن ۵ کابین ۸

پاییز داره شروع میشه همراه با سوز و سرمای نامطبوع زندان قرچک …

بعد از ده سال زندانی کشیدن انگار دارم تازه معنای شکنجه واقعی را با گوشت و خونم لمس می کنم . نمی دونم این فکر از مغز کدوم آدمی ترواش کرد که سرنوشت دو هزار زن و ۴۰ الی ۷۰ کودک زیر دو سال رو به این جهنم بکشونه . امشب ماموری که برای سرکشی اومد یکی از» سگها» بود . زندانیان به پرسنلی که مواد مخدر وارد زندان می کنند «سگ » می گویند . جنسها رو که شیشه اند به شیفت شب که از زندانیان هستند و نگهبان شبانه تحویل داد و رفت.

شیفتی ها هم بدون هر گونه استرسی روی صندلی های خودشون به بافتنی مشغول شدند . ساعت ۴ صبح زمان تعویض شیفتهای شب است . البته اکثر شیفتی ها خلافکارندو بهترین زمان برای خرد کردن مواد همان ساعت ۴ صبح است . مواد فروشها پشت پرده تختهاشون مشغول پک کردن موادها برای فروش فردا هستند. برای چند لحظه نگاهم رو به داخل بند می اندازم . حدود ۲۰۰ نفر آدم تو سوله ی ۲۵ متر در ۱۲ متر چفت در چفت هم خوابیدند، گهگاه صدای ناله معتادی آدم را به خودش می آره .

فکر سکینه فاطمی، دختر ۱۹ ساله ای که در سالن ۳ بهش تجاوز شده، یک لحظه هم راحتم نمی ذاره، این دختر با روحیه حساس به خانواده روستایی متعصبش باید چه جوابی بده ؟ در بند زنان هر زن زیبایی قابل توجه تمام به اصطلاح» آقایان بند «است ، یعنی کسانی که در واقع زنند اما ادای مردها را درمی آورند .اگر این خانم دوشیزه هم باشد، این توجه چند برابرهم می شود و غالبا اگر اهل مواد باشد در زمان نشئگی اگر خودش راضی شود که چه بهتر و اگر راضی نشود به او تجاوز می کنند .حتی گاهی دیده ام به کودکان زیر دو سال هم رحم نمی کنند . نمی دونم چرا بعضی آدمها به این درجه می رسند و یک جورایی تلافی بدبختی های خودشون رو سر هر کسی در می آورند. تمام وجودم پر از اندوه و خشم شده، خشمگین از مامورانی که هر چند روز یکبار به بهانه برقراری نظم دربند به بند زنان حمله می کنند و با مشت و لگد و باتوم و کابل به جان زن و بچه ی مردم می افتند . در این درگیری ها دیده ام پیر زنانی را که چون نمی توانند ار محل درگیری فرار کنند مورد ضرب و شتم سربازان و گاردها قرار می گیرند .

برای خلاصی از این افکار، برای کشیدن سیگار به سمت سرویس بهداشتی می روم، البته اگر بشود نام بهداشتی را بر آن گذاشت . سیستم فاضلاب این جهنم جوری است که هر از گاهی چاه های فاضلاب آن پر می شود و حتی تردد به هواخوری که باید از راه سرویس بهداشتی است را هم تقریبا غیر ممکن می کند . کثافت و مدفوع تمام سطح سرویسها را می گیرد و آن موقع است که انواع بیماری ها و حالت تهوع و خیلی چیزهای دیگر به سراغت می آید .. زمانی که می خواستم روی تختم بروم چشمم به پیرزنی به نام » منیژه گلی فام «افتاد، زنی که بر اثر سکته مغری مغزش روز به روز کوچکتر می شود، اما چون مبلغ هفتاد هزار تومان ناچیز ندارد تا توسط پزشکی قانونی معاینه شود و به خاطر بیماری صعب العلاجش آزاد شود با بیماری اش در زندان دست و پنجه نرم کند .

دلم می خواهد وسط این سوله لعنتی بنشینم و داد بزنم که لعنت به هر چی قانون بی عدالت .بالاخره به زور چند قرص خوابم می برد . صبح زود با فریادهای معاون زندان ار خواب می پرم . باید برای آمار به هواخوری برویم ، هواخوری که ۴۰۰ نفر از آن استفاده می کنند .

امروز تولد» مریم موحد «معروف به «آرش » است .باید به عنوان یکی از دوستانش کاری کنم تا به او خوش بگذرد .گرچه پشت پشت تمام رپ خوانی ها و خنده های بچه ها کلی اشک و کینه است اما سعی می کنیم با هر چیزی همدیگر را خوشحال کنیم . آرش دختر جوانی است که به خاطر نداشتن حتی یک ستاره توی آسمان مجبور شد تیپ پسرانه بزند و برای امرار معاش کار کند اما در همین اثنا گیر یک خلافکار نامرد افتاد و با مواد او بازداشت شد و به حبس ابد محکوم شد .نه ملاقاتی دارد و نه حتی کسی که بهش زنگ بزنه و نه حتی خاطره ای بیرون از این جهنم . وقتی آرش رو تو حیاط دیدم بغلش کردم و گفتم :» داداشی تولدت مبارک » خیلی خوشحال بود و گفت برایم تولد می گیرید ؟بهش قول یک تولد خوب رو دادم با بقیه بچه های گروه مون رفتیم فروشگاه و با اندک مبلغی که در کارتهایمان بود تی تاب و خامه و مربا خریدیم و چیزی به نام کیک درست کردیم و در تنها یخچال موجود دربند که بی شباهت به کمد قراضه ای نیست گذاشتیم .بعد همه رفتیم دنبال کادو و بهترین چیزهایی رو که داشتیم به آرش هدیه دادیم .

اون شب کژال آواز کردی خواند و بعضی هم فارسی و رپ خوندند، رپ مورد علاقه همه ما بود .آخر شب هم دور هم نشستیم و آرزو کردیم . از آرش خواستیم اول آرزو کنه و او آرزو کرد یک روز به حمومی بره که آبش مدام گرم باشه،بزرگ و تمیز باشه و وقتی زیر دوش ایستاده آب شور توی دهنش نره و کسی هم هی نیاد بگه یالا زود باش !بیا بیرون نوبت منه .

آب زندان قرچک آلوده است و بسیار شور، حتی پزشکان همین زندان توصیه می کنند برای مسواک زدن هم از این آب استفاده نکنیم و به صورت نمادین یک لوله آب شیرین به هر بند داده اند که مدام قطع می شود . توی آب این لوله از پر مرغ گرفته تا کرم دیده می شود . البته دربندی که آقای قالیباف ساخته قرار گذاشته اند از طرف امور بانوان شهرداری در آینده ای نه چندان نزدیک یک لوله آب شیرین وصل شود که به آن هم زندانیان چندان امیدی ندارند.

نوبت آرزوی کژال است. کژال آرزو کرد : «کاش جوجه کباب داشتیم، دو ساله که جوجه کباب نخوردم.» همون موقع پگاه سریع یک قوطی کنسرو مرغ باز کرد و یک قطعه مرغ زد سر چنگال و با فندک دور مرغ رو سوزوند . خلاصه کژال رو به آرزوش رسوند .هر چند جوجه کبابش جعلی بود .اما نوبت من که شد آرزو کردم هیچ وقت در حق هم نامردی نکنیم و توی تمام شادیها و غم هایمان کنار هم باشیم .

توی این جور مواقع یکی دستشو دراز می کنه بقیه به عنوان بستن پیمان دستهاشون رو روی دست هم می گذران .دوستی هایمان از جنس بلور است از جنس بی ریایی.آدمهایی که نه معروفند، نه پولدار و نه کسی رو دارند که برایشان هر ماه لباسهای رنگ و وارنگ بیاورد .اما دلی دارند از جنس نور و به وسعت دریا کسانی که اگر بدونند براشون تب می کنی مطمئنی برات می میرند ….

نرگس، زندان قرچک ورامین

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)