گزارشِ دیدنِ یک مناظره در دفتر بسیج‌دانشجویی

مناظره‌ی آخر،باز میری دفتر بسیج چون در شرایط فعلی تنها جاییه که تلوزیون داره.یه کتابی برمیداری که فکر کنی حالا یه چیزی هم میخونی و چهار طبقه میری پایین.به دم درش که میرسی هرم گرما با بوی عرق میخوره تو صورتت. یه چشمی میچرخونی بین آدما و دو سه نفر و که مثل خودت وصله ناجور اون جمعن و پیدا میکنی و میری پیششون. به زحمت برات یه جای تنگ و ترشی باز میکنن و تو میشینی. دیدن مناظره بین اون آدما عین مشق دمکراسیه برات!آدمایی که در سکوت به جلیلی گوش میدن و به تو این اجازه رو میدن که از پس صدای حرف ها و اظهار نظرهای مختلف بتونی حرف های مثلن روحانی رو هم بشنوی! آدمایی که علاقه زیادی به مسخره کردن و تیکه انداختن دارن و البته آدمای بسیار پاک و خوش قلبی که هیچوقت نفهمیدی که آیا اینها واقعن از شرایط موجود راضین و اگه نیستن کیو مسؤؤل میدونن!

برنامه ادامه داره تا جایی که تو کاملن حس میکنی وزنه شماها خیلی سنگین تره…و دو خط از کتابتو میخونی و نمیفهمی که دقیقن چیه و میشنوی که یکی از بچه ها میگه خانواده ش منتظرن ببینن نظر اون چیه و رای بدن و تو میدونی خانواده ش چند نفرن و میدونی که نظرش کیه و به خوندنت ادامه میدی و فقط میبینی که شفیعی کدکنی از مواد خام برای جامعه شناسی حماقت میگه، یه لحظه لحنش میاد تو ذهنت و باز برمیگردی به تلوزیون دوستانت برای جلیلی دست میزنن تو هم با موهات بازی میکنی و لبخند میزنی و بعد از دوستی که گزارش خیرخواهانه سه ماه قبلش از تو باعث شد کمیته انضباطی سه بار ازت تعهد بگیره میپرسی که میدونه ورزشگاه شیرودی کجاس… ؟

به مریم میگی و میگه بابا نگفت دیگه نرو؟ و جواب میدی که چرا! بهش هیچی نمیگم. بعد مریم از سال ٨٠ و رفتار مشابهش میگه و تو فکر میکنی که چقدر خوشبخت بوده که دولت خاتمی رو فهمیده و تو تازه وقتی سر از تخم بیرون آوردی که دورتادورت و دسته گل های احمدی نژاد پُرکرده بود.

روحانی میگه قالیباف میخواسته با دانشجوها چیکار کنه و اون نذاشته و تو دوست داری از تک تک حاضرین اون جمع بپرسی که هیچوقت خودشونو جای اون ها گذاشتن؟!

دوباره کتابتو نگاه میکنی ، شاملو تو پاورقیه و فکر میکنی که تا امروز هیچوقت انقدر به حرفای شفیعی کدکنی بی علاقه نبودی! تو که تازه یادت اومده دو تا امتحان داری!

ولایتی و قالیباف خودشون هم با هم دعوا دارن و این ائتلاف عجیب  صدای رضایی رو درمیاره و عارف از دولت موسوی و هاشمی و خاتمی میگه و تو دلت و خوش میکنی به همین اسم بردن ها اون هم وقتی که بچه ها دیگه دارن عصبانیت میکنن و تو با دسته عینکت بازی میکنی و شاملو هنوز تو پاورقیه…

حماسه نه دی هم سؤال بجاییست حقن و نوبت روحانی میشه تا بگه ولایت فقیه مهمه اما جمهوریت هم … اتاق ساکته اینبار و تو لبخند میزنی!

پ.ن.شاملو پاورقی این بود:

بر موجکوب پست

که از نمک دریا و سیاهی شبانگاهی سرشار بود، باز ایستاده ایم؛

تکیده

زبان در کام کشیده،

از خود رمیدگانی در خود خزیده ، به خود تپیده ،

خسته

نفس پس نشسته

به کردار از راه ماندگان.

در ظلمت لبشور ساحل

به هجای مکرر موج گوش فرا دادیم.

و درین دم

سایه توفان

اندک اندک

آئینه شب را کدر میکرد.

در آواز مغرورانه شب

آوازی برآمد

که نه از مرغ بود و نه از دریا

و درین هنگام

زورقی شگفت انگیز

با کناره بی ثبات مه آلود

پهلو گرفت

که خود از بستر و تابوت

آمیزه ای وهم انگیز بود.