تصمیمِ دیکتاتوری

برخی نِظام هایِ دیکتاتوریِ واپسگرا، هیچ صنعتِ ویژه ای ندارند، هیچ چیزِ خاصّی  تولید نمی کنند و به دلیلِ تکیه به درآمد نفت وبا هدفِ  پایین نگه داشتنِ توانِ سرمایه، رفاهِ اجتماعی و قدرتِ تاثیر گذاریِ مردم و حذفِ نیرویِ اجتماعیِ کارگر، حتّا چیزهایی را که می شود تولید کرد،از کشورهایِ دیگر وارد می کنند تا نیروی کار و سرمایه و پیشرفتِ مردم همیشه پایین باشد تا حکومتی که  پولِ فسادِ مدیریّت، دزدی، توهّم هایِ نظامی و عیشِ رهبرانش را از پولِ فروشِ مَثلن  نفت تامین می کند،از سویِ مردم در خطرِ کمتری باشد.

امیر سارم

داد و ستدِ قدرت هایِ جهانی مانندِ آمریکا با برخی حکومت هایِ دیکتاتوری مانندِ حکومت ایران که در گذشته برایِ آنها سود دِه بود ه اند و اکنون دیگر به اندازه ی پیشتر برایِ آنها سود آور نیستند و جغرافیایِ سیاسی – نظامی و اجتماعیِ خاورمیانه ای که آنها می خواهند، نمایش های چنین حکومت هایی را دیگر،بر نمی تابد ، کار را به جایی رسانده که آنها با برانگیختنِ نیروهایِ سیاسی و اقتصادیِ دنیا، به تحریم هایِ پولی و اقتصادی و نظامیِ وتعیینِ دقیقِ تحریم ها یی شکننده ،برایِ حکومتِ بی ارزشی که تا حدودِ صد در صد نیاز هایش را از خارج وارد می کند، می کوشند تا با  در تنگنا  نهادنِ مردمی که در ایران زندگی می کنند کاری کنند که مردم به بر دیکتاتوریِ حاکم، بشورند و این نظام با توهّم ها و زیاد خواهی اش، سرنگون شود و گرنه، آمریکا یا کشورهایی دیگر با جنگ ، آنها را ، از میان بردارند. نظام دیکتاتوری هم با کم شدنِ دریافت هایِ پولیَش از نفت، در حالی که توانِ کاستن از فساد، دزدیِ رهبران و سازمان های فاسِدی که به هیچ دردی نمی خورند و فقط زینتِ چنین نظامی که روسپیگریِ تمام عیاری از دروغ و ستم و دزدی را، پُشتِ روحانیتی دروغین ، پنهان کرده است،هستند، ندارد و از هرسو خودش را در خطرِ از بین رفتن می بیند و با قحطیِ نوینی ، در پیشِ رویِ مردم ایران است و نشانه هایِ آغازِ آن با نمایشِ فروشِ گوشتِ سگ یا خر و اینچنین در اینترنت و رسانه هایِ دیگر، آشکار است و مردم، نمی توانند مدّتِ زیادی در این سختی  دوام بیاورند رهبرانِ ایران را ، در ادامه ی توهّم هایِ بُنیادینِ خود، واداشته تا با تصمیم و برنامه ی نظامیِ همه از سرِ نادانی پیش از انقلابی  برآمده از تنگنایِ زندگیِ مردم که اگر گسترده باشد، بی تردید آنها را سرنگون خواهد کرد، ،جنگی کنترل شده راه بیاندازند، در جاهایی پیشروی کنند و در جایی در برابرِ شرط هایی برایِ بقایِشان، جنگ را متوقّف کنند. این تصمیم از نظرِ نظامی تصمیمی کاملن احمقانه است، چون کشوری که توانِ نظامِ آن تا این اندازه پایین است توانِ کنترل هیچ جنگی را ندارد. زمانِ کوتاهی پَس از این، روشن می شود که کار برچیدنِ چنین  نظامی که حاضر است هر باجی به هر کشوری بدهد تا بر مردمِ خود  ستم  کند،  به دستِ مردم است یا  نیروهایی بیرون از مردم  با جنگ یا  سازشی ویرانگر است که هر کدام به گونه ای، آینده ی زندگی در ایران را می سازد و می آراید.    

                                                                                امیر سارم

 :  کانالِ تلگرام https://t.me/amirsarempoems   

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)