سال پیش همین روزها از قدرت رنگ‌ها گفتیم و امسال از لزوم پاسداشت آن می‌نویسیم. اگر تاریکی توان دیدن این‌همه رنگ را ندارد، اگر با تمام توانش به نور می‌تازد، ما نیز با همه‌ی توانمان زنده می‌مانیم، زندگی می‌کنیم و از نور و رنگ پاسداری می‌کنیم.

رنگ‌ها متفاوت‌اند و در تفاوت رنگ‌هاست که زندگی جریان دارد. آتش بی نارنجی، آسمان بی آبی و غروب بی قرمز در تصورمان هم نمی‌گنجد. رنگ‌ها متفاوت‌اند مثل انسان‌ها. این‌که در چه چیز حیران می‌شویم، کدام گل‌ها را بو می‌کنیم، از کدام نگاه‌ها سیراب می‌شویم، به چه زبانی زار می‌زنیم، با چه کتابی به خواب می‌رویم، با کدام موسیقی برمی‌خیزیم، دست‌هایمان چه می‌سازند، پاهایمان به دشت می‌روند یا به دریا، در کدام لباس می‌رقصیم و … این‌ها همه، تفاوت‌های ما را می‌سازند. ما شادی و غم‌هایمان را در این تفاوت‌ها زیسته‌ایم.

در نهمین جمعه‌ی رنگین‌کمانی‌ها و در روزگاری که انسان‌ها فقط به‌دلیل تفاوت‌های نژادی، زبانی، جنسی و … قربانی نابرابری و بی‌عدالتی هستند، بیش‌ازپیش، به ضرورت پاسداشت و به‌رسمیت‌شناختن این تفاوت‌ها رسیده‌ایم.

انسان‌ها فارغ از هرگونه تفاوت‌های نژادی، زبانی، دینی، جنسی و جنسیتی، ملیت و … باید از حرمت و حقوق انسانی یک‌سانی برخوردار باشند بدون این‌که مجبور به هم‌شکل‌بودن با دیگران شوند.

می‌خواهیم به کسانی که برای همه‌چیز متر و معیار ازپیش‌تعیین‌شده دارند و همیشه تلاش می‌کنند تا هر تفاوتی را با آن‌چه خود معیار می‌دانند، از بین ببرند، اعلام کنیم که ما را نمی‌توانند یک‌شکل کنند. ما محکوم به تحمل هویت‌های ازپیش‌تعیین‌شده نیستیم. هر انسانی یک رنگ جدید است. هویت ما در-کنار-هم -بودنمان است. پرچم رنگین‌کمانی خود ما هستیم. ما که از همه‌ی رنگ‌ها هستیم، از همه‌ی رنگ‌ها خواهیم بود و با همه‌ی توانمان از بودن همه‌ی رنگ‌ها دفاع خواهیم کرد.