اعتصاب سراسری رانندگان کامیون باری سنگین، رژیم را شوک کرده!

رانندگان کامیون اول خرداد ماه طی فراخوانی از همکاران خود در سراسر ایران درخواست نمودند تا به اعتصاب آنها ملحق شوند. هر چند این اعتصاب روز اول به شهرهای مختلفی چون بم؛ اصفهان؛ خراسان شمالی؛ زرین شهر؛ کوآر؛ ارسنجان؛ مرودشت؛ بندرانزلی و سبزوار محدود بود اما در روزهای بعد همه استانهای ایران را فرا گرفت. تا کنون کامیونداران بیش از ۱۷۰ شهر به این اعتصاب پیوسته اند یا از آن حمایت نموده اند و امروز به پنجمین روز اعتصاب و اعتراض خود پا گذاشتند.

گزارش و رایزنی ها در محل اعتصاب پرده از این برداشته در بعضی نقاط ایران به دلیل عدم حمل و نقل سوخت، تعطیلی پمپ بنزین ها را به دنبال داشته و این خود موجب شده حتی بخشی از پایانه های سوختی را مختل و نیمه تعطیل و حتی بخشهای حمل و نقل واردات و صادرات را با وقفه جدی مواجه کند.

کامیوندارن آنبخش کلیدی از نیروی کار در حمل و نقل کشور هستند که با کار طاقت فرسای رانندگی یعنی بالای ۶۰ ساعت کار در هفته در برابر نرخ پائین حمل و نقل زندگی شاق خویش را بسختی می چرخانند. آنهم رانندگی در جاده های غیر استاندارد که مدام امنیت جانی آنها در معرض خطر است از یکسو و از سوی دیگر این غیر استاندارد و غیرایمنی بودن جاده ها عاملی است که میزان استهلاکات کامیونها را به هر لحاظ به ده ها برابر افزایش میدهد.

سیر صعودی نرخ تورم و گرانی هر روزه و به تبع آن افزایش روز افزون مایحتاج اولیه زندگی از یکسو و پائین بودن سطح دستمزدها از دیگر سو زندگی و معیشت را برای رانندگان بشدت غیر قابل تحمل نموده. در چنین وضعیت و شرایطی رانندگان وقتی تلاش و خستگی مفرط شبانه روزی آنها حتی کفاف معیشت و زندگی اشان را نمیکند، وقتی از بیمه های اجتماعی و درمانی و حق و حقوق بازنشستگی و ده ها مزایا دیگر بی بهره اند، بدیهی است راهی جز اعتصاب و اعتراض به وضع موجود پیش روی خود نبینند.
رژیم تا کنون خواسته با اشکال مختلف این اعتصاب سراسری را به بیراه بکشاند و به روال همیشگی حتی از سرکوب و مرعوب کردن آن نیز کوتاهی نکرده. اما اساسا آنچه رژیم را در مقابل کارگران آچمز نموده حتی مضمون و طرح سطح خواست و مطالبات آنان نیست بلکه یکپارچگی و سراسری بودن این اعتصاب است که رژیم را بشدت وحشت زده و هراسان نموده. به همین اعتبار میشود گفت تا همینجا هم این اعتصاب سراسری خود یک دستاورد بزرگ به شمار میاید.

طی ماه های گذشته هر روز ما شاهد ده ها اعتراض و اعتصاب کارگری در نقاط مختلف کشور بوده ایم. ولی سراسری بودن این اعتصاب کامیونداران و اعتصابات کارگران بخش تراورس راه آهن که آنهم از بیست اردیبهشت ماه شروع شد، بیانگر آنست کارگران به تجربه ای مشترک که دینامیزم مبارزه علیه وضع موجود مبتنی بر وحدت سراسری شدن باشد بنوعی رسیده اند. همه میدانیم رشد مبارزات در برابر استثمار افسار گسیخته و تورم و گرانی و بیکاری طی چهار دهه تا آمده بیشتر شده و بطور اخص در خیزش دی ماه بخشی از این توان و ظرفیت محک خورد و پیکر رژیم را به لرزه افکند.

اعتراض و مبارزات دی ماه برغم اینکه بی کم و کاست نبود، به عبارتی هنوز پیشروان و رهبران عملی جنبشهای رادیکال و در راس همه جنبش کارگری از آن درجه از آمادگی برای متشکل نمودن و سازماندهی و هدایت در مقیاس سراسری برخوردار نبودند که مبارزات و اعتراضات را متحدانه به مسیر و مرحله اعتلای انقلابی هدایت کنند، اما باز در همین سطح بالفعل شدن توان و ظرفیتهای مبارزاتی هم گامها این جامعه را به جلو سوق داد.

طی چند ماه گذشته بکرات در لابلای گفته های خود سران رژیم نیز بدان اذعان شده و در سیمای رژیم هم بخوبی هراس از نزدیک شدن به شرایط اعتلای انقلابی نمایان است. رژیمی که چهار دهه بود به انواع و اشکال مختلف این جامعه را مرعوب می نمود اما اینبار خیزش دی ماه بلعکس رژیم را بشدت مرعوب نمود تا حدی که صدای انقلاب را در بیخ گوششان طنین انداز کرد.

خیزشی که هر چند به مرحله اعتلای انقلابی که سرنگونی انقلابی رژیم باشد نرسید اما تجارب ارزنده زیاد داشت جهت رفتن به این سمت. ارزیابی از این خیزش هدف این نوشته کوتاه نیست تنها تیتر وار به چند تجربه آن بسنده میکنم. یکی از تجاربش این بود که توده های محروم و ستمدیده قدرت همبستگی خود در مقیاس سراسری را تا حدودی آزمودند و دیدند توان زیر و رو کننده تنها و تنها در اتحاد و یکپارچگی مبارزاتی است. برغم اینکه مبارزات و اعتراضات دی ماه تنها گوشه ای از نفرت و انزجار توده ها از رژیم را نشان داد. توده های مردم به تجربه دیگری هم دست یافتند مبنی بر اینکه رژیم با این همه ابزار ارعاب و سرکوب در مقابل عزم مبارزاتی توده های میلیونی چقدر زبون و درمانده بود. یا کسب این تجربه مهم که این خیزش هر چند متاسفانه هنوز از سوی پیشروان و رهبران عملی جنبش کارگری و خصوصا حزب پیشتاز و انقلابی، رهبری و سازماندهی نشده بود، اما داشت شیوه های عملی بدست گرفتن و استفاده از دینامیزم مبارزه را یکی یکی امتحان میکرد و قدرت و ضعف زورآزمایی خود را در مقابل دشمن می شناخت.

یقینا خود این تجارب و مواردی دیگر در شکلگیری اعتصاب سراسری کامیونداران تاثیر گذار بوده که توانسته فراخوان رانندگان به همکاران خود جهت درخواست ملحق شدن به آنها در فاصله ای کوتاه در سطح سراسری پاسخ بگیرد و ارتقاء پیدا کند.

به همین خاطر اغراق نیست گفته شود تا همینجا هم چنین حرکتی اعتراضی سراسری در نوع خود کم نظیر و ارزشمند است ولو در این زورآزمایی بزودی در مقابل رژیم تا دندان مسلح،به اهداف نهایی خود نائل نگردد. اما چنانکه فوقا اشاره شد جنبه سراسری بودن این اعتصاب تغییری در تناسب قوا به نفع رانندگان کامیونها و حتی دیگر بخشهای حمل و نقل را در برابر رژیم و کارفرمان به معرض نمایش گذاشت که مضمون خواست و مطالبات در قبال آن جایگاه ثانوی دارد. اعتصاب سراسری موثرترین و کاراترین ابزار مبارزه کارگران است برای اینکه در برابر حافظان سرمایه قدرت خود را بیازمایند. اعتصابهای هماهنگ سراسری وقتی به بخشهای کلیدی تر تولید سرایت کند دیگر موقع زمینگیر شدن رژیم و کارفرمایان فرا رسیده.

حمایت هر چه گسترده تر کارگران و دیگر اقشار محروم و آزادیخواهان از اعتصاب سراسری کامیونداران گامی این رژیم را به سراشیبی سقوط نزدیک تر میکند.

ناصر بابامیری ۲۶٫۰۵٫۲۰۱۸

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)