پیش به سوی کارزاری برای تشکل سراسری کارگران ایران(امضاهای جدید)

ایجاد تشکل سراسری کارگران، یک ضرورت است. کارگران ایران هر روز این ضرورت را بیشتر و عمیقتر در محیط کار و زندگی خود درک ‌کرده‌ و جای خالی آنرا بویژه در موقعیت‌های بحرانی و در برابر حملات سرمایه، ارتجاع و ضدانقلاب تجربه کرده‌اند. این ضرورت بارها در پاسخ به ستم اقتصادی و اجتماعی و حقوقی‌اى که دهه‌هاست به طور سازمانیافته و مستمر بر کارگران و زحمتکشان اعمال می‌شود در جنبش کارگرى ایران مطرح شده است و چندین سال پیش نیز تلاشهای زیادی برای ایجاد سازمان سراسرى کارگران ایران صورت گرفت اما هنوز به این مهم دست نیافته‌ایم. جا دارد که در «روز همبستگی جهانی طبقه کارگر» بر ضرورت ایجاد تشکل سراسری تاکید کنیم و عزم‌مان را برای تحقق آن مصممانه جزم کنیم. در شرایطى که بحران اقتصادى، سیاسى و اجتماعى سرتاسر “جمهورى اسلامى” را در کام خود فرو مى‌برد، ضرورت چنین تشکلى بیش از پیش برجسته مى‌شود. کمبود آن را در موج اعتراضات اخیر بوضوح مشاهده کرده ایم. اگر چنین تشکلى وجود داشت این موج به این سرعت مسدود نمى‌شد.

در بین بدیل‌هاى گوناگون داخلى و خارجى و تمام وعده و وعیدها براى تغییر و اصلاح رژیم، آن چه مشترک است همانا وخامت هر چه بیشتر وضعیت کارگران و زحمتکشان ایران و تشدید تعرض به حقوق آنهاست. تجربه چند دهه گذشته نشان داده است که در وضع کنونی و با توازن قوای فعلی، تشکل‌هاى مستقل کارگرى در سطح محلى و یا اتحادیه‌ها و انجمن هاى صنفى مجزا و منفرد سرکوب مى‌شوند و قادر به پیشبرد فعالیت مستمر و جدى نیستند. اگر طبقه کارگر نتواند خود را در قالب جنبشی سراسری حول مطالبات مشترک خود متشکل کند، نه تنها از دست یافتن به بدیهی‌ترین مطالبات خود بازمی‌ماند، بلکه آنچه را دارد نیز روز به روز بیشتر از دست خواهد داد. قدرت این طبقه در همبستگى طبقاتى آن است و بدون اتحاد وسیعترین طیف‌های کارگران ایران حول مطالبات مبرم و مشترک موجود و مبارزه‌ای سراسری و متحدانه برای دستیابی به آنها، نخواهیم توانست این قدرت را به حرکت درآوریم و رژیم سرمایه دارى را به عقب برانیم. اقدامات پراکنده و تشکلهای منفرد و محلى تا به امروز پاسخگو نبوده اند. امروزه مطالبات مبرم و مشترک کارگران ایران نه تنها این قابلیت را دارد که گسترده‌ترین طیف‌های طبقه کارگر را متحد سازد بلکه می‌تواند بخشهای بزرگی از سایر لایه‌هاى ستمدیده و زحمتکش جامعه را نیز با خود همراه کند. به عنوان نمونه، حق آزادی تشکل و بیان، حداقل دستمزدى بالاى خط فقر، بیمه بیکارى براى همگان، بهداشت و آموزش رایگان، و رفع هرگونه تبعیض جنسى، عقیدتى و ملى از جمله مطالباتی هستند که کمتر کسی منکر سراسری بودن آنهاست و از این رو مبارزه پیگیر و متحدانه حول آنها می‌تواند توازن قوا را به نفع طبقه کارگر و متحدانش تغییر دهد. در هر جا که هستیم مى‌توانیم از همین فردا تلاش براى ایجاد واحدهاى محلى چنین جنبشى سراسرى را آغاز کنیم. این مبارزه نه تنها در تضاد با مبارزات جارى براى خواست‌هاى بخش‌هاى مشخص طبقه کارگر و یا تشکل‌هاى اتحادیه‌اى و صنفى آن نیست بلکه مى‌تواند آنها را تقویت کند و با تغییر تناسب قوا در جامعه امکانات پیروزى‌شان را فراهم‌تر سازد.

ما جمعی از فعالان کارگری، بار دیگر بر ضرورت ایجاد تشکل سراسری کارگری در برهه حساس کنونی تاکید مى کنیم و از تمامی کسانی که خود را متعلق به طبقه کارگر ایران می‌دانند رفیقانه مى خواهیم که به قدر توانایی خود در گستردن و به پیش بردن هرچه بیشتر این بحث در حوزه های نفوذ و فعالیت خود بکوشند و اقدامات عملى جهت تحقق آن را باجدیت بیشترى دنبال کنند.

پیش به سوی  تشکل سراسری کارگران ایران!

جمعی از فعالان کارگری

۱۱ اردیبهشت ٩٧

لیست اعلام پیشتیبانی

(لیست امضاها باز است)

یاشار آذری – رضا آزموده – مهری احمدی – بهزاد اسدی – محمد اشرفی – عارف امیدی – مسعود امینیان – احمد بیجد – ماجد تاتا – تراب ثالث – مسلم حسنی – رامیار حسینی – مینا خانی – نریمان خاوری – رضا دانش – جمشید دماوندی – بهروز رضوانی – آروین سعیدپور – آزاد شمس‌آوری – مهدی شرفی – توماج شمس – افشین شمسی-  نینا شمسی – رویا شمسی – سعید صادقی – مرتضی صبوری – علی غلامی – رحیم فتحی‌باران – ئاسو فولادی – سارا قاضی – حمیدرضا قاضی‌زاهدی – سیامک قبادی – مهدی کریمی‌ها – مهستی شبستری – خبات مازیار – حسن مرتضوی – رضا مستوفی – یاشار مستوفی – فریدون ارزانی منصوری – سیامک مهرزاده – هادی میتروی – یاسمین میظر – رامتین والدین‌اصل-  الهام هومین‌فر – حسام یاری –

برای افزودن امضای خود اینجا را کلیک کنید

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)