چون هیچکس از غول خوشش نمیآید، چون هنوز نمردهام، زندهام مثل تراکتور کار میکنم مینویسم. چون جز کلمه به احدی وابستگی ندارم، با کسی تعارف نمیکنم. از نوک پا تا فرق سر سلول به سلول فقط خودمم! و اینها همه در قاموس روشنفکری شعاریِ ایرانی گناهی نابخشودنیست! در سرزمین قدکوتاهان، سروها را تکه تکه کردند؛ زرافهها را تبعید؛ سنگریزه نشاندهاند جای کوه تا همه با هم برابر شوند. من نیستم! این روزها دور، دور متوسطها و میان مایههاست. بگذار همه سنگسارم کنند باکی نیست! من از فردا به حالا تبعید شدهام.
مارس ۲۰۱۶
ویدیوی این متن را در یوتیوب کالج شعر ببینید.
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر میکنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و میخواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.