نائورو؛ جزیره ی سرگردانی

نائورو، جزیره ای با مساحت ۲۱ کیلومتر مربع در آبهای اقیانوس آرام است، کوچکترین جمهوری جهان. با حدود ۹۰ درصد نرخ بیکاری و ۹۵ درصد نرخ بیسوادی، جمعیتی کمتر از ده هزار نفر مردم بومی و حدودا ۵۰۰ نفر پناهجو از کشورهای ایران، افغانستان، سریلانکا و عراق که از تیرماه سال جاری به این جزیره منتقل شده اند.
“امید” پناهجوی ایرانی است که روز جمعه ی گذشته در سی و هشتمین روز اعتصاب غذای خود در جزیره نائورو، به درمانگاه محلی برده شده ولی هنوز هم از خوردن غذا امتناع کرده است. ۳۸ روز؛ از همین لحظه شروع میکنم به شمردن؛ یک، دو، سه، … به بیست نمیرسد، نفسم میگیرد.“وصام” پناهجوی دیگر عراقی که هشت روز در اعتصاب غذا بود و به گفته ی دیگر پناهجویان ساکن در نائورو در این مدت بی وقفه سیگار میکشید، دیروز کلیه خود را از دست داد. سیگارهایی که به ظاهر راحت تر از قرص و دارو در دسترس پناهجویان تبعیدی به نائورو است. دیگر پناهجویان هم وضعیت روحی یا جسمی بهتری ندارند. طی یک ماه گذشته دو تن از پناهجویان ایرانی سه بار اقدام به خودکشی کردند. وضعیت بهداشتی و پزشکی در نائورو به شدت وخیم گزارش شده است.

امید اما یکی از ۳۸۶ پناهجویی است که در نائورو به سر میبرند. اعتصاب غذای دسته جمعی پناهجویان که در ابتدای ماه اکتبر، مهرماه سال جاری، برای مدت دو هفته ادامه داشت در نهایت با دخالت پلیس نائورو پایان یافت.

داستان از چه قرار است؟

پیش از تصویب قانون جدید در سپتامبر سال جاری، پرونده ی پناهجویان در قلمرو استرالیا، خاک استرالیا یا جزیره کریسمس تحت سیستم قضایی و در دادگاه های استرالیا مورد رسیدگی قرار میگرفت . غرق شدن یک کشتی و مرگ حدود ۲۰۰ پناهجو تنها بهانه ای بود برای تغییر قوانین پناهندگی به استرالیا و در واقع عکس العملی در پاسخ به حزب لیبرال برای برداشتن نیزه ی انتقادها به سیاست های دولت جولیا گیلارد نخست وزیر فعلی استرالیا و رهبز حزب کارگر. پیش از این، حزب لیبرال سالها کمپینی در مخالفت با پناهندگان غیرقانونی که توسط قایق به استرالیا وارد میشدند ( Boat People)هدایت میکرد.فعالیت های این کمپین تا آنجایی پیش رفت که شعار انتخاباتی حزب لیبرال در سال ۲۰۱۰ “قایق ها را متوقف کنید” بود. آنها دولت وقت را به دلیل صرف منابع حاصل از مالیات مردم برای پناه دادن به هرکسی که از طریق قایق به خاک استرالیا پناه میجوید مورد سرزنش و انتقاد شدید قرار دادند. پس از آن حزب کارگر برای کم کردن انتقادات از طرف حزب لیبرال به فرستادن پناهندگان به جزیره نائورو و پوپوآ گینه نو رای دادند. این در حالیست که عفو بین الملل استرالیا در گزارش خود در سال ۲۰۱۱ اعلام کرد مهاجرت غیرقانونی به استرالیا توسط قایق کمتر از ۳ درصد از کل جمعیت مهاجران به استرالیا را تشکیل میدهد.

به موجب بخشی از کنوانسیون مربوط به وضعیت پناهندگان استرالیا متعهد شده است که از عدم بازگشت کسانی که طبق تعریف سازمان ملل پناهنده محسوب میشوند به کشوری که آزادی یا زندگی آنها را تهدید میکنند، اطمینان حاصل کند. حال آنکه طی دو هفته گذشته ۸ سریلانکایی با تجربه ی شرایط سخت و غیر قابل تحمل در نائورو و با تشویق و مساعدت امور پناهندگان استرالیا به سریلانکا بازگردانده شده اند.

همچنین، طبق میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی دولت استرالیا موظف است مادامی که پناهجویان در خاک استرالیا هستند از حقوق انسانی آنها حمایت و با احترام با آنها برخورد کند. این در حالیست که پناهجویانی که در حال حاضر به نائورو فرستاده شده اند از طریق قایق به جزیره کریسمس که بخشی از قلمرو استرالیا محسوب میشود وارد شده و سپس با هواپیما به جزیره نائورو منتقل شده اند چرا که به موجب قوانین جدید که با رای اکثریت هردو حزب لیبرال و کارگر به تصویب رسید، هنگام رسیدگی به امور پناهندگان و مهاجرت استرالیا دیگر بخشی از خاک استرالیا محسوب نمیشود ! و پناهندگان به خاک کشوری دیگر منتقل خواهند شد.

کریس بوون وزیر مهاجرت استرالیا در ماه سپتامبر سال جاری، شهریور ۹۱، اعلام کرد هدف از وضع قوانین جدید جلوگیری از مهاجرت غیرقانونی به استرالیاست. این در حالیست که آخرین آمار منتشر شده توسط موسسه هوستون نشان میدهد پس از تصویب و اجرایی شدن قانون جدید تعداد پناهجویان غیرقانونی نه تنها کاهش نداشته بلکه در مقایسه با سه ماه گذشته ۳۰ درصد افزایش داشته است.
پناهجویان چه میخواهند؟

میم واو، از دل زدنش به دریا و سه روز پر از وحشت در کشتی از اندونزی به جزیره کریسمس میگوید و ادامه میدهد: در دریا نمردیم ولی الآن در نائورو داریم میمیریم. او از از سردرگمی و بلاتکلیفی میگوید و درخواست شان برای رسیدگی به پرونده پناهندگی در خاک استرالیا و نه در نائورو، جزیره ی سرگردانی.

مردان پناهجو در حال حاضر در چادرهایی تنها به عنوان سرپناه برای خوابیدن زندگی میکنند. به علت آب و هوای بسیار گرم تعداد بیماران در حال افزایش است ، مکان های نامناسب برای خواب و فقدان ابتدایی ترین امکانات بهداشتی خطر بیماریهای مسری میان پناهندگان را تشدید میکند. یک پناهجوی پاکستانی در این خصوص میگوید:بوی بد زمین و رطوبت زیاد تحمل فضای داخل چادر را غیرممکن میکند.

به علت کمبود دارو و بی توجهی مسئولان کمپ پناهندگان، او و دیگر پناهجویان که به عنوان مثال مبتلا به بیماری های پوستی هستند از دریافت قطره ی دارویی که برای درمان مورد نیازشان هست محرومند.

چه آینده ای در انتظار پناهجویان است؟

طبق قوانین جدید پناهجویان باید مدت ۵سال درجزیره ای که از ابتدایی ترین امکانات سکونت و پزشکی محروم است بمانند و بعد از طی این دوره ی ۵ ساله استرالیا به درخواست پناهندگی شان رسیدگی و آنها را در کشورهای مهاجرپذیر اسکان دهد. تا کنون زنان و کودکان به نائورو فرستاده نشده اند ولی این روال ممکن است بعد از ساختن ساختمان برای اسکان پناهجوها تغییر کند. اینکه چه آینده ای در انتظار پناهجویان است سوالی است که هنوز بی پاسخ مانده است. تا کنون تجمعاتی در حمایت از پناهجویان نائورو در شهرهای مختلف استرالیا برگزار شده است ولی دولت استرالیا اقدامی در جهت پاسخگویی در خصوص وضعیت موجود پناهجویان نائورو نکرده است

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)