تولد مهراوه، جشنی که جشن نبود/ ناهید کشاورز

نیما شمع تولد سه سالگیش را زمانی فوت کرد که مادرش در زندان بود. تولد نیما در میان کسانی برگزار شد که تا آن روز برای او غریبه بودند. به یاد می آورم روز تولد نیما در سه سالگیش را. او شاد بود و می رقصید، هنوز معنای دور بودن مادرش را در نیافته بود. او فکر می کرد نسرین برای ماموریت کاری از او دور شده است و به زودی بر می گردد. نیما امسال شمع های ۵ سالگیش را هم بدون حضور مادر فوت کرد. اما نیما دیگر آن نیمای سه ساله نیست. نگاه غمگینش هر بار آتش به دلم می زند. پسرکم دامون چند ماهی از زمانی که نیما مجبور شد شب ها بدون قصه های نسرین به خواب رود، بزرگ تر است. روزهایی که به دلایلی مرا در تمام روز نمی بیند، اول با من سر سنگین است. به چشم هایم نگاه نمی کند و بعدا هنگامی که ناگفته آشتی می کند، می خواهد مدت ها در آغوشم بماند. هر وقت که این حالات دامون را می بینم، دوباره نگاه نیما و تمنای او برای در آغوش نسرین بودن برایم زنده می شود. رضا خندان توضیح می دهد که چگونه یک ملاقات حضوری دلچسب نیما را سرحال می کند و هفته ها به او انرژی می دهد. گاه با خودم می اندیشم آیا سیستم قضایی ما، هر گز خود را به چنین اموری مشغول می کند؟ به راستی نیما و مهراوه چه گناهی کرده اند که از ملاقات حضوری مادرشان، از فرصت در آغوش گرفتن او محرومند. به راستی نسرین که وکیلی قانونمدار بود چه گناهی مرتکب شده است که نه تنها خودش، بلکه فرزندان، همسر و مادر و خواهرش نیز باید تنبیه شوند. همه این ها را مرور می کنم و کم کم به دلایل خشم نسرین واقف می شوم. خشم از دستگاهی که برای فشار آوردن به زندانی ای که دوران محکومیت اش را طی می کند، روز ملاقات او را به روز دیگری می اندازد، مبادا در آن روز نسرین چشمش به خانواده های دیگر زندانیان بیفتد. خشم از دستگاهی که مرخصی کوتاهی را از او دریغ می کند تا چند روزی بی حساب و کتاب کودکانش را در آغوش گیرد و ببوسد. خشم از دستگاهی که ملاقات حضوری او و کودکانش را ممنوع می کند و خشم از کسانی که وکیلی قانونمدار را شش سال به زندان محکوم می کنند، در جستجوی باطل کردن پروانه وکالتش بر می آیند و او را ۲۰ سال از اشتغال به وکالت باز می دارند.

نسرین یک تنه با تنها ابزاری که در دسترس دارد به مبارزه ای نابرابر برخواسته است. پنجشنبه صحبت از دوستی بود که بیش از دو هفته در همراهی با نسرین دست به اعتصاب غذا زده است. او آن جا حضور داشت و به روایت کسانی که حتی هفته قبل او را دیده بودند، بسیار تکیده و لاغر شده بود. او می خواست به نسرین بگوید که در مبارزه اش تنها نیست و دیگرانی در این مبارزه همراه اویند. او می خواست به نسرین پیام دهد که جان عزیزش را برای میهن عزیزمان نگاه دارد که ما به شدت به او نیازمندیم. ما که به روزمرگی همراه با اضطرابمان خو گرفته ایم، ما که شجاعت عمل را از دست داده ایم و او مجبور است یک تنه در مقابل دستگاهی بیاستد که گوشش را به درخواست های بر حق بهترین شهروندانش بسته است.

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com