درد دلی درون فمینیستی «حاشیه‌ای بر جک‌های تبعیض‌آمیز»

سال‌ها به دنبال اعتماد به نفس از دست رفته‌مان جلز و ولز کردیم، برایتان زیادی بود، نمی‌توانستید بکشید، درکتان می‌کنم، وقتی عُرضه برای بالا کشیدن خود را نداری مجبوری آنی را که بالاست پایین بکشی!

سال‌ها این ملت در شاد‌ترین مجالس‌اش هم درمانده و دردناک، سر به زیر گیوتین توهی‌‌نهایت داد و تو بی‌شرمانه و گستاختر از قبل تیغ‌های اهانتت را تیز‌تر کردی!

مغز بیمار تو را، تمسخر ملتی که به خاطر حفظ آبرو و حیثیت تو یونجه خوار شدند هم ارضاء نمی‌کرد، مسابقه بین لر و ترک راه انداختی و شعور ملت‌ها را زیر سؤال بردی، به رشتی خندیدی و کُرد را وحشی خطاب کردی و عرب برایت سوسمار خوری بیش نبود! و شهریار چه زیبا وصفت کرد، آنجا که گفت:

– تو‌ای بیمار نادانی چه هذیان و هدر گفتی

– به رشتی کله ماهی خور به طوسی کله خر گفتی

– قمی را بد شمردی اصفهانی را ب‌تر گفتی

– جوانمردا آذربایجان را ترک خر گفتی

– تو را آتش زدند و خود بر ان آتش زدی دامن

– الا تهرانیا انصاف می‌کن….؟!

نه عاقلانه است از هذیان و هدرهای ذهن بیمارت خشمگین باشم و نه منصفانه است در بازار گرمی که آغاز سخنت با یک روز یک ترکه-لره-افغانی یه- عربه- و… بود، نگفته دهان خیل زیاد حضار تا بناگوش باز می‌شد به تو خرده بگیرم!

به واقع تو بیماری و بیماری‌ات تعصب کور و جزم اندیشی است. آدم متعصب و خشک اندیش کارش شانتاژ و تخریب است، جزم اندیش کارش محو کردن ملت هاست، فاشیست کارش به سخره گرفتن است، آپارتاید است، هولوکاست است، تحقیر است، توهین است، ولی هیتلر را فراموش نکن، موسولونی را از یاد نبر و هرگز به هم کیشان خود نخند که روزی سرت خواهد آمد!

بله، آن موقع که جک‌های ملیتی- قومیتی نقل و نبات محافلمان شد، من فمنینیست هم خندیدم، توی بی‌خبر از حقوق از دست رفته‌ات هم خندیدی، لر به عرب خندید، عرب به افغانی، افغانی به ترک و این سلسله ادامه دارد تا اینکه اکنون گریبان زنان و دخترانت را گرفته است.

آن موقع که نه به خاطر زن بودنم که به خاطر زبانم، فرهنگم، تاریخم و در یک کلام ملتم آماج نا‌مهربانی‌ها بودیم و از این بی‌عدالتی و تلخ واره‌های اجتماعی جگرمان خون می‌شد، آن موقع که می‌گفتم دوست من، من ترکم به من توهین نکن، آنگاه که زن و مرد داد می‌زدید وطنم پاره تنم، غرور ملتی را شکستید که پاره تنتان را مدیون دلاوری آن‌ها بودید.

سال هاست فریاد «نه به تبعیض‌های ملیتی-قومیتی» سر دادیم، گفتید جک است، می‌خندیم دور هم، جنبه داشته باش، اکنون که جک‌های جنس-جنسیتی چار ستون بدنت را می‌لرزاند و داد سیستماتیک بودن این جک‌ها را سر می‌دهی به حرف ما رسیدی؟! متوجه شدی این‌ها از چشمه‌ای آب می‌خورند که نه در آن غیرعمدی در کار است و نه الکی و یهویی! دوست فمینیستم پس چرا این قدر بی‌جنبه شدی؟!

حرف آخر را اول می‌زنم، بکشید تا ببینید چه کشیده‌ایم!

خودم را فمینیست ندانستم چون هرگز نمی‌توانستم یک تنه به قاضی بروم، هرگز نخواستم حریم انسانیت را محدود به تعصبات جنس-جنسیتی کنم، به اسم انسانیت قیام کردم و به اسم دفاع از حقوق آن‌هایی که توان مدافعه ندارند به پا خواستم!

به این اعتقاد رسیدم که تبعیض، بی‌عدالتی، توهین، تحقیر و هزاران مفهوم نحس دیگر حریم نمی‌شناسد، پای در محیطی گذاشتم که خط قرمز پُر رنگی دورش کشیده بودم و به خاطر خروج از آن به ضرر هر موجود زنده‌ای، خود را به فلک می‌بستم.

دایره اخلاق را بزرگ‌تر از دایره افراد دیدم. سکوت نکردم و هیچ سکوتی را نپذیرفتم. گله کردم و هیچ توجیهی راضی‌ام نکرد.

اکنون که حصار آهنی دور خود پیچیدیم و در برابر هر جکی که مستقیم و یا غیر مستقیم زنانگیمان را زیر سؤال می‌برد خشمگینانه و کینه توزانه عکس العمل نشان می‌دهیم، شاید کینه عده‌ای را که نه به تازگی بلکه از بدو تولد به جای شما شرمنده شده‌اند و به جای شما خجالت کشیدند و به جای شما سر به زیر افکندند در یابید!

به عنوان شخصی که سال‌ها در حد توان و بضاعت از حقوق خود و دیگر هم وطنانم چه به عنوان یک زن، چه به عنوان یک ترک آذربایجانی، چه به عنوان یک شیعه و چه به عنوان تعلقم به طبقه اجتماعی‌ای خاصم دفاع کرده‌ام سازندگان جک‌های توهین آمیز را محکوم می‌کنم، خواه زنانگی‌ام را نشانه گرفته باشند خواه تعلقات نژادی‌ام را خواه بعد دیگر وجودی‌ام را.

و چه زیبا گفت سیمین دانشور بزرگ که:

– من زنم و به‌‌ همان اندازه از هوا سهم می‌برم که ریه‌های تو، می‌دانی؟ دردآور است من آزاد نباشم که تو به گناه نیفتی.

حالا دوست من، من ترکم و به‌‌ همان اندازه انسانم که تو انسانی، می‌دانی؟ درد آور است که انسانیت بازیچه دست انسان نماهایی چون شما شود!

به امید روزی که شعار یکی برای همه، همه برای یکی! همیشه تنین انداز افکارمان باشد.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)