زنان مصری با گرافیتی برای برابری مبارزه می کنند

ترجمه: رها عسکری زاده
منبع: فرانس۲۴

هنر خیابانی در مصر، که از سال ۲۰۱۱ بسیار پر طرفدار بود، اغلب توسط مردها خلق و اجرا شده است. هرچند زنان مصری نیزاز سال ۲۰۱۳ پیوستن به این حرکت را-شروع کردند، به ویژه از طریق گروه«زنان بر دیوار»؛ گروهی که با فراخوان کمپین گرافیتی، به مردم سراسر کشور در ارتباط با مشکلاتی که زنان مصری با آن روبرو هستند، آموزش می دهد.

هنر خیابانی در مصر، که اززمان سال ۲۰۱۱ بسیار پر طرفدار بود، اغلب توسط مردها خلق و اجرا شده است. هرچند زنان مصری نیزاز سال ۲۰۱۳ پیوستن به این حرکت را شروع کردند، به ویژه از طریق گروه «زنان بر دیوار»؛ گروهی که با فراخوان کمپین گرافیتی، به  مردم  سراسر کشور در ارتباط با مشکلاتی که زنان مصری با آن روبرو هستند، آموزش می دهد.

در دسامبر سال ۲۰‍۱۲ که  این گروه آغاز به کار کرد فقط  ۲۰ هنرمند عضو آن بودند. اما امروز این گروه متشکل از  ۶۰ هنرمند و هزاران زن است. برای این زنان اثر گذاری در  فضای عمومی بسیار مهم است. به گفته مرکز حقوق زنان مصر، بیش از ۸۰درصد زنان مصری در خیابان مورد خشونت جنسی قرار می گیرند.

ویژگی برجسته آثار این جمع، حضور چهره های فرهنگی و سیاسی شناخته شده، و هدف آن ایجاد بحث و گفتگو در ارتباط با نقش زنان در جامعه مصری است.

این پروژه زاییده افکار نویسنده سویدی،«میا گرونداهل» است که به مدت  یک سال و نیم گرافیتی های مصر را زیرنظر گرفت و کتابی به نام « انقلاب گرافیتی» نوشت. او هنرمندانی را که ملاقات کرده بود به یکدیگر معرفی کرد و پروژه «زنان بر دیوار» ( سیت ال حتا – به عربی )را  با کمک مالی بخش توسعه فرهنگی دانمارک، پایه گذاری کرد.

ما این کار را انجام می دهیم تا علیه فشارهای اجتماعی  و تحقیر روزانه ای که زنان از آن رنج می برند، اعتراض کنیم.
فجر سلیمان، نقاشی است که در قاهره زندگی می کند. او در پروژه« واو» در شهر منصوره هم شرکت کرده بود. او می گوید:« من به عنوان یک هنرمند  با تکنیک های گرافیتی آشنایی دارم. اما این بار  با نقاشی روی بوم تفاوت دارد. وقتی گرافیتی می کشم همه چیز درباره دست یافتن به بیننده است، که می تواند هیچ کس باشد !

با نقاشی بر روی بوم  می توانم کنایه بزنم، با استعاره منظور خودم را بیان کنم. اما با گرافیتی باید مطمئن باشم همه می توانند بلافاصله پیام را دریافت کنند.

وقتی ما به یک شهر می رویم، با زنان مجموعه به مدت دوروز منطقه را می گردیم و ایده های دیواری را به بحث می گذاریم. ما سعی می کنیم دیوارهای صیقلی و تقریبا بلند را پیدا کنیم تا بتوانیم تصویر بزرگی روی دیوارخیابان های شلوغ بکشیم.

البته بعضی از رهگذران به ما می خندند و گاهی توهین می کنند. به طور معمول وقتی زنان در مصر تلاش می کنند کاری در فضای عمومی انجام دهند، با آنها این رفتار را می کنند. برای مقابله با همین رفتار ما پروژه مان را آغاز کردیم. گرافیتی های ما معمولا در ارتباط با خشونت جنسی است که مشکل بزرگ ما در مصر است.

ما همچنین دیدگاه های  مردسالارانه را که جامعه به ما تحمیل می کند،  محکوم می کنیم: مردها حق دارند تصمیم بگیرند چه زمانی از خانه خارج شوند و یا چه شغلی داشته باشند اما ما نمی توانیم. من باور دارم اگر نقش زنان در جامعه مصری دوباره ارزیابی شود بسیاری از مشکلات حل خواهد شد.

با گرافیتی همه پیام مشابهی دریافت می کنند حتی کسانی که نمی خواهند این پیام را بگیرند.

آنجی بگلا یک فعال حقوق زنان است. او از طریق «میا گرونداهل» با پروژه زنان بر دیوار آشنا شده است. او می گوید: «ابتکارات محلی پیش از این جای خود را در قاهره پیدا کرده بود ( مانند گروه هنری نو نیوسا) اما « واو » اولین پروژه ملی است که  هنرمندان گرافیتی مصر را گرد هم آورده است.  هنرمندان ما بین ۱۷ تا ۳۵ سال سن دارند و با پیشینه های مختلف اجتماعی و اقتصادی دور هم جمع شده اند. چیزی که ما را به گرافیتی جذب کرد قابل دسترس بودن آن بود. رهگذران در خیابان می توانند توقف کنند و با هنرمند صحبت کنند، نیازی نیست آنها به فضاهای بسته مانند موزه و یا گالری بروند تا بتوانند اثر را تماشا کنند. هرکس آن را ببیند پیام یکسانی دریافت می کند – حتی کسانی که لزوما نمی خواهند آن پیام را دریافت کنند  و حتی گاهی مردم درست متوجه نمی شوند. در« منصوره » یکی از اولین نقاشی های دیواری توسط ساکنان دوباره رنگ شد زیرا فکر کرده بودند که این نقاشی وندالیسم است (وندالیسم، نوعی ناهنجاری اجتماعی محسوب می شود که افراد اقدام به تخریب فضاها و اماکن عمومی می کنند ولی در واقع برای نقاشی روی این دیوارها مجوز کسب شده است)

بیایید رک باشیم : یک زن نمی تواند تلاش کند تا به تنهایی کاری را  در مصر انجام دهد

زنان هنرمندی که از حضور در خیابان و نقاشی در آن هراسی نداشتند،  مورد آزار و اذیت مداوم و مستمر قرار گرفتند، به خصوص در قاهره. اما بیایید رک باشیم: یک زن نمی تواند تلاش کند تا  به تنهایی کاری را  در مصر انجام دهد. اما ما می دانستیم که آنها با این جمع که مردان هم در آن حضور دارند،  در امان هستند.

هدف ما کمک به زنان  – و در نگاه کلی مردم مصر – برای اصلاح و بهبود محیط زندگی شان است و  صبر نمی کنیم تا دولت این کار را برایشان انجام دهد. زیباسازی فضای عمومی، خوش آیند و چشم نواز کردن آن ، بهترین راه جلب توجه مردم  و هم زمان راه خوبی برای به دست آوردن تحسین آنان است.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)