“مسیحیان فارسی‌زبان در ایران اقلیت دینی غیررسمی محسوب می‌شوند که با وجود حق‌کُشی‌ها و فشارهای همه‌جانبه و بی‌وقفه به عنوان بزرگترین اقلیت دینی (در میان اقلیت‌های دینی رسمی و غیررسمی) در ایران کماکان به زیست در بحر جفا و ظلم ادامه می‌دهند.
محدودیت‌ها، محرومیت‌ها و تبعیضاتی که همچو هوای همه جا حاضر چشم طمع به موجودیت مسیحیان فارسی‌زبان در ایران دارند و تمام ابعاد زندگی فردی و اجتماعی آنان را آماج تیرباران قرار داده‌اند.
محرومیت از حق تحصیل تنها یکی از حقوق نقض‌شده‌ی مسیحیان است که تاکنون کمتر از آن خبر یا سخنی به میان آمده است؛ حقی که سرنوشت و کمیت و کیفیت حیات افراد را قویا دگرگون می‌کند.
زندگانی ما هر روز و شب با آسیب‌های جدی ناشی از محرومیت از حق تحصیل عجین است. می‌پنداریم ۲۴ ژانویه، روز جهانی آموزش، بهانه‌ای است برای یادآوری این واقعیت که در قرن ۲۱ هنوز بسیاری صرفا به دلیل مسیحی بودن در ایران از حق تحصیل بی‌بهره‌اند؛ اقلیتی که در گذشته در ایران نقش بسیار برجسته‌ای در ارتقا سطح آموزش و فرهنگ و ساخت مدرسه ایفا کرده‌اند.
ماده ۲۶ اعلامیه جهانی حقوق بشر، ماده ۱۳ میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، اصل ۱ و ۴ کنوانسیون مبارزه با تبعیض علیه آموزش و حتی اصل ۳۰ و بند ۱ اصل ۴۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی حق تحصیل و آموزش را برای «همگان» به رسمیت شناخته و به آن پرداخته‌اند. اما شوربختانه جمهوری اسلامی ایران برخلاف تعهدات بین‌المللی و قانون اساسی خود، ما مسیحیان فارسی‌زبان و فرزندانمان را از مدرسه و دانشگاه اخراج می‌کند و دست‌هایمان را از یک سند مکتوب که گواه محرومیتمان باشد تهی می‌کند. لیک صندلی‌های خالی کلاس‌های درس و جوهر خودکارهایی که به انتها نرسیدند بر این واقعیت شهادت می‌دهند که ما را در میانه‌ی تحصیل با چوب انتقام از ساحت علم و علم‌آموزی بیرون می‌رانند. آرزوهایی که در دل و ذهن خود می‌پروراندیم و نقشه‌هایی که برای شغل و آتیه خود داشتیم همچو ابر وهمِ بالای سر ناپدید می‌شوند و ما از خواب و خیالِ برخورداری از یک زندگی عادی بیدار می‌شویم. ما و فرزندانمان را از مدرسه و دانشگاه چنان به کنج کور جامعه پرتاب و حبس می‌کنند که دیگر در جامعه قابل رویت نباشیم؛ آن جا که حتی کسی را نبینیم که به او بگوییم چه بر سرمان آورده‌اند.
جامعه محروم می‌شود از توانمندی جوانان و پیشرفت و ترقی؛ چرا که حکومتی بر مسند قدرت است که دشمن علم، حکمت، فکر آزاد و قلم و کتاب است. نقض حق تحصیل و بی‌تفاوتی نسبت به آن، جامعه را محروم از پتانسیل پرورش متخصصان و زبدگان آینده، ناتوان و مستاصل از رفع نیازهای ابتدایی، گرفتار وابستگی‌های فلج‌کننده و محکوم به هبوط و سقوط زودهنگام می‌کند و دود آن به چشم نه فقط مسیحیان بلکه همه آحاد مردم می‌رود. ما همه در تحمل تبعیض علیه یکدیگر شریک اما بی‌خبریم!
پس فارغ از مرزبندی‌های ایدئولوژیک و منافع شخصی و گروهی، به حکم انسانیت و عدالت، برای رهایی از شر، و آینده‌سازی برای نه تنها مسیحیان بلکه هر فردی با هر اندیشه‌ای چه از نسل کنونی و چه از نسل‌های آینده، در قبال محرومیت مسیحیان فارسی‌زبان از حق تحصیل خاموش نمانیم.”
امضاکنندگان (به ترتیب حروف الفبا):
امین افشارنادری، میلاد ایقانی، منیژه باقری، گیلدا بردبار، مصطفی بردبار، دنیا جاویده، شاپور جوزی، پیام خرامان، سام خسروی، فریبا دلیر، پرستو ظریفتاش، محسن علی آبادی راوری، فرشید فتحی، صحاب فضلی (مادر ناصر نورد گل تپه)، کاویان فلاح محمدی، مریم فلاحی، شورش (سروش) محمدی، ماری محمدی، علی (پارسا) مصطفایی، رضا (داوود) نجات ثابت
این بیانیه به همت پویش کحما تهیه شده است. کمپین “کلیسا حق مسیحیان است (کحما)” فعالیت خود را از سال ۹۷ به همت جمعی از مسیحیان و فعالان مدنی آغاز کرده است. مضمون و محتوای اصلی این کمپین، لزوم توقف خشونت علیه مسیحیان است و آن را از طریق طرح یکی از مشکلات عمده مسیحیان (یعنی محرومیت از کلیسا و امنیت) به پیش می‌برد.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.