شیدا سلیمانی، عکاس و هنرمند جوان ایرانی-امریکایی، در مجموعه‌ی عکس جسورانه‌ی خود با عنوان «سرود ملی»، تاریخ سیاسی و اجتماعی معاصر ایران را با نگاهی متفاوت به تصویر کشیده است.
خانم سلیمانی در این مجموعه عکس‌ها، با ترکیب “کلُاژ”، “چیدمان”، “هنر اجرا”، و “مجموعه اشیا”، هنری اکتیویستی و قوی خلق کرده است که در عین حال، رنجش او را از حکومت و مناسبات سیاسی ایران نشان می‌دهد.
تصویر مچاله‌شده پرچم جمهوری اسلامی و نشان وسط آن، سرمه چشم، کله گوسفند، ورق، فرش ایرانی، زنی برهنه با برقعی بر سر و صورت، تصویر معروف چشمان نیمه‌باز ندا آقاسلطان در لحظه مرگ، شمع‌های سوخته، همه و همه نشان از دنیای درون یک داغدار درمانده دارد.
پدرو مادر شیدا سلیمانی، در سال ۱۳۵۸ و چندماه پس از انقلاب اسلامی، ایران را ترک کردند. هردوی آنها به دلیل فعالیت‌های سیاسی تحت تعقیب بودند؛ مادرش شکنجه شد و پدرش از کشور فرار کرد.
او که به عنوان یک پناهنده در امریکا شاهد تحولات بنادین زیادی درباره کشورش بوده، تصمیم می‌گیرد انزجار خود را از طریق تصاویر ابراز کند.
سلیمانی درباره‌ی این عکس‌ها می‌گوید: «در سناریوهای عکس‌های من، نمادهای فرهنگی و “دال”ها به خدمت گرفته شده‌اند تا روایتی را از منظر من به عنوان یک ایرانی-امریکایی و یک ناظر بیرونی به خاورمیانه ارائه دهند. استفاده از رنگ‌های خاص و چهره‌ها و جلوه‌های سیاسی، یک مجموعه واژگان نمادینی را تشکیل می‌دهند که در تمام مجموعه نمایان است.»
وی با بیان این‌که هریک از عکس‌ها به برهه‌ی خاصی از تاریخ ایران اشاره دارد و واکنش شرق و غرب را به آن وقایع اجتماعی بیان می‌کند، می‌افزاید که «ساختار چندلایه عکس‌ها به مخاطب این امکان را می‌دهد که با ایدئولوژی خود، در عین توجه به مفهوم اولیه مورد نظر، آن را واکاوی و بازافرینی کند.»
نظرات
خیلی هم جالب نبود
شنبه, ۶ام دی, ۱۳۹۳