کوبانی؛ جهانی دیگر | بیانیه‌ی ۲۰۹ نفر از فعّالین اجتماعی تبریز در حمایت از مقاومت کوبانی

کوبانی؛ جهانی دیگر

بیانیه‌ی ۲۰۹ نفر از فعّالین اجتماعی تبریز در حمایت از مقاومت کوبانی

شهوتِ آدم‌کشی داعش، شهر کوچک کوبانی را از هر طرف محاصره کرده است. سران کشورهای قدرتمند و اربابان جهان ساکت‌اند و نوای مضحکِ حقوق‌بشرشان در این نقطه از تاریخ خفه شده. نیروهای موسوم به ائتلاف که قرار است به نمایندگی از کشورهای متمدّن به داد مردم منطقه برسند و دموکراسی و سرخوشی بیاورند، دست‌روی‌دست گذاشته‌اند و از چندصد متری حادثه نظاره‌گر وحشی‌گری داعش ‌هستند.

یادمان هست که شکلِ دیگری از نیروهای ائتلاف در قالب ناتو و به سرکردگی آمریکا و بریتانیا، یک دهه پیش، دولت عراق و دستگاه عظیم نظامی-امنیتی‌اش را، در عرض ده روز از روی کره‌ی زمین محو کرد. آیا هم‌اینک نیروهای ائتلاف به‌لحاظ نظامی قادر نیستند در عرض یکی دو روز آدم‌کش‌های داعش را با خاک یکسان کنند؟ امّا هواپیماهای ائتلاف هر از گاهی بلند می‌شوند و کوه و صحرای خالی را به اسم مبارزه با داعش بمباران می‌کنند، فقط برای پرکردن ویترین رسانه‌های جریان اصلی و البتّه برای خوابی که بر فردای این منطقه دیده‌اند؛ تمامی جنبش‌های مترقّی منطقه به‌دستِ داعش از بین می‌روند، داعش اوج می‌گیرد و در گفتار رسانه‌هایی چون بی‌بی‌سی از «پیکارجو» به وحشی و تروریست استحاله می‌یابد. ناتو و کشورهای متمدّن برای دموکراسی و حقوق‌بشر به یاری مردم منطقه می‌آیند. ذکاوت چندانی نمی‌خواهد تا از پیشرفته‌ترین سلاح‌های نظامی و منابع مالی گیج‌کننده‌ای که داعش در اختیار دارد، بفهمیم این آدم‌کش‌ها از کجا و به‌دست چه کسانی پا گرفته‌اند، چگونه حمایت می‌شوند و ماجرا می‌خواهد به‌کدام سو برود.

کوبانی در محاصره‌ی آدم‌کش‌های داعش است و جنگ شهری در کوچه‌پس‌کوچه‌ها جریان دارد. مردم کوبانی همه‌با‌هم با دست‌های خالی و با ساده‌ترین سلاح‌ها بدون کوچکترین حمایت مستقیم خارجی، دلیرانه مقاومت می‌کنند. آن‌ها غذا ندارند، دارو ندارند، سلاح پیشرفته هم ندارند، امّا با ایمان و امید مقاومت می‌کنند. آن‌ها سرافرازانه به‌کام مرگ می‌روند، چون عاشق زندگی هستند.

در کوبانی، سه سال است تجربه‌ی ویژه‌ای رقم می‌خورد؛ جامعه‌ای خودگردان و دموکراسی رادیکال. شوراهای مردمی که در آن هریک از اقشار جامعه نماینده‌ی مستقیم خود را دارد، بالاترین نهاد تصمیم‌گیری‌اند. مردم کوبانی ارباب ندارند و مستقیماً در تعیین سرنوشت‌شان سهیم‌اند. کوبانی تمامی مرزهای هویتی چون جنسیت و قومیت را درنوردیده و در مقیاس خود نمونه‌ای عالی از برابری انسان‌ها را تعیّن بخشیده است؛ نمونه‌ای که در تاریخ معاصر این منطقه کم‌نظیر و حتّی بی‌نظیر است. اینکه زندگی آدم‌ها می‌تواند جور دیگری هم باشد، زندگی برابر، آزاد و فارغ از هرگونه مرزبندی هویتی. شکلی از زندگی که در آن تک‌تک‌ افراد جامعه فارغ از نژاد، جنسیت یا مذهب، حقوق برابری دارند و در کنار هم جامعه‌ی خود را اداره می‌کنند.

جایی که انسان‌ها فقط از حیث انسان‌بودن‌شان اهمّیت می‌یابند و نه هیچ‌چیز دیگر. از این زاویه کوبانی به‌عنوان سنگر مقاومت اهمّیت وافری می‌یابد. هراسِ دولت‌های مرتجعِ منطقه و دولت‌های استعماری، دقیقاً بسط و گسترش ایده‌ای از زندگی مردم است که در کوبانی جلوه یافته؛ ایده‌ای که رو به سمتِ فرودستان و بی‌صدایان دارد و به همگان اعلام می‌کند که آرمان برابری و آزادی همه‌ی انسان‌ها رویا نیست. حال چه خوب که این ایده‌ی بی‌نظیرِ زندگی مشترکِ انسان‌ها به‌دست آدم‌کش‌های داعش از بین برود. در آن‌ سو، کردهای متموّلی که از صدقه‌سر ناتو و استعمارنوین به مال‌و‌منال و مکنتی در عراق رسیده‌اند، از ترسِ تهدید منافع‌شان، در برابر عظمت مقاومتِ کوبانی خفه‌خون گرفته‌اند. اینجاست که داعیه‌ی لرزان قوم‌گرایی و ناسیونالیسم پوشالی فرو می‌پاشد و واقعیتِ عریانِ سیاست عیان می‌شود.

مردم کوبانی و یگان‌های مدافع خلق در برابر توحّش آدم‌کش‌های داعش، حتّی اگر کرد هم باشند، باز اهمّیتی ندارند زیرا اینجا با جنگ منافع طرفیم و کوبانی مطلوب منافع نیست. در سوی دیگر دولت ترکیه ـ عالی‌ترین دولتِ ایده‌ال برای دول استعماری در منطقه ـ در مقام ژاندارم جدید خاورمیانه، تهدید کوبانی را فرصتی برای منافع ژئوپولیتیک‌اش کرده و در این کارزار آتش‌‌وخون، بر سر زندگی و مرگ مردم کوبانی معامله می‌کند.

کوبانی طنین صدایی است از اعماق تاریخ؛ استالینگراد، آشویتس، الجزایر، شیلی، خوجالی، حلبچه، غزه و …

کوبانی یک نام است برای رنجی که سال‌ها بر سر مردمان بی‌دفاع رفته است. نامی که چنان شکوه‌مندانه در سراسر خاورمیانه طنین‌انداز گشته، که حتّی اگر به‌دست آدم‌کش‌ها و حمایتِ استعمار و ارتجاع سقوط کند، همچون یک ایده‌ی مبارزه و مقاومت برای دنیایی بهتر برای همیشه با ما خواهد ماند؛ دنیایی عاری از تبعیض، استثمار و راسیسم؛ دنیایی آزاد و برابر. پس از کوبانی دیگر هیچ‌ استعمارگری جرأت دم‌زدن از حقوق‌بشر و دموکراسی را نخواهد داشت. کوبانی همچون شبحی است که حتّی اگر سقوط کند، برای همیشه و در همه‌جای منطقه و جهان گشت‌وگذار خواهد کرد. کوبانی، حتّی اگر سقوط کند، تاریخ را در لحظه‌ی پیش‌ِ روی‌مان متوقّف می‌کند، مظلومانه امّا باشکوه به چشمان ما خیره می‌شود و عرقی از شرم بر جبین و فوّاره‌ای از امید در دل‌های‌مان می‌نشاند.

کوبانی تاریخ ما را به دو بخش تقسیم کرده است: جهان، پیش و پس از تجربه‌ی مقاومتِ کوبانی.

کوبانی حتّی اگر سقوط کند، آرمانی که تحقّق بخشیده هیچ‌گاه سقوط نخواهد کرد.

۱۹ مهر ۱۳۹۳

امضاکنندگان:

طاهره آزادفر، مهناز آزادفر، علیرضا آسمانی، فریبا آقابگلو، حسام آقاجمال، افشین آقایی، حسین آگاه، داود ابراهیم‌نژاد، محمود احدی، امید احمدی، حامد احمدی، مهرداد احمدی، ندا احمدی، حامد احمدیان، محمّد ارجمندی‌راد، ناصر اسداللهی، فیروز اسکندری، ناصر اسمعیلی، ندا اشجاری، ناصر اصغری، رامین اعلایی، امید اقدم، رحیم اکبری، مهرنوش اکبری، رحمان الیاسی، بابک امیری‌پویا، بتول انصافی، محسن ایرانزاد، حیدر ایمانی، الناز بابایی، فرشید باغشمال، شهاب برّی، افشین برزگر، بابک بقایی، نگین بناکار، مهرداد بنی‌بایرامی، احمد بنی‌حسن، بیوک بهاری، مهدی بهاری، مهرداد بهرامی، مازیار بهمنش، یعقوب پاشنگ، مجید پالوایه، علی پاینده، مهسا پناه‌شاهی، مهدی پناهی، احسان پورخیری، بهناز پوری، آرمان پیرانی، ابراهیم تفضلی، فرهاد ثابتی، سلیمان ثالث، اکبر جاوید، علی‌اصغر جاهد اورنگ، رضی جعفر‌زاده، امین جعفری، فاطمه جعفری، جمشید جلیل‌نژاد، سهند جمال‌زاده، ابوالفضل جمالی، کریم جمالی، امیر چمنی، محمّد چوبدار، سعید چوبانی، سمیّه حاجی‌زاده، غلام حداد، مانا حسینی، محمود حضوری، علی حقّی، هادی خان‌محمّدی، سپیده حیدرخانی، سحر حیدرخانی، حمید خرازی، سهیلا خراطیان، بهرنگ خرّم، افشین خطیبی، ابراهیم دارابی، پروین داوری، صبا دلخون، شهاب دولت‌آبادی، یاسمین دهقان، رحیم دینی، میثم ذاکری، حامد ذوالفقاری، رحیم رئیس‌نیا، پیمان رئیسی، هادی ربّی‌پور، علی رحیم‌پور، مهرداد رحیمی، سینا رضوان‌مهر، مینا رفیعی، شهین رنجبر، سوده زارع، سعید زارع‌محمّدی، حمید زارع محمّدی، نارین زارعی، تهمینه زاردشت، امین زرگرنژاد، امید زنوزی، نگار زهتاب، بابک زیدی، رضا زینالی، موسی ساکت، جلال سپهری، انیس سعادت، صدیقه سعادت، نسترن سلطان‌زاده، حاجی سلطانی، فتاح سلمان‌زاده، اشرف سلیمانی، پیمان سلیمانی، یونس سیف، نصرت‌اله شاهدی، نسیم شاهی، فهیمه شایق، محمّد‌علی شکرگذار، جلال شمع‌سوزان، نغمه شیرازی، احمد شیرین‌زاده، رضا شیشوانی، نیما صابری، زهرا صدیق، غلام‌حسین صدیق، محمّد صدیق، علی طباطبایی، مرتضی طوسی، بابک طهماسبی، مجید عابدینی، سامان عبّاسیان، قدرت عبّاسی، مهدی عبّاسی، فرح عبدالرحیم‌پور، عبّاس عبدالرحیمی، سحر عبدالله‌زاده، سحر عبدی، اکبر عسگری، صراف عظیمی، مریم علوی میلانی، عطا علیزادگان، امین علیزاده، سودا علی‌مدد‌نژاد، پیمان عیّاری، آیدین غلام‌زاده، علی فائض‌پور، رضا فاتح، میلاد فخرایی، نسرین فرشبافی درخشان، الشن فرشی، جعفر فروزان، سعید فرهودی‌نیا، بهروز فریدی، شاهین فضلی، سحر فکردار، نیلوفر فیروزمند، ولی فیضی، کریم قربان‌زاده، قاسم قربانی، علی قیالو، زهرا کاظمی، حسن کافی، مهرداد کامروز، شیدا کاویانی، بیتا کبیر، خاطره کلیبری، حسین کوشی، صیام گنجه‌ای، مجید محسنی، الناز محمّد‌پور، سودابه محمّد‌پور، آرش محمّدی، داود محمّدی، سیاوش محمّدی، هیمن محمّدی، اسماعیل محمودی، مهدی مددی، هاتف مدینه‌ای، محمّد‌علی مزیدی، حسن مسرتی، احسان مسلمی، کوروش مصطفی‌نژاد، جلیل مطلوبی، پگاه ملکی، اکبر مناف، فاطمه منوچهری، ائلدار موغانلی، میر سعید مولویان، ولی مهارتی، بهروز مهری، جعفر مهری‌اقدم، رحیم مهنما، آرزو میلانی، علیرضا مینویی، امین ناد‌علی‌زاده، امیر ناظری، همایون نخجوانی، فاطمه نصر، نادر نصیری، امیر نظری، یلدا نوایی، احمد نورانی، کاوه نورانی، شهلا نوری، حسن نویدی، امیر نیک‌نژاد، ساسان واهبی‌وش، بهرام وثوق، عبّاس وفایی، مجید ولی‌پور، شراره یعقوبی.

Kobani, another World

A Declaration of 209 Social Activists of Tabriz in Support of Kobani Resistance

The ISIS’s craving to massacre has besieged the small town of Kobani. World powers, the global masters are speechless, and the absurd melody of human rights is suffocated in this corner of the world. The allied forces, so-called harbingers of bliss and democracy to the people here, are the mere watchers of ISIS onslaught and its brutality. Never will we forget how these allied forces, in the apparels of NATO and led by USA and Britain, wiped out the Iraqi Government and its complicated political and security machine in less than ten days a decade ago. How on earth are these Allies unable to annihilate the ISIS? In the name of war with the ISIS murderers and with the sole purpose of showcase in the mainstream media, the Allies air forces fly over and bombard the mountains and plains of these areas from time to time. All progressive movements of the region are nullified by the ISIS. As ISIS soars in power, it plunges, in the discourse of media such as BBC, from ‘battlers’ to terrorists and savages. NATO and civilized countries flood to this area with the intent of aid. Common sense can realize, without slightest difficulty, from where springs ISIS’s confusingly financial resources and its complicated war machine, how they are being backed and where the story leads to.

Kobani People are besieged by the genocide of ISIS and the battle in town goes on in its back streets. Its people are bravely resisting with bare hands with no support from foreigners. In the want of food, medicine and weapons, all they have is love and faith. They honorably embrace death since they are in love with life.

An autonomous society with its radical democracy, Kobani is experiencing three special years. Community councils, in which every walk of life has its own representatives, are the decision makers .Kobani people don’t have their own masters, they make their own destinies. Kobani has surpassed all identity borders of race and gender and is a perfect model of human equality, an example unrivaled in the modern history of the region; a life in which people can live differently, an equal life free from all identity limitations; a style of life in which every member of society, whatever their religion, gender and race is, live with equal rights and shoulder to shoulder they manage their society; a life in which man is valued because he is a human. From this viewpoint, Kobani is crucial as a resistance center. Reactionary governments of the area and colonial governments are scared of the spread of such an idea of lifestyle in the region, an idea roaring to the people of the world that ideals of equality and freedom are not mere dreams. It is ironically good to see that this unique idea of community life is being blotted out by the ISIS murderers. On one hand, the wealthy Kurds, having accumulated their wealth from the charities of NATO and new colonialisms are muted, horror-struck since their riches are in threat. Here, the claims of racism and nationalism disintegrate and the naked truth of politics is unveiled. The Kobani people, even if they are Kurds, are not important as their being is not materially beneficial. Here we are dealing with war of interests and Kobani is not in favor of their interests. On the other hand, Turkey, the perfect government for colonialism in the region, and as the new gendarme of the Middle-east is turning the threat of Kobani for its own geopolitical interests and in this battle of blood is NEGOTIATING on the lives of Kobani people.

Kobani is reverberating melodies from the heart of history; Stalingrad, Auschwitz, Algeria, Chili, Khojaly, Halabja, Gaza.

Kobani is the symbol for the tortures defenseless people, a name that is so resonating in all Middle-East that even if it falls into the hands of genociders, murderers and reactionaries, it will eternally remain with us as an ideal of resistance for a better world; a world unstained by discrimination, authoritarianism and racism; a world free and equal. After Kobani, no colonial country will dare to brag about democracy and human rights. Kobani will haunt the world everywhere forever. Kobani, even if it falls, will stop history momentarily and stare at us tyrannized but magnificently making us sweat but filling us with hope simultaneously.

Kobani has divided our history into sections: World before and after Kobani’s resistance experiences.

Kobani’s inspiring ideals will never cease to be with us, even if it falls.

۱۱ October 2014

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)