از آخرین تک‌نوشته‌های کدئین

کتاب‌خوان‌ها همه از اهالی ترجمه‌اند، چون کسی نیست که کتاب بخواند و کتاب ترجمه‌شده نخوانده باشد. سی‌ام سپتامبر، هشتم مهر، روز جهانی ترجمه بر اهالی‌اش مبارک باد

هر کس که به خانه‌ات بیاید، یا خودکارش را جا می‌گذارد یا فندکت را می‌برد

پیرشدن ربطی به سن‌وسال و روحیه و این‌ها ندارد. ملاک پیری میزان صدایی است که موقع خم‌شدن و پوشیدن جوراب از خودت درمی‌آوری

مهم‌ترین دستاورد حضور «کی‌روش» تو ایران این بود که تو سایت‌های ورزشی، «نیم‌فاصله» یه‌کم رواج پیدا کرد

بیل: آیا به زندگی بعد از مرگ اعتقاد داری؟

گراچو: من به زندگی قبل از مرگ هم شک دارم

وقتی حرف‌ها فینگلیش نوشته می‌شوند، احمقانه‌تر به نظر می‌رسند

غیر از خبر مردن این و آن، مهم‌ترین اتفاق زندگی‌اش وقتی بود که، با دهان نیمه‌پر، گرد فلفل به دماغش رفت و عطسه‌اش گرفت. در کسالت‌بار بودن زندگی‌اش همین بس که یک روز، از شوق خریدن یک جفت دستمال آشپزخانه، کل آن خانه‌ی تروتمیز را گردگیری کرد. همه‌ی کارهای آدم‌ها یا از سر گرفتاری است یا از سر فراغت. بی‌حوصلگی و کسالت محصول فراغت است. آد‌ها وقتی بی‌حوصله می‌شوند که فارغ باشند. آدمی که بیچاره و درگیر است، بی‌حوصلگی ندارد

اینکه کی امروز است و کی فردا، ربطی به ساعت و تقویم و موقعیت زمین نسبت به خورشید ندارد. هروقت دست‌کم پنج‌شش ساعت بخوابی و بیدار شوی، می‌شود فردا

طوری می‌گفت «شماها قهوه‌خور نیستین» که انگار قورت‌دادن مایعات جزء هنرهای دراماتیک است

ایدهٔ آهنگ پیشواز نقض حق آدم‌ها برای گوش‌ندادن به جفنگیات است

زندگی بی‌خود پیچیده است؛ هر رفتار، حرف یا نوشته‌ای آن‌قدر دلالت ضمنی دارد که دلالت اصلی‌اش فراموش می‌شود. اصلاً دیگر همه‌چیز فقط دلالت ضمنی دارد. دلالت ضمنی هم که صاحب ندارد، گتره‌ای است. هر چیزی می‌تواند به هرچیزی دلالت ضمنی داشته باشد. هر چیزی می‌تواند سمبل هر چیزی باشد؛ مثلاً یک زمانی بود که وقتی علامت ضربدر بالای برنامه‌ها را کلیک می‌کردی، معنی‌اش این بود که برنامه بسته شده است. ولی از یک جایی به بعد، برنامه‌ها هم فهمیدند که نشانه‌ها کشک‌اند و یاد گرفتند که سرمان کلاه بگذارند؛ حالا، وقتی ضربدر قرمز بالایشان را کلیک می‌کنی، به‌جای بسته‌شدن، می‌روند آن پایین، گوشهٔ سمت راست صفحه، لای باقی برنامه‌ها قایم می‌شوند