دولت ترکیه با شروع بحران سوریه با ورود به صحنه این بحران، بطور جدی سعی کرد که سمت و سوی بحران را بسوی کنترل قدرت از سوی نیروهای اخوان المسلمین هدایت کند که به تفکرات حزب حاکم در ترکیه نزدیک هستند. اما به یکباره با پدیده کردها در سوریه روبرو شد که نه تنها حضور ترکیه در سوریه را بر نمی تابیدند بلکه بصورت جدی تر وارد عرصه درگیری با ترکیه شدند.
حضور داود اوغلو در اربیل و فشار بر بارزانی جهت جلوگیری از گسترش نفوذ گروههایی که تحت حمایت پ.ک.ک بزرگترین گروه مسلح مخالف دولت ترکیه بودند نیز کمکی به موضوع رابطه کردهای سوریه با ترکیه نکرد و همزمان با برافراشتن پرچم های پ.ک.ک در شهرهای کردنشین سوریه، نیروهای پ.ک.ک با آغاز درگیری در مناطق کردنشین ترکیه، عملا سد بزرگتری بر سر راه ترکها هم در سوریه و هم در خود ترکیه شدند.
فعال شدن پ.ک.ک و امتیازاتی که آنها را قانع نکرد
پ.ک.ک در قالب مذاکرات پنهانی از سوی واسطه های موجود با دولت ترکیه به صراحت تمام، خواستار پایان حبس انفرادی “عبدالله اوج الان” رهبر زندانی خود و اعتراف ترکیه به حقوق کردها در ترکیه و سپس در سوریه شد. اما ترکها با تخصیص یک سری حقوق فرهنگی به کردهای ترکیه از قبیل تاسیس مراکز فرهنگی و رادیو وتلویزیون کردی کوشیدند که کردها را در ترکیه نسبت به آینده خود در ترکیه وسوریه مطمئن کنند؛ به نحوی که مسئله کردها در سوریه و ترکیه بدون حضور پ.ک.ک مطرح شده و همسو با جریانات اخوان المسلمین هدایت شود.
به عبارت دیگر، دولت ترکیه بار دیگر کوشید که پ.ک.ک را از محور اصلی بحث ها نادیده بگیرد چه بسا که دادن هر نوع امتیازی به پ.ک.ک بشدت دولت حاکم را روبروی گروههای پان ترکیستی قرار میداد که کاملاً مخالف سیاستهای حزب حاکم بر ترکیه در خصوص کردهای این کشور بویژه پ.ک.ک هستند.
بارزانی؛ فرشته نجات ترکیه نشد
به هر حال، دولت اردوغان درهای گفتگو را بیشتر از این باز نکرد و همزمان از طریق اشخاصی چون بارزانی کوشید که مانع قدرت گرفتن پ.ک.ک در سوریه شود اما این ترفند نیز جواب نداد و بارزانی هم نتوانست سوپرمن ترکیه در حوزه کردی شود.
ساختار گروههای سیاسی کرد در ترکیه بنحوی است که این گروه یعنی پ.ک.ک توانسته است در میان مردم نفوذ زیادی پیدا بکند و تلاشها برای تشکیل گروههای کُردی موازی که در نقطه مقابل پ.ک.ک باشند و در اثر تکثر، نفوذ این گروه را کاهش دهند، با شکست روبرو شده است.
تغییر فاز مبارزاتی پ.ک.ک از نظامی به نافرمانی سیاسی و اجتماعی
در عین حال، رهبران پ.ک.ک که در طول سالهای گذشته بطور مکرر از پتانسیل نظامی خود علیه ترکیه استفاده کردهاند، در جدیدترین اقدام خود تلاش کردند که استراتژی جنگیشان را به سوی یک جنگ تمام عیار اجتماعی هدایت کنند؛ مبارزهای که شاید کمتر کسی می توانست پیش بینی کند این درگیری تا به این حد تبعات منفی بین المللی و داخلی برای اردوغان وحزبش به همراه داشته باشد.
به این ترتیب، این بار جنگ نه در دل کوهها بلکه در درون زندانها سازمان یافت، بنحوی که به یکباره ۷۰۰ زندانی کُرد، دست از خوردن غذا کشیدند و نبردی را شروع کردند که بعد از گذشت بیش از دو ماه می رود به خبرسازترین خبر در سطح جهانی تبدیل شود.
پوشش گسترده رسانهای این حرکت اجتماعی نیز خود عامل دیگری برای تشدید فشارها شده است، بطوری که رسانه های بزرگ دنیا لحظه به لحظه اخبار زندانیان و اعتصاب غذای آنها را مخابره می کنند.
اعتصاب غذا؛ کابوس اردوغان
همزمان گروه موسوم به B.D.P بعنوان بازوی سیاسی پ.ک.ک در داخل ترکیه نیز به حمایت از این زندانیان پرداخت و شوی تئاتر زندانیان رفته رفته تبدیل به کابوسی برای اردوغان شد.
ابعاد اجتماعی این مبارزه به گونهای است که دست دولت ترکیه را برای برخوردهای فیزیکی کاملا بسته است. همچنین، برجسته تر شدن جنبه های انسانی زندانیان در رسانه ها اجازه نداد که این تفکر که زندانیان سیاسی از طریق اعتصاب درصدد باج گیری از دولت هستند، قدرت بگیرد و تبدیل به یک واقعیت اجتماعی شود.
به هر حال، با گسترش دامنه این مبارزه اجتماعی این احتمال قوی وجود دارد که ترکیه هم در سوریه و هم در داخل، نبرد را به گروه مسلح مخالف خود ببازد. گروههایی که به خوبی توانستهاند با سازماندهی زندانیان سیاسی در داخل ترکیه، شبکهای انسانی در مقابل دولت ترکیه درست کنند و امروز مثل چاقوی دو سر تیزی عمل کنند که دست زدن به هر طرفش، مساوی است با بریدن دست.
بازی دو سر باخت
در این شرایط، اگر دولت ترکیه خواسته زندانیان را در خصوص تغییر شرایط حبس “اوج الان” برآورده کند، با موج فزاینده انتقادهای داخلی بخصوص از سوی ملی گراها روبرو خواهد شد که اصولا قائل به موضوع کردها در این کشور نیستند و همزما ن پیروزی بزرگی برای پ.ک.ک رقم خواهد خورد که پایگاه اجتماعی این گروه را به شدت افزایش خواهد داد.
از سوی دیگر، در مقابل نپذیرفتن خواسته زندانیان، دولت ترکیه تحت فشار فزاینده بین المللی قرار خواهد گرفت و چه بسا موقعیت کنونی ترکیه را در سطح بین الملل بشدت تضعیف خواهد کرد واز سوی دیگر کماکان در سوریه و ترکیه با چالش کردها مجبور خواهد شد دست و پنجه نرم کند.
هرچند دولت ترکیه پس از اعتصاب غذای صدها زندانی کُرد، لایحهای به مجلس برده که تکلم به زبان کردی را در محاکم قضایی این کشور مجاز میشمارد، اما این، همهی صورت مسئله نیست که بتوان آن را با تجویز خاصی حل کرد. ترکیه امروز در آستانه تنش های بزرگ اجتماعی قرار گرفته است که هر تصمیمی در خصوص روند این تنش از سوی دولت ترکیه، مساوی است با هزینه های غیر قابل پیش بینی که بناچار باید آن را بپردازد.
گل به خودیِ دردناک
ترکیه در حقیقت با آغاز بحران سوریه سعی کرد توپ را به زمین بازی سوریه بکشاند اما امروز با توپی در زمین خود روبرو شده است که هر گونه حرکتی در زمین، مساوی است با گل به خودی! گلی که چه بسا اگر توسط حریف به تور دروازه می نشست، به اندازه این گل به خودی، دردناک نبود.
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر میکنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و میخواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
نظرات
کردها اگر لیاقت کشور داشتند،تا حالا لااقل در طول تاریخ یه سلسله یا حکومت یا کشوری باید داشتند.در صورتی که هیچی نداشتند.شما کردهای عراق و سوریه و غیره را هم که جمع کنید کاری نمیتوانید بکنید.کل کردهای جهان که در ایران و ترکیه و عراق و سوریه هستند،از لحاظ جمعیت از ترکهای ایران کمترند.ما هم در هر پیشامدی هیچگاه همنژادان خود را در ترکیه تنها نمی گذاریم و داغ آرزوی کشور مستقل کردستان را بر دل کردها و تمام دشمنان ملت بزرگ ترک می گذاریم.
دوشنبه, ۱۳ام آذر, ۱۳۹۱
شما نماینده ترک ها محسوب نمیشین. در ضمن ترک های فهمیده زیادی موجودن که البته به شما بی ربطه. کردای عراق الان زندگی ای در حد کشورهای غربی دارن و بازرگانای ترک ترکیه و ایران سرو دست میشکنن که اونجا بتونن کار بکنن. کردا نژاد اصیل ایرانی هستن و با کسی هم دشمنی ندارن و حتی دشمنای خودشون رو میبخشن ولی فراموش نمیکنن. در ضمن جمعیت کردا چیزی بالای ۵۰ میلیون نفره که بعید میدونم ایران بیشتر از ۱۰ میلیون ترک یا آذری داشته باشه که اینا به ترکای ترکیه هیچ ربطی ندارن. اونا هم در اندیشه عثمانی هستن و خیالبافی های اردوغان انتها نداره فعلا.
بژی کورد و کوردستان.
سه شنبه, ۱۴ام آذر, ۱۳۹۱
من اساسا متوجه نمیشوم که ما مردم آذربایجان چه ربطی به اهالی آناتولی یا قفقاز جنوبی داریم. که حالا بخواهیم به وسطه آن از منافع دولتهای آنکارا یا باکو دفاع کنیم. تاریخ نشان داده که حکومتهای آنکارا به همان اندازه که حقی برای کردها قائل نمیشدند برای اهالی آذربایجان هم قائل به حقی نبودند. کشتارهای عثمانیها از مردم خوی، سلماس، ارومیه در قرن بیستم و کمی قبل تر از آن کشتار مردم تبریز نشان میده که بر خلاف ساده اندیشی برخی، از نگاه حکومتهای آناتولی ما ،به درستی، با هموطنان و برادران و خواهران کرد و بقیه مردم ایران نداشته، نداریم و نخواهیم داشت. به عنوانه یک آذربایجانی ایرانی اتفاقا اعطای کامل حقوق شهروندی و خود گردانی محلی به کرد را چیز بعدی نمیدانم و فکر میکنم کردها میتوانند نقش سازندهای در آینده خاور میانه داشته باشند.
شنبه, ۱۴ام بهمن, ۱۳۹۱