امپراتوری و الگوی شکنجه

تارنگاشت عدالت
۴ اوت ٢٠١۴
رییس‌جمهور باراک اوباما پذیرفت که کشور او به شکنجه متوسل شده است. پذیرش قبل از گزارش محرمانه سنا درباره تکنیک‌های بازجویی «سیا» صورت گرفت.
با گذشت زمان چهره واقعی امپراتوری توتالیتر آشکار می‌شود. به‌اصطلاح جنگ‌ها پیشگیرانه، اشغال غیرقانونی کشورهای مستقل، بی‌توجهی کامل به حقوق بین‌الملل، دستگیری‌های غیرقانونی، و حبس‌های خشونت‌بار در پایگاه فرامرزی گوانتانامو… در ١ اوت، باراک اوباما رییس‌جمهور ایالات متحده، در پی رسوایی‌ها در زندان ابوغریب و گوانتانامو، استفاده از شکنجه را تأیید کرد. او طی یک کنفرانس مطبوعاتی اذعان نمود که پس از ١١‌سپتامبر ٢٠٠١ «ما خیلی کارهای درست انجام دادیم، اما جماعتی را هم شکنجه کردیم.» براساس افشاگری آوریل واشنگتن پست، پس از انتظار زیاد، گزارش محرمانه سنا درباره تکنیک‌های بازجویی «سیا» بین ٢٠٠٢ و ٢٠٠۶، در زمان جورج دبلیو بوش، پرده را از روی تکنیک‌های شدید بازجویی از اشخاص مظنون به‌ داشتن رابطه با القاعده کنار خواهد زد.

اتهامات علیه «سیا»: شکنجه هم جسمی است و هم روانی
در گزارش ۶٫٣٠٠‌ صفحه‌ای تهیه شده توسط کمیته اطلاعاتی سنا، «سیا» به غلوکردن درباره اهمیت توطئه‌ها علیه واشنگتن متهم شده است. محرومیت از خواب، غرق‌کردن نمایشی، و عریان کردن تحقیر‌آمیز زندانیان- شکنجه هم جسمی است هم روانی. باراک اوباما با اظهار امیدواری از این‌که «ما در آینده چنین کاری نخواهیم کرد» بدون آن‌که توضیح دهد چه گام‌هایی برخواهد داشت گفت «و ما درگیر برخی از این تکنیک‌های شدید بازجویی شدیم، تکنیک‌هایی که من معتقدم و فکر می‌کنم هر انسان منصفی معتقد است شکنجه بودند، ما از خط عبور کردیم.» با این وجود، او بخشاً شیوه را توجیه کرد و علیه «جا نماز آب‌کشیدن‌های زیادی» در نگاه به گذشته هشدار داد و خاطر نشان شد که این «مهم است وقتی به عقب برمی‌گردیدم بیاد آوریم مردم پس از سقوط برج‌های دوقلو چقدر ترسیده بودند.» به گفته او در آن زمان «فشار» بر نیروهای امنیتی زیاد بود. اما، در سال ٢٠٠۵، پس از تصویب قطع‌نامه ‌سنا پیرامون ممنوع کردن رفتار «خشن، غیرانسانی و تحقر‌آمیز»، دیک چنی معاون رییس‌جمهور ایالات متحده از سناتورهای جمهوریخواه خواست «سیا» را مستثنا نمایند و به آن اجازه بدهند از شکنجه مظنونین تروریست‌ استفاده کند.

این اقدامات اعلامیه جهانی حقوق بشر را نقض می‌کنند
این اقدامات ناقض اعلامیه جهانی حقوق بشر، کنوانسیون سازمان ملل متحد علیه شکنجه، و معاهده بین‌المللی پیرامون حقوق سیاسی و مدنی است. به گفته عفو بین‌الملل، توسل به شکنجه هرگز یک راه مطمئن برای «بدست آوردن اطلاعات نبوده، و علاوه بر این، معمولاً برای این مقصود بکار گرفته نمی‌شود.» علاوه بر این، عفو بین‌الملل خاطر نشان می‌شود که شکنجه خود را به نابود کردن قربانیان محدود نمی‌کند، بلکه «جامعه‌ای که آن‌را تحمل می‌کند را تباه نموده و بستر ناخشنودی و نفرت را بوجود می‌آورد.» در ١١‌سپتامبر ٢٠٠١، امپراتوری ایالات متحده در حالت شوک و آسیب‌پذیری بود، اما درست از تابستان ٢٠٠٣، زمانی که رسوایی ابوغریب برملا شد، جمعیت ایالات متحده، با سکوت خود دیدن نقض حقوق اساسی را زیر نام حمایت از خود پذیرفت، همان‌کاری که ۵۴ کشور، از جمله ١۷ کشور اروپایی بی‌شرمانه در انتقال مخفی زندانیان به «محل‌های سیاه» مختص شکنجه کردند، و بدتر از آن، در خاک خود مستقیماً پیمانکاری وحشت و نفرت را پذیرفتند.
قضات فدرال، مجدداً در ١ اوت ٢٠١۴، اجازه بازجویی بدنی از ١۴۹ زندانی که هنوز در گوانتانامو بسر می‌برند را صادر کردند. به گفته آن‌ها، این اقدام «یک پیش‌بینی امنیتی منطقی» با هدف «بهبود امنیت» است. باراک اوباما در دور اول ریاست جمهوری خود قول داده بود این بازداشتگاه را تعطیل کند.

http://www.humanite.fr/lempire-et-le-paradigme-de-la-torture-548815

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)