گرممه،‌ ای فاتح قطب نمک!

کوهو تو دریا می‌ریزیم
دریارو می‌دیم دست باد
اونقد نمک خش می‌کنیم
تا اشک خنده در بیاد
دریاچه‌مون غرق شده
خاطره‌ شرق شده
چشمه به دریا نرسید آهای کمک
(آرتیمیا) ذوب شده توی نمک – نمک بریز

سطرهای بالا بخشی از ترانه دریاچه از گروه راک “خورشید سیاه” است که برای کم آبی و خشک شدن دریاچه‌ها در ایران خوانده‌اند. این گروه تنها گروه موسیقی حامی محیط زیست ایران است. آنها در ترانه‌هایشان این سؤال‌ها را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کنند که: چطور می‌شود باور کرد که در تمامی‌ شهرهای ایران، آب شرب با آب دستشویی و آب سیفون توالت‌ها یکی‌ است؟ چطور هنوز ۹۰٪ خانه‌ها از شیرهای آب قدیمی‌ با سیستم گردان/چرخشی استفاده می‌شود که‌ زمان بسیاری صرف باز و بستنشان می‌گردد. چند درصد از آب به دلیل خراب بودن شیرآلات در ساختمان‌های دولتی و مجتمع‌هایی‌ مسکونی هدر می‌رود؟ چرا آب شُرب و آب شست وشو از یک خط لوله هدایت می‌شود؟ نقش سازمان آب و شهرداری‌ها در حل این مشکلات چیست؟ مشکل بزرگ ما نه کمبود آب، بلکه فقر مدیریت و نالایقی مدیران فعلی‌ است نه لزوما مصرف زیاد یا کمبود آب. آیا باید مشکلات فعلی را جدی گرفت یا برای ازدیاد جمعیت قانون تصویب کرد؟ برای جمعیت بیشتر تلاش کرد؟ مشکل ما اساسا چیست‌؟

گروه موسیقی خورشید سیاه، نخستین و تنها گروه موسیقی حامی محیط زیست ایران است که سال ۱۳۹۰ تشکیل شده و ترانه‌های آن‌ها درباره مشکلات زیست محیطی و آسیب‌های اجتماعی است.

شاهین پاک روح، معاون هماهنگی و پشتیبانی شرکت مهندسی آب و فاضلاب ایران، چهارم تیر ۱۳۹۳ از خطر جیره‌بندی آب در ۱۲ کلانشهر کشور خبر داد و افزود که “در تعدادی از این شهر‌ها جیره بندی شروع شده است.”
محمدرضا پهلوی در باره نسبت جمعیت ایران به منابع آب کشور درصفحۀ چهارم از کتاب “مأموریت برای وطنم” چنین نوشت:”قسمت بزرگی از کشور خشک و بی‌آب است ولی در قسمت‌های دیگر مقدار باران سالیانه بسیار زیاد و از جنگل‌های انبوه و مزارع برنج پوشیده است. آب قسمت‌های نسبتا خشک کشور از ذوبان برف کوهستان‌هاست که مانند حلقه‌ای گرداگرد فلات مرکزی ایران را احاطه کرده و غالب سلسله‌هایی هم با یکدیگر تقاطع می‌کنند. جز در ناحیه کویر در سایر نقاط ایران نقطه‌ای نیست که از کوهستان فاصله بسیار داشته باشد. آبی را که از این کوهستان‌ها جاری است بوسیله حفر قنات به مزارع و قراء می‌رسانند و اخیرا اقدام به حفر چاههای عمیق کرده‌ایم و متخصصین می‌گویند که برای رفع نیازمندی‌های جمعیتی که سه برابر جمعیت فعلی ایران باشد، در ایران آب بقدر کافی وجود دارد.”
جمعیت ایران در اواخر دهه ۴۰ یعنی در هنگام نگارش این کتاب در حدود ۲۰ میلیون نفر بوده است. بنابراین محمدرضا پهلوی به نمایندگی از کار‌شناسان و مشاورانش پیش بینی می‌کند که میزان آب موجود فقط برای جمعیتی در حدود ۶۰ میلیون نفر کافی است و نه بیشتر.

باید پرسید چرا در این ۳۵ سال مسئولان اجرایی به خاطر کثرت بیش از اندازه جمعیت و به منظور تأمین آب آشامیدنی و تأمین آب باغ‌ها و زمین‌های زراعی زیر کشت و همچنین برای تأمین آب صنایع سنگین مجبور به صدور مجوز حفر صد‌ها هزار حلقه چاه عمیق شده‌اند که در نتیجه، این چاههای عمیق همه چشمه‌ها و رودخانه‌ها و قنات‌ها و دریاچه‌ها و برکه‌های آب طبیعی را بخشکاند؟

مطمئن باشید که جمعیت ایران هر چه بیشتر گردد وضعیت فلاکت بار آب بیشتر و بیشتر خواهد شد. در ضمن بیش از ۲۰ سال است (یعنی از ابتدای دهه ۷۰) که کار‌شناسان آب و محیط زیست خطر بی‌آبی و خشک‌سالی‌های پی در پی را در رسانه‌ها گوشزد کرده‌اند اما گوش شنوایی نبوده است!

به گفته کار‌شناس آب در ایران، از طرفی تصفیه آب فرآیند پرهزینه‌ای است و از سوی دیگر مسأله آب در شهر‌ها، مسأله سیاسی و اجتماعی است. برای جلوگیری از بحران سیاسی، با مسأله کمبود آب به طور جدی و با نگاه فرابخشی جهت حل این مشکل برخورد نمی‌شود.
درروزهایی که حال محیط زیست کشور چندان خوب نیست، و در حالی که هیچ فیلم سینمایی اثر بخش یا حرکت هنری دیگری صورت نمی‌گیرد، گروهی از جوانان گرد هم آمده‌اند که دلواپس محیط طبیعی ایران هستند.
فریاد محیط زیست ایران در گلوی “خورشید سیاه” است. گروه موسیقی خورشید سیاه، نخستین و تنها گروه موسیقی حامی محیط زیست ایران است که سال ۱۳۹۰ تشکیل شده و ترانه‌های آن‌ها درباره مشکلات زیست محیطی و آسیب‌های اجتماعی است. جهانگیر ر‌ها، خواننده، شاعر و نوازنده گیتار آکوستیک، طاهر علی رمضانی نوازنده گیتار بیس، سرپرست گروه و همخوان، علی فره‌مند درامز و آرش اسلامی نوازنده گیتار الکتریک از اعضای گروه هستند.

https: //soundcloud. com/khorshidehsiah/khorshideh-siah-loot
https: //soundcloud. com/khorshidehsiah/khorshideh-siah-daryacheh

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)