معماى ورود زنان به ورزشگاه

این کلید به دست کیست؟

درروزهای پایانی خردادماه سال جاری بار دیگر، ماموران نیروی انتظامی از حضور زنان و دختران برای تماشای مسابقه والیبال تیم ملی ایران برابر برزیل، جشن راهیابی تیم ملی فوتبال به جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل و نیز مسابقه والیبال بین ایران و ایتالیا در ورزشگاه ۱۲هزار نفری آزادی تهران جلوگیری کردند. حضوری که می‌توانست باعث ایجاد انگیزه، شور و نشاط و توسعه فرهنگ ورزش در بین بازیکنان و خانواده‌ها ‌شود.»

به گزارش فیروزه رمضان زاده در جرس،  ۲۵ خردادماه ۱۳۹۳همزمان با برگزاری مسابقات بین المللی والیبال در ایران، شماری از زنان و دختران ایرانی برای دیدن بازی والیبال تیم ملی ایران برابر برزیل به ورزشگاه ۱۲هزار نفری آزادی رفتند اما با دخالت نیروهای انتظامی بار دیگر با درهای بسته ورزشگاه روبه‌رو شدند و نتوانستند تیم ملی ایران را تشویق کنند، درحالی که تعدادی از زنان برزیلی با پرچم و پیراهن تیم ملی کشورشان به خاطر آنکه به گفته ماموران ورزشگاه «پاسپورت برزیلی» داشتند به راحتی وارد ورزشگاه شدند و تیم محبوبشان را تشویق کردند.

البته برخی از دختران و زنان ایرانی به ناچار مجبور شدند با پوشش پیراهن و پرچم برزیل، تیم مقابل ایران، خود را به داخل ورزشگاه برسانند اما با این وجود، حدود۵۰ تن از زنان و دختران هوادار تیم ملی ایران در تمام مدت بازی، ناکام و چشم انتظار، پشت درهای بسته ورزشگاه ایستادند.

باوجودآنکه سارا قاسم پور، دبیر کارگروه دختران معاونت زنان ریاست جمهوری در بین این زنان حاضرشده بود اما صحبت‌های او با انتظامات ورزشگاه موثر واقع نشد و نتوانست برای حضور دختران در سالن والیبال مجوزی دریافت کند.

مخالف اصلی، نیروی انتظامی است

  شهین‌دخت مولاوردی، معاون امور زنان ریاست جمهوری که به حمایت از تجمع کنندگان برخاست در صفحه فیس‌بوک خود از مطرح کردن این موضوع در جلسه هیات دولت خبرداد و سپس در ۲۷ خردادماه اعلام کرد حسن روحانی از وی و محمود گودرزی، وزیر ورزش و جوانان خواسته است موضوع ممنوعیت حضور زنان در مسابقات والیبال را بررسی کنند.

اما با این وجود، رایزنی‌ها برای دریافت مجوز ورود زنان به ورزشگاه آزادی نافرجام ماند هنگامی که محمود افشاردوست، دبیر فدراسیون والیبال کار را یک سره کرد و در گفت‌وگو‌ با یکی از خبرگزاری‌ها گفت: «بهتر است، خانم‌ها در خانه بنشینند و برای تیمشان دعا کنند‌.»

سخنان مولاوردی درمورد رایزنی‌ برای حل مشکل حضور زنان علاقه‌مند به حضور در ورزشگاه آزادی درحالی منتشر شد که ازسوی دیگر، طاهره طاهریان، مشاور امور ورزش معاونت بانوان و خانواده ریاست جمهوری ضمن مخالفت با تجمع زنان متقاضی حضور در ورزشگاه گفت:« من روش تجمع و اعتراض را برای حل این مشکل نمی‌پسندم. جمع شدن آنها جلوی ورزشگاه آزادی مشکلی را حل نمی‌کند بلکه باید این مسئله جدی، منطقی و با دلایل قانع‌کننده رفع شود.»

این مسائل در حالی مطرح ‌شدند که یک منبع آگاه در وزارت ورزش به تارنمای تدبیر گفت:«مخالف اصلی حضور زنان در سالن‌های والیبال نیروی انتظامی است.»

علی کلایی، فعال ملی مذهبی، حضور زنان در مکان‌های عمومی را همواره مورد نقد روحانیون سنتی دانسته و به جرس می‌گوید: «نگاه گناه آلود به زن که پس از صفویه در ایران رایج شد پس از انقلاب ضد سلطنتی بهمن ۱۳۵۷ توسط روحانیت سنتی سیاسی شد وازسوی بخش بنیادگرای روحانیت به شدت دنبال شد.»

به گفته وی، در دهه های هفتاد و هشتاد شمسی نیز تلاش‌هایی در این زمینه صورت گرفت اما همواره و حتی در عهد اصلاح طلبان این مسئله شکست خورد.

کلایی، مسئله حضور زنان در استادیوم‌ها را با دیگر تضییقات حوزه زنان از حجاب اجباری تا عدم حق برابر حقوقی در حوزه خانواده را یک رشته منتج از نوع نگاه به زن در کلیت رویکرد سنتی حاکم بر قوانین ایران و غیرقابل جداسازی عنوان می‌کند.

وی تلاش های زنان ایرانی در حوزه حجاب اجباری وسایر حوزه‌ها را با وجود مقاومت نامحدود تا حصول نتیجه ستودنی دانسته و تاکید می‌کند:« اما تا حصول نتیجه راه درازی در پیش است. مسئله زیر بنای نگاه به زن و مسئله زنان در تمامیت قوانین حقوق و حقیقی جامعه ایرانی است که زمان بسیار تا تغییر آن امر عجیبی نیست. یا این زیربنا باید تغییر کند و یا کلا نهاد قانون‌گذاری به سوی عرفی‌گرایی سوق پیدا کند و به ایرانی جداسازی شده میان نهاد دین و نهاد قدرت برسیم.»

می‌گویند دستور است

عاطفه نبوی، فعال دانشجویی با انتشار پستی عمومی در صفحه فیس بوک خود گفته است:« با وعده‌های دولت و خانم ملاوردی و اظهارات نماینده‌های مجلس گمان می‌کردم این بار بهتر از دفعات پیش برخورد کنند و یا حداقل بهانه نداشتن بلیط را برای راه ندادن بیاورند ، اما تنها چیزی که از این رهگذر نصیبمان شد، کتک خوردن و توهین شنیدن و بازداشت دوستانمون بود. »

می‌گویند «دستور» است یکی دیگر از شرکت کنندگان در این تجمع در صفحه فیس بوک خود نوشته است:« ساعت چهار بعد از ظهر رفتیم ولی حتی اجازه پیاده شدن از ماشین را هم نداشتیم. آنقدر نیرو جمع شده بود و برخوردهای تندی با خانم ها می‌شد که فقط مبهوت نگاهشان می‌کردم. ورود به ورزشگاه که ممنوع است، هیچ. ایستادن دم در ورزشگاه را هم ممنوع کرده‌اند. اما خب هنوز فرصت پیگیری داریم و جدای از آن، زنانی داریم که برای گرفتن حق و اجرای قانون مصر هستند.»

غنچه قوامی، از فعالان حقوق زنان نیز در صفحه فیس بوک خود نوشته است:« تهدید می‌کنند :«هوا که تاریک بشه، جمعتون می‌کنیم.» می‌گویند که نیرو برای حفظ امنیت ما در داخل ورزشگاه ندارند، در حالیکه به تعداد ما مامور برای تهدید و ارعاب آورده‌اند. می‌گوییم ورود زنان به ورزشگاه هیچ‌گونه منع قانونی و شرعی ندارد. می‌گویند «دستور» است و مثل همیشه مامورند و معذور. سرهنگ عرب سرخی می‌گوید: «گوشتون رو عین موش می‌گیرم و پرتتون می‌کنم توی ون.»

ژیلا بنی‌‌یعقوب، روزنامه‌نگار ممنوع‌الکار ساکن تهران که یکی از شرکت کنندگان در این تجمع بوده در فیس بوک خود نوشته است:«هنگامی که چند زن اجازه ورود پیدا کردند، با این پرسش ما روبرو شدند که چرا آنها اجازه دارند ما نداریم که ماموران گفتند:” آنها پاسپورت دارند، پاسپورت برزیلی”… یکی از دوستان ما(میرا قربانی) گفت :ما هم پاسپورت داریم، پاسپورت ایرانی.اجازه میدهید وارد شویم؟…پاسخی نیامد.»

۲۹ خرداد ماه نیز ماموران انتظامات ورزشگاه آزادی با خشونت از حضور زنان برای حضور در جشن راهیابی تیم ملی فوتبال به جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل جلوگیری کردند و آنها را به صورت گروهی با ون‌های خود از محل دور کردند.

بار دیگر در ۳۰خردادماه نیز ماموران نیروی انتظامی از حضور زنانی که خواستار تماشای مسابقه والیبال بین ایران و ایتالیا در ورزشگاه آزادی بودند جلوگیری کردند. برپایه گزارش‌های منتشرشده، شماری از این زنان بازداشت شدند. حتی زنان خبرنگاری که با کارت فدراسیون والیبال برای تهیه گزارش در وزرشگاه حضور داشتند به بیرون از ورزشگاه منتقل شدند.

ژیلا بنی‌ یعقوب که در این تجمع نیز حاضر شده بود در فیس بوک خود گفته است:«بارها مردان حامی زنان مورد ضرب و شتم و توهین قرار گرفتند و چند نفرشان بازداشت شدند.تعدادی از زنان را نیز سوار ماشین های ون پلیس کردند و بردند.گفته می‌شود بیش از پانزده نفر امروز بازداشت شده‌اند.»

علی عبدی، فعال حقوق بشر در فیس بوک خود گفته است:« یک کار خوب: چند نفر از مردهایی که برای تماشای بازی ایران-ایتالیا به ورزشگاه آزادی رفته بودند، بعد از مشاهده‌ رفتار زشت پلیس با زن‌ها، به خانه برگشتند. چه خوب اگه همبستگی‌ مردها با زن‌ها در بازی‌های بعدی شکل عمومی‌تری به خودش بگیره».

پیش تر، مقام‌های نیروی انتظامی ایران درسخنانی ادعا کرده بودند که تماشای فوتبال «در شان زنان نیست.»

در سال ۲۰۱۲هنگام مسابقات «یورو ۲۰۱۲»، بهمن کارگر، معاون اجتماعی وقت نیروی انتظامی اعلام کرده بود: «مردان در هنگام بازی فوتبال هیجانی شده و بعضاً فحش‌های رکیک داده یا شوخی‌‌های بدی انجام می‌دهند. این در شان زنان نیست که با آقایان فوتبال نگاه کنند و زنان باید از نیروی انتظامی در این زمینه تشکر کنند.»

تاکنون بسیاری از فعالان حقوق زنان در ایران خواستار رفع ممنوعیت حضور زنان در استادیوم‌های ایران شده‌اند. یکی از این اقدامات، راه‌اندازی کمپینی برای حضور زنان در استادیوم‌های فوتبال در دهه‌ هشتاد بود که بعدها به کمپین «روسری سفیدها» معروف شد.

اما به نظر می‌رسد رایزنی‌های مسئولان دولت تدبیر و امید برای انجام کم هزینه ترین اقدام در حوزه زنان همانند نامه‌ محمود احمدی‌نژاد به رئیس وقت سازمان تربیت بدنی در سال ۱۳۸۵ برای فراهم کردن امکانات حضور زنان در ورزشگاه‌ها به فرجامی نمی‌رسد، حکمی که بلافاصله با مخالفت صریح گروهی از روحانیون در شهر قم لغو شد.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)