حشمت اله طبرزدی به اعتصاب غذا ی خود ادامه میدهد

حشمت اله طبرزدی : در سال حقوق بشر؛ چرا اعتصاب غذا؟

ممکن است برای برخی این پرسش به وجود بیاید که چرا در سال ۹۳ که سال حقوق بشر نامیده شده است ،دست به اعتصاب غذای نامحدود زده ایم . برای اینکه مطابق اعلامیه ی جهانی حقوق بشر، آسیب رسانی به خود جایز نیست. واقعیت این است که اعتصاب غذا، خشن ترین اقدامی است که فرد علیه سلامتی خودش مرتکب می شود. امروز دوشنبه، که پنجمین روز اعتصاب غذای گروهی از زندانیان سیاسی – عقیدتی زندان رجایی شهر است، وضعیت جسمی خوبی ندارم و ضمن این که فشار خونم بالا و پایین می رود، به ضعف کلی نیز دچار شده ام. می دانم وضعیت سایر دوستانم، به ویژه آنان که در زندان اوین در اعتصاب به سر می برند نیز همین گونه است . به خطر انداختن سلامتی و خود را در شرایطی قرار دادن که مرتب سختی و زجر ناشی از گرسنگی، ضعف و بر هم خوردن تعادل جسمی و روحی را تحمل نمایی و خانواده و دوستان را در نگرانی شدید فرو ببری ، نمی تواند با روح صلح طلبانه ی اعلامیه ، سازگاری داشته باشد، ولی مگر چاره ی دیگری هم داریم؟

دستگاه قضایی- امنیتی رژیم حاکم بر ایران خود سرانه بازداشت می کند، غیر قانونی در بازداشتگاه نگه می دارد، شکنجه می کند و سپس به صورت فله ای و غیر قانونی احکام سنگین صادر می کند. پس از این همه ستم، حتی ما را در زندانها یا بهتر بگویم اسارتگاههای خود نیز به حال خود نمی گذارند و انواع محدودیت ها و فشارها را بر ما و خانوادهایمان تحمیل می کند. با زندانیان سیاسی بد تر از مجرمان خطرناک رفتار می کنند .

بارها و بارها فریاد برآوردیم و علیه این ستم مضاعف شکوه و شکایت کردیم، اما کوگوش شنوا؟

تا اینکه با برنامه ی از پیش تعیین شده، به بهانه بازرسی، به بند ۳۵۰ زندان اوین یورش می برند. زندانیان سیاسی- عقیدتی اما، در یک اقدام کاملا قانونی و دموکراتیک، اعلام می کنند که اگر زندانبانان بازرسی را حق خود می دانند، زندانی نیز این حق را دارد که هنگام بازرسی در سلول خود حضور داشته باشد.برای اینکه تجربه بازرسی در سالیان گذشته نشان می دهد که بازرسی همراه با یورش سربازان و درجه داران و زندانبانان ولایی و همراه با ایجاد رعب و وحشت شروع شده، در ابتدای کار ، همه ی زندانیان را از سلولهای خود به درون هواخوری می ریزند و سپس همه چیز را به هم ریخته و در مواردی اموال زندانیان که با هزینه شخصی تهیه شده را به غارت می برند و حتا اگر لازم بدانند، در محل خواب زندانی مواد مخدر می گذارند و سپس برای او پرونده سازی می کنند و هیچ نظارت و صورتجلسه ای نیز وجود ندارد که چه آوردند و چه بردند. زندانیان سیاسی تصمیم گرفتند که در سلولهای خود باقی بمانند و به این تجاوزهای تحمیلی تن در ندهند. آیا این کار جرم است؟ اما زندانبانان بی رحم و سربازان ولایی که بنده ی زر و زور و تزویرند، وحشیانه زندانیان بی دفاع را زیر ضربات باتوم و شوکر برقی و مشت و لگد و فحاشی قرار می دهند. تونل وحشت درست می کنند و زندانیان را از این تونل عبور می دهند و سپس با سر و دست و پهلوی شکسته، بر آنها چشم بند، پا بند و دست بند می زنند و موهای سر آنها را از ته می تراشند و به درون سلولهای انفرادی می اندازند.

زندانبان اما اعلام می کند که جرم زندانیان داشتن موبایل بوده است، در حالی که حتا در زندانهای کشورهای همسایه، داشتن موبایل و داشتن ارتباط با بیرون از زندان آزاد است.

رژیم با سرکوب بی رحمانه ی زندانیان بی دفاع، سعی می کند از طریق سازمان دروغ پراکنی صدا و سیمای خود و از زبان وزیر دادگستری اش، رییس سازمان زندانها و نماینده مجلس اش اعلام کند؛ هیچ اتفاقی نیافتاده و در اقدامی قانون شکنانه ودر دهن کجی به معیارهای حقوق بشری، به رییس سازمان زندانها ارتقای درجه می دهد.

در چنین شرایطی رهبر معظم شان که همواره عادت دارد از کاه، کوه بسازد و آن را به دشمن خیالی، نسبت بدهد، در برابر این جنایت که با برنامه ریزی و اجرای عوامل و سربازان خودش اتفاق افتاده است، سکوت رضایت آمیز پیشه می کند!؟

در عوض رییس قوه قضاییه را جلو می اندازد تا در کسوت یک قانون شکن به تهدید رسانه های داخلی و مخالفین بپردازد و فورا یکی از روزنامه ها توقیف می شود. از آن سو ، رییس جمهور انتصابی، در حد و اندازه یک فرد بی مسئولیت نمودار می شود و هیچ دادرسی وجود ندارد. زیرا در کشور قوه ی قضاییه ی مستقل و آیین دادرسی منصفانه وجود ندارد و قاضی و مجرم یکی هستند و در یک مسیر یکطرفه، زندانیان سیاسی- عقیدتی و خانواده هایشان، همه ی هزینه ها را تحمل می کنندو رژیم حتا وکلایی که تنها گناهشان دفاع از بی گناهان است را زندانی می کند و صدای مظلومیت و حق خواهی همه ی این زندانیان به جایی نمی رسد.

آیا در چنین شرایط کاملا نا عادلانه، حق نداریم دست به اعتصاب غذا بزنیم ؟

آری، اعتصاب غذا می کنیم تا فریاد مظلومیت و حق خواهی خود را به گوش همگان برسانیم. تا ستم های رژیم را افشا و رسوا کنیم. تا مردم را به حق خواهی و حرکت فرا بخوانیم. تا وجدان خفته ی مدعیان دفاع از حقوق بشر و گروههای پراکنده، منفعل و خودمحور را بیدار کنیم. تا به ستم گران ولایی حاکم بر ایران نشان بدهیم که از شکنجه، زندان، سرکوب و اعدام شما، هراسی نداریم. تا دوستانمان را از انفرادی ها برگردانند. زخمی ها را در بیمارستان ها مداوا کنند. نهادهای بین المللی مدافع حقوق بشر بر رژیم فشار بیاورند تا با ورود احمد شهید به ایران موافقت کند تا بتواند گزارشی مستقل از جنایت اخیر در بند ۳۵۰ اوین تهیه و آمران و عاملان آن را شناسایی و به سزای عمل وحشیانه ی خود برساند.

آری اعتصاب غذا می کنیم ، زیرا جز این راه دیگری برایمان باقی نگذاشته اند.

حشمت اله طبرزدی

زندان رجایی شهر

دوشنبه/ ۸ / اردیبهشت /۱۳۹۳خورشیدی

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)