شهامت گویا از خصوصیات سیاست در کشور ما نیست

یوسی بیلین، وزیر سابق دادگستری اسرائیل و از هواداران پروپا قرص گفتگو با فلسطینی ها چند سال پیش داستان جالبی را برایم تعریف کرد. او که همراه نخست وزیر وقت اسرائیل، اهود باراک، در مذاکرات کمپ دیوید با یاسر عرفات، بیل کلینتون و خدا بیامرز ملک حسین حضور داشت، ناکامی این نشست در دقیقه ۹۰ را ناشی از  عدم شهامت عرفات و باراک می دانست. بیلین می گفت در همه مورد توافق شده بود، همه چیز برای امضا حاضر بود و اگر عرفات و باراک را وحشت نمی دزدید امروز ما صلح داشتیم و فلسطینی ها صاحب یک کشور مستقل بودند.   بیلین در ادامه  گفت در لحظه اخر اهود باراک قبول کرد بخشی از اورشلیم یا بیت المقدس به فلسطینی ها تعلق گیرد، ولی  بشرطی که در توافقنامه به آن اشاره نشود. عرفات هم خواهان حذف بندی بود که بازگشت کلیه آوارگان فلسطینی به شهرهایشان را غیر ممکن می دانست.  البته عرفات حاضر بود ضمانت بدهد که انها برنخواهند گشت و باراک هم ضمانت بدهد که شرق اورشلیم پایتخت فلسطینی ها خواهد بود.

بسیاری از کسانی که اگر مجبور شوند می گویند و می نویسند تحریم ها بد است، فشار بر مردم است و غیره، در خلوت از این تحریم ها حمایت می کنند. حتی برخی از فعالین سیاسی داخل کشور هم  این چنین رفتاری دارند

مساله این بود که اهود باراک جرئت نداشت در بازگشت به اسرائیل رک و پوست کنده به شهروندانش بگوید اورشلیم تقسیم نشدنی و پایتخت همیشگی اسرائیل را باید با فلسطینی تقسیم کنیم چون این بهای صلح است.  عرفات هم می ترسید به هزاران آواره فلسطینی که در اردوگاه های اردن، لبنان و  سوریه بدنیا آمده اند و از هیچ حقی برخوردار نیستند  بدون حاشیه رفتن بگوید که در کشور جدید التاسیس فلسطین نمی گنجند و باید از این حق در ازای داشتن کشوری چشم پوشی کنند. عدم شجاعت این دو رهبر سیاسی مذاکرات صلح را به بن بست کشاند.  چندین هزار نفر از آن زمان کشته شدند و کشوری بنلم فلسطین هنوز نامه بر تکه کاغذی بیش نیست.
یوسی بیلین که بعدا سیاست را کنار گزارد و به تدریس روی آورد معتقد است که رهبران سیاسی اگر شهامت نداشته باشند  به هیچ دردی نمی خورند. امروز تلفن همکاری از لوکزامبورگ که سرگرم پوشش اجلاس وزرای خارجه اتحادیه اروپا بود این داستان را پس از سالها دوباره بیاد من آورد. این روزنامه نگار می پرسید چرا هیچکدام از رهبران  و فعالین سیاسی ایرانی مخالف نظام حاضر نشدند با او در رابطه با تحریم های جدید علیه جمهوری اسلامی صحبت کنند.  می گفت مریم رجوی تنها کسی است که بلافاصله پس از تصویب موضع گرفت. من هم در اینترنت جستجو کردم و بزبان فارسی هیچ نظر و اعلامیه ای برای کمک به این همکار اروپائی نیافتم.

در تماس مجددی این همکار روزنامه نگار علت این سکوت را جویا شد. پاسخ من  بسیار کوتاه بود: شهامت ندارند. بسیاری از کسانی که اگر مجبور شوند می گویند و می نویسند تحریم ها بد است، فشار بر مردم است و غیره، در خلوت از این تحریم ها حمایت می کنند. حتی برخی از فعالین سیاسی داخل کشور هم  این چنین رفتاری دارند.  یادم میاد مصاحبه یک روحانی اصلاح طلب با چند خبرنگار  ایتالیائی را در رم ترجمه می کردم که در پاسخ به پرسشی در مورد تحریم ها گفت  از قول خودتان بفرمائید اهرم فشار خوبی علیه نظام هستند و بعد اضافه کنید که البته من مخالفم چون نمی توانم بگویم موافق هستم.  از آغاز تحریم ها تا به امروز هنوز فعال سیاسی ای، چه برانداز و چه اصلاح طلب، ندیدم که در دیدارهای خصوصی مخالف تحریم ها باشد، اگرچه همه در مقابل جمع که قرار می گیرند چیز دیگری می گویند. شهامت گویا از خصوصیات  سیاست در کشور ما نیست.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)