در روزهای اخیر و به ویژه پس از رفع نسبی اختلال اینترنت در ایران، گزارش‌های متعددی از برخورد خشن نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی با شهروندان و برخی فعالان اجتماعی و سیاسی به بهانه‌های واهی منتشر شده است.
این شهروندان همراه با فعالان اجتماعی و سیاسی، با انتقاد از رفتار سرکوبگرانه جمهوری اسلامی در شرایط کنونی — زیر سایه جنگ و حتی پس از اعلام آتش‌بس — به گفتگو درباره این مسائل پرداخته‌اند.
روز سه‌شنبه، ۲۷ خرداد ۱۴۰۴، یاشار دارالشفا، زندانی سیاسی سابق، در اتوبان جناح تهران با برخورد ماموران نیروی انتظامی و امنیتی مواجه شد. ابتدا از او درخواست مدارک شناسایی و جستجوی وسایل شخصی شد و سپس با برخورد خشن کلامی و فیزیکی روبرو گردید، به گونه‌ای که گوش راستش از شدت ضربات دچار خون‌ریزی شد. وی نهایتاً حوالی ساعت ۸ شب، پس از چند ساعت بازجویی، در اطراف محله جنت‌آباد تهران رها شد.
در همین حال، سه‌شنبه شب، ۳ تیر ۱۴۰۴، علی نوری، زندانی سیاسی سابق، نیز در میدان آزادی تهران توسط مأموران لباس شخصی مورد ضرب و شتم و بازجویی قرار گرفت. پس از حدود دو ساعت، حوالی ساعت ۱۱ نیمه‌شب، با دست‌بند و چشم‌بند و پس از عکس‌برداری و فیلم‌برداری، به او اعلام شد که به زودی بازداشت خواهد شد؛ اما نهایتاً در یکی از اتوبان‌های اطراف تهران رها شد.
این روایت‌ها صرفا نشانه‌ی یک وضعیت امنیتی در بحبوحه‌ی جنگ نیست؛ همچنان که می‌بینیم موج اخراج توأم با ضرب و شتم افغانستانی‌ها در کنار بازداشت‌های گسترده و حتی شلیک‌های بی‌حساب و کتاب به مردم به نام «حفظ امنیت»، در حالی که جاسوس‌های اسرائیل با سیمای مسئولان رژیم در حال فعالیت‌اند، گواه آن است که «نعمت جنگ» بار دیگر برای جمهوری اسلامی در هیأت «حذف مخالفان» و «تهدید و ارعاب مبارزان» ظاهر شده است.
این است آن نقطه‌زنی اسرائیل که عده‌ای برایش هورا می‌کشیدند تا شاید منجر به تغییر رژیم شود. حالا رژیم دارد مبارزان و مخالفانش را نقطه‌زنی می‌کند.
و این است آن «همبستگی ملی» بی‌نظیر که از اصلاح‌طلبان تا محور مقاومتی‌ها برایش اشک شوق می‌ریزند و با شنیدن سرود «ای ایران» اشک در چشمان‌شان حلقه می‌زند. همبستگی برای نژادپرستی و همبستگی برای خورد کردن هر آن کس که ناسیونالیست نیست.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.