حالا مردم سراوان باید روزانه چند ساعت را در صفهای نان بایستند تا حداکثر ۱۰قرص نان نصیب شان شود. تقاضای نان بیشتر مستلزم تقاضای کتبی و تایید گرفتن از فرمانداری یا میانبرهای قدیمی مثل صف ایستادنهای خانوادگی است.
نانواییها از گرانی آرد شکایت میکنند، مشتریها از صفهای طولانی ۴۰- ۵۰ نفره. نانواییها به کسی بیشتر از ۱۰ نان نمیفروشند، مشتریها به فرمانداری شکایت میکنند. حلقه آخر این زنجیر، فرمانداری است که با اما و اگر، درخواستهای کتبی سراوانیها را تایید میکند.مردم سراوان از یک ماه پیش تا به حال با مشکل جدی در خرید نان مواجه شده اند. خانوادههای پرجمعیت سراوانی که اغلب برای مصرف روزانه یا چند روزشان نیاز به خرید نان در حجم بالا دارند، با جواب منفی نانواییهایی مواجه میشوند که ساعت پخت نانشان از یک ماه قبل کاهش پیدا کرده. بهانه، کاهش سهمیه آرد از یک سال گذشته و گرانی آرد آزاد است که تنور تعدادی از نانواییها را خاموش کرده و تعدادی دیگر از آنها ساعت کارشان را کمتر کرده اند. نتیجه، روزانه ۲-۳ ساعت در صف ایستادن است و سفر به شهرهای اطراف برای خرید نان. تا جایی که برخی از سراوانیها سفارش نان را به اتوبوسهای بین شهری میدهند تا از زاهدان نان بیاورند.محمد امین دهواری، عضو شواری شهر محمدی، از توابع سراوان به خبرگزاری مهر میگوید: شهر محمدی ۷ هزار جمعیت دارد و بنا بر سرانه تعیین شده باید ۵۲ تن آرد به صورت ماهیانه دریافت کند اما سهمیه این شهر در حال حاضر ۳۰ تن است. این یعنی هر کدام از ساکنان این شهر به جای ۷٫۵ کیلوگرم آرد، حدود ۲کیلوگرم سرانه دارند.در روستاهای اطراف این شهر اوضاع از این هم بدتر است. ساکنان روستای زنگیان به جای دریافت ۲۸ تن آرد که بر مبنای سرانه تعیین شده، فقط ۹ تن آرد دریافت میکنند. یعنی یک سوم میزان تعیین شده.سراوان هم با جمعیت ۲۰۰ هزار نفری اش تا پیش از هدفمندی یارانهها به ازای هر نفر ۱۰ کیلو سرانه آرد در طی ماه دریافت میکرد اما این رقم بعد از هدفمندسازی به نفری ۷٫۵ کیلو کاهش یافت..رقمی که البته با جمعیت ۱۷۰ هزار نفری این شهر سنجیده میشود و ۳۰ هزار نفر جمعیت جدید یا غیر رسمی شهر را در بر نمیگیرد.
از قاچاق سوخت تا قاچاق نان
فرمانداری معتقد است کمبود نان در سراوان، تقصیر اهالی همین شهر است. چرا که به گفته مسئولان ناظر، بخشی از نان برای خوراک دامها مصرف میشود و بخشی از آن از مرزها خارج میشود. قاچاقچیان سوخت، همزمان با خارج کردن سوخت از مرزها، نان را هم به آن طرف مرز میبرند و قرصی ۲ تا ۵ هزار تومان میفروشند.البته مشکل به همین جا ختم نمیشود، در استان سیستان و بلوچستان اتباع خارجی و خانوادههای بدون شناسنامه ای زندگی میکنند که در سهمیه بندیهای استانی به حساب نیامده اند اما بخشی از سرانه آرد استان را دریافت میکنند. به این جمع، نیروهای انتظامی، افراد شاغل در هنگ مرزی و همچنین دانشجویان هم اضافه میشوند که در هیچ کدام از آمارهای جمعیتی استان سیستان و بلوچستان دیده نشده اند.
سیستان و بلوچستان با همه جا فرق دارد
نوید ملازهی عضو شورای اسلامی شهر سراوان معتقد است که مصرف سیستان و بلوچستان با سایر کشور متفاوت است و با وجود اینکه سهمیه آرد در تمام کشور کاهش یافته اما این کمبود به اندازه ای که در این شهرستان زندگی مردم را تحت الشعاع خود قرار داده است در دیگر شهرهای کشور مشهود نیست. او میگوید: «در این استان غذای اصلی بسیاری از مردم همراه با نان است و حتی نان به تنهایی وعده غذایی بسیاری از مردم محروم را در بر میگیرد لذا باید سرانه ویژه ای برای سیستان و بلوچستان در نظر گرفت.»
نظرات
این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر میکنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و میخواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.