«زمانی آزادی واقعی را لمس خواهیم کرد که خواهران و تمام یاران بی‌صدایمان از بند رها شوند»
به نام زن، زندگی، آزادی
ما زمانی یکدیگر را یافتیم که رخت سیاه بر تن داشتیم و خواستیم تا به یاری هم به سوی زندگی و آزادی برویم. ما از آغاز هم مجرم نبودیم که بخواهیم درخواست بخشودگی بدهیم. حالا که این عفو نمایشی اجرا شده است و ما «مشمول عفو» شده‌ایم، این آزادی کام ما را تلخ‌تر از پیش کرده است.
چرا که چهار نفر از خواهرانمان که در حصار دیوار زندان‌ها با هم نان می‌شکستیم و رویای آزادی می‌بافتیم، از دایره‌ی کسانی‌که پرونده‌شان بسته شده بیرون مانده‌اند و حبس‌های طولانی‌مدت زندگی شورانگیز آن‌ها را تهدید می‌کند: سمانه اصغری، الهه محمدی و نیلوفر حامدی همچنان در زندان‌اند و سروناز احمدی موقتا به قید وثیقه آزاد است.
بسیاری از زندانیان سیاسی دیگر هستند که همچنان در معرض مجازات حبس، اعدام و دیگر مجازات‌ها قرار دارند. می‌دانیم که سیاست‌های امنیتی حاکم می‌کوشد زندانیان سیاسی را از هم تفکیک کند: بر اساس جغرافیا و منطقه زندگی، تعلق سیاسی و عقیدتی، حوزه فعالیت، موقعیت اقتصادی، به اصطلاح نام و نشان داشتن زندانی و دسترسی اطرافیان او به ابزارهای رسانه‌ای و مناسبات برساخته‌ی دیگر. ما این سیاست را شکل دیگری از بازتولید نابرابری می‌دانیم.
ما از ابتدای این راه شانه‌به‌شانه و دست‌به‌دست، همراه هم بوده‌ایم و زمانی آزادی واقعی را لمس خواهیم کرد که خواهران و تمام یاران بی‌صدایمان از بند رها شوند و سایه‌ی تهدیدهای امنیتی و رویه‌های غیرقانونی، بیش از این، بر زندگی آن‌ها سنگینی نکند.
ندا ناجی، آمنه زمانی، سپیده سالاروند، لیلا منصور، نازیلا معروفیان، صبا شعردوست
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.