متاسفانه عباس معروفی درگذشت, بی آنکه ابهامات زیادی که در مورد زندگی گذشته اش وجود داشت توسط خودش روشن شود.

این موضوع مقوله حریم خصوصی نیست, چون انقلاب فرهنگی در دانشگاه ها که عباس معروفی به عنوان عضو فعال انجمن اسلامی نقش موثری در آن داشت و زندگی بیشماری را به ویرانی کشاند و رژیم اسلامی را تثبیت کرد به همه مربوط است. سعید سلطانپور از نخستین قربانیان در جریان انقلاب فرهنگی در دانشکده هنرهای دراماتیک بود. او مردانه مقابل حکومت ایستاد و نعره کشان بسمت جوخه تیرباران رفت. شگفت اینکه مراسم بزرگداشت او کمتر شرکت کننده دارد از بزرگداشت عباس معروفی از عوامل سرکوب در همان دانشکده! این طنز تلخ زمانه ماست.

عباس معروفی وقتی سر برآورد که مبارزان سرکوب شده بودند. در میان این مبارزان شمار شاعران و نویسندگان و هنرمندان کم نبود که یا کشته یا زندانی یا آواره شدند.

در اوضاع درهم برهم آن زمان اصلاح طلبان به میدان آمده بودند و حکومت در پی هشت سال جنگ بی حاصل در تقلای گرفتن اعتبارات و کمکهای اقتصادی از غرب ناچار دست به گشایشهای مختصری در داخل زد تا رژیم سقوط نکند. باز کردن محدود فضای فرهنگی یکی از این گشایش ها بود. همزمان مخالفان و مبارزان همچنان تعقیب و حتی در خارج از ایران ترور می شدند. 

عباس معروفی ازسکوت بزرگوارانه شاهدانی که گذشته حزب اللهی او را به خوبی می شناختند سوء استفاده کرد و گذشته اش را ماستمالی و خود را همرنگ جماعت کرد. در آن زمان مسئله محکومیت به شلاق خیلی سر و صدا کرده بود, بسیاری هم در تبعید به اصلاحات در حکومت دل بسته بودند, به همین دلیل کمتر کسی به حزب اللهی بودن معروفی و خروج قانونی او به رغم محکومیت به شلاق اهمیت می داد. “گفتگوی انتقادی” اتحادیه اروپا و در راسشان آلمانها با حکومت ایران هم بر مسئله آزادی مطبوعات تاکید می کرد و همه انتظار یک تحول سیاسی در ایران داشتند که هرگز به وقوع نپیوست.

عباس معروفی هم با زرنگی از شلوغی اوضاع به نفع خودش سود برد و افکار را متوجه گردون و سایر مسائل کرد. در آن زمان باد زمانه بر بادبان او می وزید.

متاسفانه تبعیدیان با ساده دلی دلگرم بودند به اینکه با دفاع از عباس معروفی از آزادی بیان دفاع می کنند, اما غافل بودند که در عمل از او بازی می خورند و راه را بر پوپولیسم او می گشایند.

عباس معروفی در توفان خبری و رسانه ای آنروزها گذشته حزب اللهی خود را مخفی کرد: اونگفت که چگونه با وجود محکومیت به شلاق و اعدام قانونا وبه راحتی از کشور خارج شده. نگفت که چرا چاپ داستانهای حزب اللهی اش در نشریات حزب اللهی را پنهان کرده. نگفت که عضو فعال انجمن اسلامی و از عوامل موثر حمله به دانشکده هنرهای دراماتیک در جریان انقلاب فرهنگی بوده. نگفت که معلم امور تربیتی برای اسلامیزه کردن مدارس بوده; نگفت که “مسئول اجراهای صحنه‌ای تالار رودکی”; و رئیس روابط عمومی “مرکز سرود و آهنگ‌های انقلابی” در دهه دهشت شصت بوده;  نگفت که وابسته به نهاد سرکوب فرهنگ یعنی ارشاد اسلامی بوده;  نگفت که به علت همین سوابق مشعشع امتیاز انتشار نشریه گردون به او داده شده.

در دهه وحشت شصت که همه را دسته دسته دستگیر می کردند, به او با گشاده دستی پست و مقامهای دولتی پیشکش می کرده اند: تقسیم غنائم میان حزب اللهی ها!

 او به همه دروغ گفت و سرهمه کلاه گذاشت. نام او نه به عنوان نویسنده رمان بلکه به عنوان یک حقه باز به ثبت خواهد رسید.

توضیح: “عکس بالا ساختمان دانشکده هنرهای دراماتیک که بعد از انقلاب فرهنگی توسط سپاه اشغال شد“

–http://www.lajvar.se/1399/09/16/106840/

-https://ketabnak.com/book/107864/%D8%B3%D9%85%D9%81%D9%88%D9%86%DB%8C-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DB%8C%DA%A9-%D8%B4%D8%A7%D8%B1%D9%84%D8%A7%D8%AA%D8%A7%D9%86

کتاب سمفونی های یک شارلاتان

-https://avanabook.com/product/%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%B3%D9%85%D9%81%D9%88%D9%86%DB%8C-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DB%8C%DA%A9-%D8%B4%D8%A7%D8%B1%D9%84%D8%A7%D8%AA%D8%A7%D9%86/

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)