بعد از حضرت عباس و شاه عباس, عباس معروفی سومین عباسی است که معروف میشود. عباس های دیگری هم البته معروف شده اند, اما این یکی بد جوری معروف شده است. شهرت او در زمانه شیر تو شیر روز به روز بیشتر و بیشتر و داستان زندگی او درمیان دوستارانش یک کلاغ چهل کلاغ می شود و در مواردی حتی جنبه افسانه ای پیدامیکند. مثلا داستان کندن مهر و موم در کانون که بی شباهت به کندن در خیبر با یک انگشت دست حضرت علی نیست . بنا به همین داستانها عده ای او را مسیحا دم و تک و توکی حتی مسیح نامیده اند. خودش اما ترجیح می دهد و به دوستدارانش نیز القا میکند او را با گابریل گارسیا مارکز یکسان بدانند.

آنچه عباس معروفی از زندگی گذشته خودش ارایه می دهد سخت دست چین شده است. هیچ ایرادی نمی شود به این زندگی گرفت, بسکه شسته رفته است. به قول آیت الله رییسی پرونده اش “لک” ندارد. او انواع و اقسام داستان های زندگی از خودش بیرون داده و در مصاحبه ها به شرح پاره ای جزییات هم پرداخته است. با این حال موارد درشتی زیر گرد و خاک مانده که از گوشه و کنار چیزهایی درموردشان شنیده می شود اما خود او هیچ توضیحی درموردشان نمیدهد.

 زندگی دانشگاهی او به روایت خودش داستانی است پر از تشویق اساتید از “نبوغ” او, اما این دانشگاه گویی در هواست وچیزی به اسم انقلاب فرهنگی در آن راه ندارد. انقلابی که زندگی میلیونها انسان را به تباهی کشاند تا با پاکسازی دانشگاهها از اساتید و دانشجویان نوجو رژیم استبدادی را تثبیت کند.

عباس معروفی در آن زمان به شهادت کسانی که او را از نزدیک می شناختند حزب اللهی و عضو فعال انجمن اسلامی و درجریان انقلاب فرهنگی از عوامل اصلی سرکوب و حمله به دانشکده هنرهای دراماتیک در آبسردار تهران بوده.  به او عباس فالانژ می گفته اند. اودرهمان زمان معلم امورتربیتی و مامور اسلامیزه کردن مدارس و کنترل دانش آموزان و معلمان, و وابسته به نهاد سرکوب فرهنگ یعنی ارشاد اسلامی بوده. آتش حزب اللهی او چنان تند بوده که بعد از چندی در همان دهه دهشت شصت “مسئول اجراهای صحنه‌ای تالار رودکی“;  و رئیس روابط عمومی “مرکز سرود و آهنگ‌های انقلابی” می شود, هر چند او هیچ تخصصی در موسیقی نداشته و تنها تعهد داشته و به شدت به انقلاب اسلامی مومن بوده و در بحبوحه دستگیری ها و اعدامها چند داستان اسلامی درنشریات حزب اللهی به چاپ رسانده بوده.

در دهه وحشت شصت که همه را همه جا دستگیر می کردند, با گشاده دستی به او پست و مقامهای دولتی پیشکش می کرده اند. تقسیم غنائم میان حزب اللهی ها!

عباس معروفی هر چند زیاد حرف می زند, اما از این قضایا هیچ جا هیچ گاه هیچ حرفی نمی زند و زندگی نامه اش را به چند سال دورتر می راند که در اثر آشنایی با گلشیری داستان نویسی تمرین می کند. شتر دیدی ندیدی!

زندگی حضرت عباس هم از این حفره ها زیاد دارد و از آن هیچ گفته نمی شود مگر آنکه او مظلوم بوده و کم سن و سال بوده و دردشت کربلا دنبال آب می گشته برای تشنه لبان و ,,,,

زندگی عباس معروفی هم از آنجا روایت میشود که در نشریه گردون از خط قرمزی عبور کرده و به شلاق محکوم شده. اینکه بنا به کدام تعهد و وفاداری به نظام امتیاز انتشار نشریه به او داده شده نا گفته میماند. موارد زیاد دیگری هم ناگفته می ماند, مثلا نفرت او از سعید سلطانپور و کمال رفعت صفایی و …

زندگی او فقط گلشیری و سپانلو دارد, یکی دو عکس هم از دیدار با شاملو و سیمین دانشور در زمانی که گردون منتشر میشده. در عوض از حزب اللهی های دواتشه که همکلاس و دوست صمیمی و همکیش او بوده اند, افرادی چون سید مهدی شجاعی که همدم خامنه ای است هیچ حرفی در میان نیست…

عباس معروفی رمان نویس است, اما اگر این مصالح پراکنده از زندگی خودش را دستش بدهی شاید نتواند یک داستان بسیار کوتاه هم سرهم بندی کند.

عباس معروفی دیگر نیست. اما او دوستداران زیادی دارد که شاید بعضی از آنها بتوانند به جای تولید داستانهای خیالی از زندگی افسانه ای مرادشان , یک داستان جمع و جور از زندگی او به رشته تحریر درآورند که از آن بشود سر درآورد.

کسانی هم که به رئالیسم جادویی علاقمندند, از قضیه کندن مهروموم در کانون نویسندگان وانتقال اسناد آن در روز روشن و زیرچشم ماموران یک قصه کوتاه یا بلند به مشتاقان ارائه بدهند.

–

کتاب سمفونی های یک شارلاتان

کتاب سمفونی های یک شارلاتان

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)