روز یکشنبه چندین تظاهرات اعتراضی خودجوش و پراکنده در سراسر کوبا از جمله در هاوانا برگزار شد. تظاهر کنندگان در مقابل دفتر حزب کمونیست کوبا خطاب به رهبران این کشور فریاد می‌زدند:
“کوبا ملک شما نیست”، “ما گرسنه ایم”، “زنده باد آزادی، مرگ بر دیکتاتور”
واکنش میگل دیاز-کنل، رئیس جمهوری کوبا، در پیامی تلویزیونی به این تظاهرات اعتراضی این بود:
“از همۀ انقلابیون و کمونیست‌های کشور می‌خواهیم به خیابان‌ها بیایند و از هم اکنون و در روزهای آینده با این تحریکات قاطعانه و جسورانه مقابله کنند.”
و به اعتبار این فرمان نیروهای امنیتی کوبا در هیأت انقلابیونی که رئیس جمهور ایشان را خطاب کرده بود وارد عمل شده و مبادرت به دستگیری و سرکوب و قطعی اینترنت کردند.
آقای دیاز-کنل در حالی که لطف کرده نارضایتی عمومی را نسبت به قحطی غذا و دارو و قطعی روزانۀ برق به رسمیت شمرد، اما آمریکا را مسبب این مشکلات معرفی کرد و افزود:
“گروهی از ضدانقلابیون و مزدوران دولت آمریکا با پول سازمان‌های اطلاعاتی این کشور تظاهرات اعتراضی در کشور به راه انداخته‌اند.”
حتما که مبتنی بر مستندات، از هنگام انقلاب کوبا تا کنون آمریکا بارها و بارها تلاش کرده علیه حکومت چپ‌ها کودتا کند و در این راه شکست خورده است.
حتما که آمریکا بر مدار این سابقه، از دو سال پیش که کوبایی‌ها توانستند از طریق گوشی‌های همراه خود به اینترنت دسترسی داشته باشند، تبلیغ و تهییج برای بهره‌برداری از نارضایتی‌های عمومی را از نظر دور نداشته و نخواهد داشت و بر سیاق انقلابات رنگی در اروپای شرقی به ایجاد تغییراتی سیاسی به نفع خود تلاش می‌کند.
حتما که تحریم‌های آمریکا علیه کوبا فشار زیادی را به این کشور نه‌چندان ثروتمند وارد آورده و این امر در کنار بحران اقتصادی ناشی از شیوع کرونا که درآمدسازترین فعالیت اقتصادی این کشور، یعنی صنعت گردشگری را از رونق انداخته، به مشکلات معیشتی از قطعی برق تا مرگ‌ومیر ناشی از کرونا در هفته‌های اخیر و بیکاری دامن زده است.
حتما که مهم است دستاوردهای انقلاب کوبا که در تمامی این سال‌های تحت فشار آمریکا حفظ شده، نظیر بهداشت و درمان رایگان و باکیفیت، یا آموزش‌وپروش و آموزش عالی رایگان را بارها و بارها مثال زد.
اما این همه هرگز و هرگز و هرگز مجوزی صادر نمی‌کند که پس از این همه سال حاکمیت تک حزبی بوده و با محدودیت‌های بسیار برای آزادی‌های اجتماعی و انواع توجیهات برای غیرپاسخگو بودن نسبت به مطالبات مردم کارش را ادامه دهد.
اگر سوسیالیسم و کمونیسم عبارت از صرفا تأمین روزانه‌ی حداقل‌هایی معیشتی چون خوراک و پوشاک و مسکن و سلامت برای مردم بود، احتمالا می‌بایست ما هم امروز برای صد سالگی حزب کمونیست چین کیک خریده و شمع روشن کنیم!!!
کمونیسم نمی‌تواند و نباید فرزندی باشد که والدینی به نام حزب کمونیست بد و خوبش را برای جامعه تعیین کند.
کمونیسم بازنمایی فقر، کم‌یابی و سانسور نیست.
کمونیسم آن انگیزه و شوقِ عمومی‌ای ست که مردم در هیأت شوراهایی که برای اداره‌ی جامعه خلق می‌کنند، با اتکا به آن زندگی بهتری از قبل را رقم می‌زنند.
باری ما کنار لوکزامبورگ می‌ایستیم که به دفعات تداوم وضعیت سانسور و سرکوب مخالفان به اسم «ضدانقلاب» را محکوم کرده بود و از لنین و دوستانش می‌خواست تا انقلاب‌شان را (انقلاب ۱۹۱۷ روسیه) که در واقع امید همه‌ی سوسیالیست‌های جهان بود با جلوه‌ای دموکراتیک سرپا نگه دارند. هشدارهای او به طرز تراژیکی در ادامه به واقعیت تاریک سانسور در بلوک شرق بدل شد:
«این واقعیتی است شناخته شده و غیرقابل بحث که بدون مطبوعاتی آزاد و رها، بدون حق نامحدود تشکیل انجمن‌ها و گردهمایی، حکومت توده‌های وسیع مردم یکسره غیرقابل تصور است. […] آزادی فقط برای طرفداران حکومت، فقط برای اعضای حزب -هرقدر هم که پُرشمار باشند- ابدا آزادی نیست.
آزادی همیشه و منحصرا آزادی برای کسی است که به نحو متفاوتی می‌اندیشد.
نه به خاطر تعصب به مفهوم «عدالت»، بلکه تمامی آنچه در آزادی سیاسی آموزنده، سودمند و خلوص‌بخش است به این خصیصه‌ی اساسی وابسته است، و کارای آن زمانی ازبین می‌رود که «آزادی» به یک امتیاز ویژه تبدیل شود. […] بدون انتخابات عمومی، بدون آزادی نامحدود مطبوعات و اجتماعات، بدون مبارزه‌ی آزاد افکار، زندگی در هر نهاد اجتماعی از بین خواهد رفت و به ظاهری صرف از آن تبدیل خواهد شد و تنها دیوانسالاری به عنوان عنصری فعال در آن باقی خواهد ماند.
زندگی عمومی رفته رفته به خواب می‌رود، چند دوجین از رهبران حزبی با انرژی پایان‌ناپذیر و تجربه‌ای تمام نشدنی به انداره‌ی امور خواهند پرداخت و رهبری خواهند کرد.
در واقعیت فقط تنی چند از مغزهای برجسته در میان آن‌ها کار رهبری را انجام خواهند داد و گه‌گاه نخبگانی از طبقه‌ی کارگر به اجلاس‌ها دعوت می‌شوند تا برای سخنرانی‌های رهبران کف بزنند و به اتفاق قطعنامه‌های پیشنهاد شده را تصویب کنند» (لوکزامبورگ، «انقلاب روسیه»).
کمونیسم بدون آزادی، هرگز کمونیسم نیست.
متن از گروه نویسندگان #سرخط
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.