در روزها و هفته های گذشته در سراسر ایران، کارگران، رانندگان و کشاورزان و … بخاطر وجود نابسامانی ها و وخامت وضع زندگی خود و وطن وبدست آوردن آینده ای بهتر دست به اعتراضات و اعتصابات زده اند .
بالا رفتن هزینه های زندگی خانوارهای با درآمد پایین ومتوسط باعث تجدید فشار بر آنها شده است .اقتصاد بیمار کشور، بخاطر بی تدبیری و بسط خشونت استبداد حاکم، رانتخواری و هزینه های بالای نگاهداری دستگاه سرکوب و تحمیل انواع بحرانها، باعث گسترش و تشدید فقر و خشونت در چهار بعد سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی گردیده است . بخش اعظم جامعه ایران، در مخالفت با وضع موجود و مقابله با خشونت نظام ولایت فقیه که حیات ملی را تهدید و تحدید کرده و می کند همچنین به قصد دفاع از حیثیت و شرف ملی خود با تحریمی قاطع و گسترده حاضر نشدند درانتصابات اخیرنظام حاکم، نقش مهره را بازی کنند و قاتلی تاریخی را به “ریاست جمهوری” ایران بپذیرند و به این وسیله تحمیل وی به وطن را به رسمیت نشناخته و به وی پشت کردند.
در واقع کارکنان پیمانی صنعت نفت، درست از فردای انتصابات خرداد ۱۴۰۰، بابراه اندازی کمپین “اعتصاب ۱۴۰۰” با شعار “از حق خود نخواهیم گذشت”، در سراسر ایران دست به اعتصابات زده و محل کار خود را ترک کردند. در پی اعتصابات گستردۀ کارگران پیمانکاری در بخش های مختلف صنعت نفت، گاز و پتروشیمی ایران، کارکنان رسمی وزارت نفت نیز اعلام کردند که در روز ۹ تیر به اعتراضات می پیوندند. برای مثال، اواخر خرداد ماه، کارکنان شرکت پایانه های نفتی ایران، بعنوان اعتراض، مانع سوخت گیری یک نفتکش در جزیرۀ خارک شدند. این کارگران که نیروی محرکه مهم ایران، وطن ما می باشند با اعتصاب خود تن به اجحاف و زوری که نظام استبدادی حاکم بر زندگی آنها تحمیل کرده است نداده اند.
این اعتصابات در ادامۀ سلسله اعتراضات اقشار زحمتکش جامعه علیه فساد سیستماتیک و چپاول و به هدر دادن سرمایه های عمومی کشور و فقر و تورم و بیکاری ناشی از آن، شکل گرفته است.
بعنوان نمونه رانندگان حمل و نقل جاده ای، ضمن حمایت از تمامی خواسته های بر حق کارگران پیمانی، هدف حمایت خود از اعتصابات کارگزان صنعت نفت را بدینسان شفاف بیان کرده اند :ما از کارگران رسمی نیز درخواست مشارکت در این اعتصاب را داریم، چرا که همگی یک درد مشترک داریم و همینجا نیز اعلام می کنیم، در راستای حمایت از این حرکت اعتراضی، اگر به مطالبات این کارگران شریف و زحمتکش رسیدگی نشود و خواسته های بر حق آنها برآورده نگردد، ما رانندگان نیز در سراسر کشور به این اعتصاب، خواهیم پیوست. همچنین کارگران صنایع فولاد در شهرها و استان های مختلف، از جمله شرکت فولاد کرمان به اعتصابات سراسری کارگران پیوستند.
علاوه بر این، سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه، سندیکای کارگران شرکت نیشکر هفت تپه، اتحادیۀ آزاد کارگران ایران، شورای بازنشستگان ایران، گروه اتحاد بازنشستگان، دانشجویان پیشرو دانشگاه اصفهان و جمعی از آموزگاران شاغل و بازنشسته، با صدور بیانیه ای از اعتصاب کارکنان پیمانی وزارت نفت، حمایت کردند.
مطالبات محوری این اعتراضات، “افزایش دستمزد و پرداخت حقوق معوقه”، “حذف شرکت های پیمانکاری واسط”، “امنیت شغلی در محیط کار”، و اجرایی شدن قانون “بیست- ده” برای کارکنان پیمانی است.
بطور خلاصه و بر مبنای مفاد بیانیۀ کارگران، می توان خواستۀ معترضان در صنعت نفت را اینگونه خلاصه کرد:
● مزد هیچ کارگر شاغل در نفت، نباید کمتر از ۱۲ میلیون تومان باشد و باید فوراً سطح دستمزدها افزایش یابند. همچنین به نسبتی که قیمت اجناس افزایش می یابند، سطح مزد کارگران نیز بالا رود. بعلاوه، سایر سطوح مزدی کارگران باید بر اساس توافق با نمایندگان منتخب کارگران، به تأیید برسد.
● کارگران به کار موقت و پیمانی معترض بوده و خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و داشتن امنیت شغلی و دائمی شدن قراردادهای کاری هستند.
● اخراج کارگر، ممنوع شود.
● کارگران خواستار ایمن شدن محیط کارشان هستند. محیط های کار، مثل یک بمب انفجاری است، حریق های مهیب، سقوط از ارتفاع، آلودگی های صوتی در اثر انفجار مواد نفتی، استشمام مواد سمی و شیمیایی در کنار غیر استانداری بودن وضع بهداشت و وضع درمانگاه ها، دارد هر روز از کارگران قربانی می گیرد.
علاوه بر آن کارگران از شرایط ایمنی و بهداشتی خود، مخصوصاً در زمان شیوع کرونا، انتقاد دارند و می گویند در خوابگاه های کارگری بدون رعایت فاصلۀ اجتماعی، مجبور به زیستن هستند.
حق کارگران است که از امنیت بهداشتی و ایمنی کار برخوردار باشند . حق کارگران است که درآمد آنها کفاف زندگی در کرامت مندی را ممکن نماید . حق کارگران است که از امنیت قضایی و بهداشتی برخوردار باشند . این حقوق در هر چهار بعد انسانی و شهروندی و ملی و حقوق طبیعت گسترش دارد.
شایان ذکر است که در جنبش اخیر کارگری ایران با تکیه کارگران بر شعار ” از حق خود نخواهیم گذشت” ،هر چند بظاهر سخن از خواسته ای صنفی میرود ،اما تکیه براز حق نگذشتن به معنای مجموعه ای از حقوق جامعه است که به هر چهار بعد اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و فرهنگی همه آحاد جامعه تعمیم داده می شود و اشاره دارد.ادامه حیات نظام استبدادی ولایت فقیه همه ابعاد و شئون حیات ملی ما ایرانیان را بخطر انداخته و می اندازدو اعتصابات کارگران این معرفت را به وجدان ملی پیوند می زند.
ما مجامع اسلامی ایرانیان از حقوق کارگران و دیگر اقشار جامعه ایران دفاع کرده وپژواک صدای حق طلبانه آنها خواهیم شد و صمیمانه یاد آور می شویم که نظام ولایت فقیه زمانهایی که موفق شده است با القای ترس جلوی گسترش اعتراضات مردمی و هر صنفی رابه سایر اقشار جامعه و صنوف مختلف بگیرد ، موفق نیز شده است اعتراضات را در نطفه خفه و با شدت سرکوب نماید.
از اینرو بر همه جنبشهای مدنی و سیاسی از جمله جنبش زنان و دانشجویان و دانش آموزان و معلمان و … است که ضرورت حمایت همه جانبه از مطالبات بر حق کارگران را درک کرده و آنها را تنها نگذارند . از یاد نبریم که تنها با شکل گیری یک جنبش عمومی و اعتصاب کارگران صنعت نفت ، گلوگاه در آمدی نظام پهلوی و دستگاه سرکوب آن بسته شد . با درس گرفتن از تجربه به جنبشی عمومی دامن زنیم وبا حمایت از حقوق همه اقشار و حمایت معنوی و مادی از خانواده های کارگران که بسختی امرار معاش می کنند ، هم آتش استبداد را بر خانواده های طبقات زحمتکش سرد کنیم و هم به همبستگی جمعی خود دامن بزنیم و هم زمینه و بستر تغییر استبداد به دمکراسی و برقراری جامعه حقوندی که شایسته زیست ما ایرانیان است را فراهم آوریم .
مجامع اسلامی ایرانیان
۱۷ تیرماه ۱۴۰۰
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.