چرا نظام ایران از مذاکرات آمریکا و دولت جدید عراق هراسان است؟
وقتی در دیماه ۹۸ قاسم سلیمانی در نزدیکی فرودگاه بغداد توسط آمریکا کشته شد، می‌شد نتیجه گرفت که روند وقایع، پایان دخالتهای نظام ولایت فقیه در عراق را نوید می‌دهد بعد از اینکه مردم عراق همین خواسته را در شهرهای عراقی فریاد زدند. حال با شروع مذاکرات آمریکا و عراق سوالی که باقی می‌ماند این است که چرا نظام ایران از مذاکرات آمریکا و دولت جدید عراق هراسان است؟
قیام و شاید بتوان گفت انقلاب در عراق از مهر ۹۸ شروع شد. شیوع کرونا شاید بر آن تاثیر گذاشته باشد اما نمی‌توان ادعا کرد که آن را خاموش کرده است. شهرهای عراقی این را گواهی می‌دهند.
هفته‌های اخیر نشان داده است که شهرهای شیعه‌نشین جنوبی عراق که روزگاری حیاط خلوت نظام ایران به شمار می‌رفت، اکنون پیشتاز قیام و علیه دخالتهای نظام در این کشور است.
شهر جنوبی عراق؛ بصره پیشتاز است. استاندار طرفدار نظام ایران باید برکنار شود. این شعار مردم بصره است و البته شعار مردم شهرهای دیگر عراق؛ دیوانیه، نجف و…
حمله جوانان به احزاب دست‌نشانده خلیفه در عراق، قیس خزعلی از مزدبگیران رسمی خامنه‌ای را واداشت تا اعلام کند دفاتر گروهش را در شهرهای جنوبی عراق می‌بندد.
پیش از این نیز جوانان عراقی با حضور در خیابان‌ها، عادل عبدالمهدی دیگر مهره‌ی خامنه‌ای را از کرسی ریاست وزیران به زیر کشیده بودند.
اما با وجود همه‌ی این واقعیت‌ها، آنچه عیان است و توسط مردم عراق بر آن انگشت گذاشته می‌شود این است که با روی کار آمدن دولت مصطفی الکاظمی، چیزی تغییر نکرده است.
تغییرنکردن اوضاع در عراق پیام ناگفته‌‌‌ی دیگری نیز دارد؛ نظام ایران همچنین در پی دخالت در امور عراق است.
در روزهای اخیر خواسته‌های صنفی فرهنگیان و کارمندان عراقی نیز به مطالبات قیام‌کنندگان عراقی افزوده شده است.
حاکمیت ۱۷ ساله عراقی که نمی‌توان آن را دخالت نظام ایرانی جدا دانست، ثروت مردم عراق را نیز دچار سرنوشتی کرده است که ثروت مردم ایران به آن.
۱۰۰۰ میلیارد دلار از ثروت مردم عراق در این دوره، بنا به گفته مقامات عراقی، به غارت رفته است. ۴۳۵ میلیارد دلار آن فقط در دوران نوری‌المالکی مهره سرسپرده‌ی خامنه‌ای در عراق به غارت رفته است.
الکاظمی؛ نخست‌وزیر جدید عراق گفته است «دولت را با خزانه خالی تحویل گرفتم» خزانه‌ای که در طول ۱۷ سال همواره در اختیار نیروهای نیابتی نظام ایرانی بوده است.
خزانه خالی در کشوری بر روی دریای نفت است که مردمش را بر آن وا داشته تا برای گرفتن حقوق‌شان به خیابان بیایند.
عراق بیمار است و مریض. مریضی فساد و غارت که از سوی ولایت فقیه به آن صادر شده است و قصد دارد این صدور را ادامه دهد وقتی مصوبه خروج نیروهای نظامی آمریکایی را به مجلس دست‌نشانده‌اش در عراق برد.
خواست مردم عراق اما، یک دولت مردمی با انتخاباتی زودرس و آزاد، زیر نظر سازمان ملل و با قوانین جدید و کمیساریای جدید انتخابات است که دیگر بازیچه‌ی دست نظام ولایت فقیه نباشند.
در مذاکرات جدید، آمریکا به هیئت عراقی، به روشنی هشدار داده شد که دخالت خامنه‌ای در عراق دیگر پذیرفته نیست، هشداری که از مهر ۹۸، از سوی مردم عراق صادر شده بود، اکنون پشتوانه خارجی پیدا کرده است و این البته برای خلیفه ولایت هشداری ترسناک و دردناک است.
عراق برای ادامه حیات اقتصادی نیاز به کمک‌های بین‌المللی دارد. کمک‌هایی که دریافت آنها و خروج نیروهای آمریکایی از عراق، به قطع دخالت نظام ایران در عراق مشروط شده است آنطور که هیئت آمریکایی در مذاکرات بر آن تاکید کرده است.
آمریکا همچنین تاکید کرده است که خواسته‌های قیام‌کنندگان عراقی باید برآورده شود. توقف دخالتهای ولایت فقیه و پایان فساد و جنایات شبه نظامیان وابسته به سپاه، به صراحت توسط مردم عراق به عنوان خواسته‌هایشان تکرار شده است.
طرف آمریکایی که قرار است به دولت عراق کمک اقتصادی کند و نظام ولایت که طی سالیان اقتصاد عراق را به فنا داده، هر یک بر روی خروج دیگری از خاک عراق تاکید می‌کنند.
اما در نهایت این مردم عراق هستند که تصمیم می‌گیرند چه کسی باید برود. عراقی با کمک و حمایت بین‌المللی و در راس آن آمریکا و با اقتصادی که در آن فساد و غارت سخن نخست را نزند یا انتخاب ولایت فقیه و ادامه همان عراق پیشین.
البته ۹ ماه گذشته در تاریخ مردم عراق و حضورشان در خیابان‌های نشان داده است که انتخاب مردم عراق چیست.
اقدام به پرتاب موشک به پایگاه‌های آمریکایی، ترور شهروندان عراقی، کار گذاشتن بسته‌های انفجاری، یعنی برگ‌های که نظام پیش از این در عراق انجام می‌داد، می‌تواند دولت الکاظمی را نیز ساقط کند.
از سوی دیگر دولت عراق اعلام می‌دارد پولی در اختیار ندارد تا به کارمندان و شهروندانش بدهد و نیازمند کمک است. شرط دریافت کمک نیز خلع ید از نظام ایرانی است که در مذاکرات قید شده است.
برهم زدن میز مذاکرات آمریکایی – عراقی تحت فشار نظام نیز متصور نیست. چون نظام پولی ندارد که به دولت عراق بدهد چنانچه بخواهد نیروهای آمریکایی از عراق خارج شوند.
همچنین حفاظت از پایگاه‌های آمریکایی در عراق که دولت الکاظمی آن را پذیرفته است در ضدیت با خواسته نظام یعنی خروج نیروهای آمریکایی است. خروجی که نظام می‌خواهد جای آن را با سپاه قدس پر کند.
تمامی این پارامترها که در مذاکرات آمریکایی – عراقی بر آن انگشت توافق و امضاء گذاشته شد هراس نظام را در پی می‌آورد که اعلام کند «آمریکایی‌ها دروغ می‌گویند و خارج نمی‌شوند و می‌خواهند کش بدهند.» و از آن به عنوان «تله بزرگ» نام می‌برد.
این هراس آنجا جدی‌تر نمود پیدا می‌کند که نظام دیگر نتواند در اثر حضور آمریکا، دخالت‌هایش و حمایت‌هایش در سوریه، لبنان و یمن را از خاک عراق پیش ببرد.
از سوی دیگر در پی شقه‌شدن حشدالشعبی که روزگاری بالای دست ارتش عراق در خاک این کشور جولان می‌داد، این هراس بیشتر و بیشتر می‌شود.
اما نظام یک ترس اقتصادی نیز دارد که شاید بزرگتر از هر دو عامل پیشین باشد. نظام از عراق و سیستم بانکی و تجاری آن برای دور زدن تحریم‌هایش استفاده می‌کرد.
بسته‌شدن در عراق به روی نظام با وجود افزایش احتمالی تحریم‌ها، خواب را از چشمان خامنه‌ای و سپاهش می‌رباید و همه اینها پاسخ به این سوال است که چرا نظام ایران از مذاکرات آمریکا و دولت جدید عراق هراسان است؟
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.