من همواره به این نسل غبطه خورده‌ام. نسلی که «بزرگی» را می‌فهمید؛ خودش را در آینه تاریخ ایران می‌دید و می سنجید. می خواست هم قد تمام بزرگان فرهنگ و هنر ایران افتخار آفرین باشد.
اشتیاق این نسل برای خلق اثر، انگیزه و نیروی‌شان در تدوام راه، امیدشان به آیندهی پرشکوه ایران و مهرشان به این آب و خاک، فراموش نشدنی است. چه باشند چه نباشند روحشان در همه‌ی آثارشان جاری و باقی ست.
«تاریخ احساسات» دوران ما به مدد ذوق این‌ها ماندگار شده. «تفنگت را زمین بگذار»، «مرغ سحر» و بسیاری دیگر از آثار استاد شجریان روح زمانه ما را در خود حفظ کرده است.
در این روزهای سخت، ایران به«امید»، «انگیزه»،« اشتیاق» و «مهر» این نسل بیش از همیشه نیاز دارد و شاید ترس ما از مرگ استاد ریشه در این دارد که نمیخواهیم بزرگان بمیرند تا بزرگی فراموش‌مان شود.
اینان دین‌شان به این آب و خاک را ادا کردند، ایران به بزرگی‌شان شهادت می‌دهد.برای استاد که در بستر بیماری با درد و رنج دست و پنجه‌نرم می‌کند آرزوی بهترین ها را دارم.
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.