قبل از هر چیز اجازه بدهید مراتب تاثر و تسلیت خویش را در مورد درگذشت برخی از علمای سیستان و بلوچستان که ظاهرا تعدادی از آنها به دلیل عدم رعایت بهداشت و فاصله گذاری اجتماعی در مورد ویروس کرونا در طی روزهای گذشته جان دادهاند را ابراز کنم.
امروز در بسیاری از سایتها آمده است که شماری از علمای اهل سنت سیستان وبلوچستان از جمله مولوی عنایت اله رسولی زاده، امام جمعه اهل سنت سرباز، مولوی بلال مقدسیان، امام جمعه اهل سنت اسفند شهرستان دلگان، مولوی مجیب الرحمن رئیسی، امام جمعه اهل سنت شهر جالق، مولوی دوست محمد درواخ، امام جمعه اهل سنت شهر کهک زهک، با بیان اینکه هفته حقوق بشر آمریکایی فرصتی مغتنم برای بازگویی جنایتهای آمریکای تروریست پرور علیه ملت ایران است، به تبعیت از مسئولین نظام، سردرمداران آمریکا را گروهی خودخواه، خون ریز و صفاک لقب دادهاند که بویی از انسانیت نبردهاند. و همسو با نظام جمهوری اسلامی برای جورج فلوید شهروند سیاه پوست آمریکایی اشک تمساح ریختهاند. این در حالی است که در طی روزهای گذشته بیدادگاههای رژیم جمهوری اسلامی احکام اعدام برای معترضین آبان ماه سال گذشته صادر کردهاند.
فاصله بسیاز از این شهرها از جمله جالق تا مرز پاکستان شش کیلومتر بیشتر نیست؟ از این عالمان دین باید پرسید شما چطور صدای سیاه پوستان در آمریکا را میشنوید، اما صدای ضجه و فریاد زنان و کودکان و دانشجویان بلوچ را که طی هفته اخیر توسط ارتش خونریز پاکستان و سازمان مخوف اطلاعاتی آن یعنی آی اس آی به خاک و خون کشیده شدهاند، نمیشنوید؟ اگرچه بسیاری از شماها در مدارس دینی پاکستان آموزش دیدهاید، مدارسی که با بودجه سلفیها و مذهبیون افراطی اداره و توسط ارتش پاکستان حمایت میشوند. اما با این حال نباید چشمهای خود را بر روی ظلم و ستم بی حد بر علیه برادران و خواهران بلوچ خود در آن سوی مرز ببندید. اگرچه سکوت شما در مقابل ظلم و ستم جمهوری اسلامی بر علیه بلوچها و اهل سنت در ایران نیز قابل توجیه نیست.
در آنسوی مرز هزاران هزار بلوچ ناپدید و زندانی شدهاند و اجساد مثله شده بسیاری از آنها پیدا شده است. در روزهای اخیر زنان و دختران بلوچ که به دستگیری غیرقانونی و ناپدید شدن همسران یا پدران و یا برادران و خواهران و فرزندان خود به روش مسالمت آمیز اعتراض کردهاند، توسط نیروههای بیدادگر و ظالم پاکستانی با هتک حرمت و بیرحمی و شقاوت تمام سرکوب شدهاند، و شماای علمای بلوچستان صدای ضجه و نالههای زنان بلوچ در همسایگی خویش را نشنیدید یا نمیخواهید بشنوید. اما صدای یک سیاه پوست آمریکایی در آنسوی دنیا را بوضوح میشنوید. صدای روهینگاهای میانمار (برمه) را میشنوید. صدای فلسطینیها و یا کشمیری هایی را که زندگی صدبرابر بهتر از بلوچها دارند میشنوید و وکیل مدافع آنها میشوید و برای آنها اشک میریزید. اما صدای شکستن پهلوی زنان بلوچ توسط نیروهای امنیتی خبیث پاکستان را نمیشنوید؟ چرا این شاخک گزینشی انساندوستی و اسلامی شما برای بیگانگان سرزمینهای دور اینقدر حساس و لطیف است. اما برای خودیها و برادران و خواهران بلوچ اهل سنت خودتان در آنسوی مرز کاملا بی تفاوت یا کر و کور است.
شوربختان در استان سیستان و بلوچستان و حتی در خارج از کشور هیچکس را نه تنها یارای انتقاد از برخی از علمای مذهبی نیست، بلکه اجازه سوال و پرسش هم وجود ندارد. یا وگرنه بعضی از سگهای هار سلفی در شبکههای تلویزیونی تکفیری که طرفدار پاکستان و محتاج مدارس مذهبی و افراطی آن هستند، بلافاصه به بهانه دفاع از دین به منتقد و یا پرسشگر حمله میکنند. چون حامیان ارتش پاکستان تمامی امکانات را در ید تبلیغاتی آنها قرار دادهاند. همین شبکههای تکفیری منحوس شبانه روزه بر علیه جمهوری اسلامی (به درستی) تبلیغ و افشاگری میکنند و خود را مدافع تمام عیار بلوچها نشان میدهند. اما در مقابل جنایات ارتش پاکستان بر علیه زنان و کودکان بلوچ سکوت کردهاند.
به باور نگارنده بسیاری از علمای اهل سنت بلوچستان علمای درباری نیستند و برخی از آنها درد و غم مردم را هم دارند. لذا قابل احترام هستند و حساب آنها را باید از “ملاهای درباری” کاملا جدا کرد. ولی زمان آن فرارسیده است که این دسته از علمای مردمی و دردمند بلوچ که مورد احترام مردم هم هستند، باید صدای اعتراض خود را بر علیه ظلم و ستم حکومت و ارتش پاکستان بر علیه بلوچها به گوش جهانیان برسانند. زیرا بر اساس آیات و روایات سکوت در مقابل ظلم مصداق عینی گناه و مشارکت غیر مستقیم با ظالمان است.
عبدالستار دوشوکی
مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن
شنبه ۷ تیر۱۳۹۹
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.