کشتن آسیه پناهی در سالگرد یکی از خیزش‌های مردم حاشیه نشین

این خیزش در اعتراض به خراب کردن خانه های مردم که از نظر شهرداری مشهد خارج از محدوده به حساب می آمدند، آغاز شد و سپس سرتاسر کلان شهر مشهد را در برگرفت. خیزش از کوی ” طلاب” مشهد آغاز شد. پس از آنکه مذاکرات نمایندگان مردم با مسئولین شهرداری مشهد به نتیجه نرسید، مردم خشمگین به بولدوزیرهائی که برای خراب کردن خانه هایشان آمده بودند، حمله ور شدند و همه را به آتش کشیدند. مردم محلات دیگر هم به تظاهرات محله طلاب پیوستند و هر دم بر شمار مردم معترض افزوده می شد. نیروهای انتظامی و امنیتی رژیم، تظاهر کنندگان را به گلوله بستند که در جریان آن دو محصل نوجوان جان باختند. مردم خشمگین اجساد نوجوانان جانباخته را بر دوش گرفتند و به سوی مرکز شهر روان شدند. حالا دیگر تظاهرات مردم با دخالت نیروهای رژیم به خشونت کشیده شده بود. بعد از چند ساعت، خیزش محله “طلاب”، به قیام شهری تبدیل شد. مردم بپاخاسته به کلانتری ها و مراکز پلیس حمله کردند و آنها را خلع سلاح نمودند. ساختمان شهرداری و چندین ساختمان دولتی و از جمله مرکز تبلیغات اسلامی رابه آتش کشیدند.

اعتراضات سرتاسر شهر مشهد را فراگرفت، شهر به کنترل مردم معترض درآمد. رژیم ناچار شد نیروهای سپاه پاسدران را وار میدان کند. در این جریان شمار زیادی از مردم قیام کننده جانباختند که هرگز آماری در مورد تعداد آنان منتشر نشد. اما به روایت روزنامه های رژیم در آن هنگام که ۶ تن از نیروهای سرکوبگر رژیم کشته شدند. با دستگیری حدود ۸۰۰ نفر و بعد از نزدیک به ۲۴ ساعت قیام سرکوب شد و شهر دوباره به کنترل نیروهای دولتی درآمد. از سرنوشت شماری از بازداشت شدگان هر گز خبری نشد. ده روز پس این رویداد . روزنامه های رژیم از اعدام چهار نفر در رابطه با خیزش مردم مشهد خبر دادند.

از سالهای دهه ۷۰ به بعد تا به امروز زنجیره اعتراضات و خیزشهای مردمی که عمدتا از مناطق حاشیه نشین شهرها آغاز شده و ابعاد گسترده تری پیدا کرده است، قطع نشده است. خیزش دیماه ۱۳۹۶ که آنهم از شهر مشهد آغازشد و در مدت کوتاهی سرتاسر ایران را فراگرفت، قیام مردم تهیدست، کارگران بیکار، حاشیه نشینان محروم و جوانانی بود که افق زندگیشان در حاکمیت جمهوری اسلامی تیره و تار است. آبان ماه سال گذشته نیز، شاهد خیزش دیگری با همین ماهیت بودیم که به ۱۵۰ شهر ایران گسترش یافت. خیزشی که پایه های رژیم اسلامی را به لرزه درآورد. امروز اگر می بینیم به دنبال قتل آسیه پناهی رژیم با دستپاچگی به برکناری این یا آن مامور و شهردار خود می پردازد و وعده رسیدگی می دهد، نشان از وحشتی دارد که از حیزشهای مردمی در دل این رژیم نشسته است. وگرنه این همان رژیمی است که نزدیک به ۱۵۰۰ تن از جوانانی را که با دستان خالی در آبان ۹۸ به خیابانها آمده بودند و حقوق ابتدائی خود را فریاد می زدند، به قتل رساند. اگر این وحشت نبود، رژیم باکی از کشتن یک زن میان سال نداشت.

زندگی زیر یک سقف با برخورداری از امکانات ایمنی و رفاهی حق مسلم همه انسان هاست.

اما واقعیت این است تا زمانی که رژیم جمهوری اسلامی بر سر کار است و نان و کار و مسکن و آزادی مردم را در گروگان خود دارد، امیدی به بهبود شرایط زندگی مردم محروم و از جمله پایان حاشیه نشینی و برخورداری همگانی از مسکن مناسب نیز وجود ندارد.