کنگره‌ی «انتقال» در ۹ جولای ۱۹۷۸ در پاریس برگزار شد و لکان سخنرانی اختتام کنگره را انجام داد که متنش را در ذیل و ترجمه شده به فارسی می یابید. «کنگره‌ی انتقال» به بحث چگونگی ورود به مقام و مکان رسمی روانکاو پرداخته بود و زوایای مختلف حقوقی/عملی/ روانشناختی این پروسه ی آموزشی و دگردیسی به نقش روانکاو. همزمان لکان در همین سخنرانی کوتاه به نکاتی ساختارشکن و قوی می پردازد که باعث شد آن را ترجمه بکنم. بویژه که او اینجا از جمله اشاره به این امر مهم می کند که هر روانکاو یا روان درمانگری در واقع مجبور است «روانکاوی» را از نو بیافریند یا بازبیافریند. زیرا انتقال تجربه و دانش روانکاوی عملا غیرممکن است. باید واردش شد و او را به شیوه ی خویش از نو افرید.همزمان او در این سخنان پایانی چالشانه و تودرتو به انجمن جهانی روانکاوان انتقاد می کند که او را بجرم نظریات و شیوه کارهای نو اخراج کرده اند و همچنین حتی به شیوه های انتخاب روانکاو در گروه و انجمن پاریس و هواداران راه خودش انتقاد می کند. به کمک این متن پی می بریم، که چرا برای دستیابی به شیوه ی روانکاوی یا روان درمانی قوی و یا برای دستیابی به قدرت نقادی قوی باید تن به راه و تکینگی خاص خویش و به سینتهوم خویش بدهیم. اینکه استیل متفاوت همان نماد فردیت و راه متفاوت است.
با کلیک روی نشانه پی دی اف متن سخنرانی را دریافت کنید:
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.