تو راکه بوسیدم
روی لب هایت به تبسم ای ازتاکستانی
سرشارازخوشه های انگوررسیدم
…………………………
…………………………
اینقدر!
بما خیانت کرده اند
که اگرروزی
خیانتی رخ ندهد
دل واپسیم
که چرا خیانتی نشده؟!
…………………………
…………………………
«میخوار»نبودم
چشمان خمارتو
میخوارم کرد
…………………………
…………………………
انگارخدا می خواهد
تمام ساکنان اش را ازبین ببرد
فقط بخاطرهمین
که به همه بفهماند:
که می تواند؟!
…………………………
…………………………
من راهرکجای جهان که خاک کنید
پرنده ی دلم
شباهنگام پروبال می گشاید
تاروح سبکبال اش
درمام میهن آرام گیرد
…………………………
…………………………
سالها رفته است
ولی هرروز
چشمم به دراست
وازپرنده ی درقفس ام
می پرسم:
او«کی»برمی گردد
…………………………
…………………………
ماتاخاک نشوییم
هیچ نمی فهمیم:
مشتی ازخاک ایم
ازاین روست…
که جهان مدام ازفقرمی نالد
…………………………
…………………………
مادریعنی:
باغ فردوس
درخیال خدای یکتا
…………………………
…………………………
گاه که می خندی
هزارپرنده ی عاشق
دردفترشعرم
نغمه ی عشق را می خوانند
…………………………
…………………………
شب !
چه شب مهتابی است
بگمانم خفاش را
سربریده اند
…………………………
…………………………
من ازدریا نمی ترسم
که غرق شوم
من ازچشمان دریایی تو
می ترسم که غرق ام کند
…………………………
…………………………
آه !….
باران هم
نمی بارد
درین دل کویری من
…………………………
…………………………
من وباران
باریدیم
برای رفتن ات
…………………………
…………………………
سپیدی مویم
روزی ازسیاهی زلفت
انتقام اش را
خواهدگرفت
…………………………
…………………………
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نظر را بنویسید.