از دردی که می کشیم … البته نه از گورخرهای زیستگاه بهرام گور!

۹ روز پیش در بیست و ششمین روز از فروردین ۱۳۹۲، یک گردهمایی حقیرانه با عنوان: نخستین نشست هم اندیشی خبرنگاران مدافع محیط زیست در فرهنگسرای رسانه برگزار شد و از بنده هم درخواست گردید تا در این هم اندیشی سخنرانی کنم. حقیرانه از آن جهت که شمار خبرنگاران محیط زیستی حاضر در قلب پایتخت کشوری که به اصل ۵۰ قانون اساسی‌اش می‌نازد، به دشواری از شمار انگشتان دو دست تجاوز می‌کرد و البته خودشان بهتر از هر کسی می‌دانند که چند درصدشان به راستی صاحب دانش تخصصی یا تجربه درخور در این رشته هستند.

مهم‌ترین سخن من در آن همایش و در خطاب به خبرنگاران محیط زیست آن بود که چرا آن گونه که باید به انعکاس رخدادهای حوزه محیط زیست با زبانی جذاب و اثرگذار نمی‌پردازید و چرا از ظرفیت‌های رکن چهارم دموکراسی برای اطلاع‌رسانی مؤثرتربه منظور اعتلای طبیعت ایران استفاده نمی‌شود؟ چرا حتا روزنامه همشهری به رغم چندبار مذاکره حضوری و ارسال پیشنهاد مکتوب به مدیران ارشدش، حاضر به ارتقای تیم فنی خود در گروه محیط زیست نیست و نمی‌تواند یک صفحه ثابت را به صورت روزانه به درج اخبار و تحلیل‌های مرتبط با دنیای محیط زیست ایران و جهان اختصاص دهد؟ به صراحت گفتم: من رد پای دانستگی وعشق تؤامان به محیط زیست را در اغلب آثار تولید شده دوران روزنامه‌نگاری یک دهه‌ی گذشته، به جز مواردی استثنایی نمی‌بینم؛ من کمتر خبرنگاری را می‌شناسم که با تسلط بر قوانین موضوعه کشور، بتواند مطالبات تکلیف شده بر دولت و مجلس را به موقع پیگیری کند و مردم را با حقوق‌شان در این حوزه آشنا سازد.

غم‌انگیز‌تر آن که به جای پرداختن به تحلیل و بازخورد همین پرسش‌ها و یافتن چرایی لکنت‌های آن در همایش مورد اشاره، برخی از دوستان، نگران شگردهای تبلیغاتی شهرداری تهران بوده و بدون خواندن محتوای بحث‌ها، ابراز نگرانی از فرجام چنین نشست‌هایی را طرح کردند!

این ها را گفتم تا به تیتر انتخابی امروز روزنامه بهار بپردازم که به راستی اشک و آه مرا درآورد و می‌دانم که تأسف بسیاری از خوانندگان آگاه این خبر را هم به دنبال داشته است!

تیتر این است: «کاهش ۱۰۰ هزار رأس از کل و بز و میش در کشور»

تیتر حیرت‌انگیزی که سبب شد تا محتوای خبر را بخوانم و ببینم این کدام مسئول یا کارشناس از خدا بی خبری است که چنین سخن اشتباهی را بر زبان رانده است؟ منتها با خواندن محتوای خبر، حیرتم دوچندان شد! زیرا دریافتم که خبر به نقل از من – محمّد درویش – اعلام شده است!!!

چگونه چنین اشتباهی ممکن است رخ دهد، به ویژه وقتی که شخصاً روز گذشته خودم با خبرنگار روزنامه بهار تلفنی گفتگو کرده‌ام؟ جز این است که مسلماً خبرنگاری که مسئولیت تهیه و تنظیم این خبر را برعهده داشته، نه تنها تخصصی در حوزه تنوع زیستی ندارد، بلکه احتمالاً سه واحد عمومی در باره زیست شناسی و محیط زیست هم پاس نکرده است! کرده است؟ بنده گفته‌ام که شمار علفخواران کشور، به شهادت آمار ارایه شده توسط معاون وقت محیط طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست، به رقم ۱۱۰ هزار رأس کاهش یافته است؛ این در حالی است که در آغاز فعالیت سازمان حفاظت محیط زیست در دهه ۱۳۴۰، فقط شمار کل و بز و قوچ و میش موجود در ذخیرگاه ارژن و پریشان به حدود ۲۰۰ هزار رأس می‌رسید. آنگاه خبرنگار مزبور با خواندن سطحی و با عجله این سخن، به این نتیجه رسیده که لابد شمار علفخواران کشور، حدود ۱۰۰ هزار رأس کاهش یافته!!! در صورتی که فاجعه به مراتب بزرگ‌تر است و کمترین انتظار از یک ژورنالیست حرفه‌ای در حوزه محیط زیست ایران، آن است که بداند شمار علفخوارانی که در این سرزمین می‌زیستند، روزگاری بیشتر از میلیون‌ها رأس بوده است. بدنر آن که خبرنگار مزبور از آقای دکتر کهرم پرسیده‌اند که آیا ممکن است در تالاب پریشان و ارژن، ۲۰۰ هزار رأس کل و بز زندگی کنند؟! و ایشان هم از همه جا بی خبر، معلوم است که باید پاسخ دهند: خیر! چرا که این حیوانات اغلب در دامنه‌های سنگلاخی و کوهستانی زندگی می‌کنند.

به راستی با داشتن چنین خبرنگارانی، آیا باید از گفته‌ی استاندار فارس ناراحت شویم که روز گذشته گفته است: ۳۰۰ گورخر در منطقه حفاظت شده بهرام گور، مصیبت مردم فارس شده‌اند؟! این مقام محترم ادامه داده‌اند: «به محیط زیست اعلام کرده ایم مردم نی ‌ریز حاضرند هر کدام یکی از این گورخرها را به خانه خود ببرند و از آن به خوبی محافظت کنند تا شما اجازه بهره برداری از این معدن را صادر کنید و جوانان نی ریزی از بیکاری نجات یابند.»

گفتنی آن که در مورد خبر اخیر، امروز در برنامه مناظره علمی رادیو ایران صدا، گفتگویی با مدیرکل محیط زیست استان فارس، آقای مهندس ابراهیمی داشتم که فایل صوتی آن از یکشنبه آینده بر روی تارنمای ایران صدا، قابل شنیدن و آپلود است.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)