صنعت پناه‌جویی در ترکیه

مطابق توافق ترکیه و یو ان اچ سی آر کشور ترکیه کشور پناهنده پذیر نیست و بنابراین همه پناهندگان باید به عنوان معبری موقتی به آن نگاه کنند. لاجرم ترکیه هیچ مسئولیت ویژه ای به عنوان کشور پناهنده پذیر در قبال پناهجویان ندارد چون فقط یک گذرگاه است. پیداست که تا اینجا همه پناهجویان باید همانند یک توریست در برابر قوانین کشور ترکیه محسوب شوند. بخشی از این مسئله چنین است. پناهندگان قادر به کار در کشور ترکیه نیستند. بنابراین نباید جای نیروکار ترک را اشغال کنند. البته در بازار سیاه کار آنها ناچار می شوند تا به بخش کمی از حقوق یک کارگر قانونی رضایت دهند و به این ترتیب سودی را عاید کارفرمای ترک کنند.

این سود در نهایت برای اقتصاد ترکیه می تواند چشمگیر باشد اگر تعداد زیاد این کارگران را که در ترکیه مشغول به کارند در نظر بگیریم. از سوی دیگر تعداد دیگری از پناهجویان که وارد این بازار سیاه نمی شوند ارز لازم را از خارج از ترکیه و اغلب از کشور خود وارد ترکیه می کنند. این ارز در صورتی که در شمار زیاد پناهجویان ساکن در ترکیه در نظر گرفته شود رقم گزافی خواهد شد.

علاوه بر این این غیر از ارزی است که هر پناهجویی با آن وارد ترکیه شده است و چند ماه اول را با آن سپری کرده است. این ارز اولیه تنها او را به مثابه یک توریست منبع ارزش برای حکومت ترکیه می سازد. بخش دیگری از این سود ناشی از اقامت طولانی این پناهجویان در ترکیه است. یو ان اچ سی آر ترکیه روندهای بسیار طولانی یک تا سه سال را برای پناهجویان در نظر می گیرد و این امر موجب می شود که این پناهجویان یا تبدیل به نیروی کار ارزان برای اقتصاد ترکیه شوند و یا منبع وارد کردن ارزش به کشور ترکیه. علاوه بر این حکومت بخشنده ترکیه پول خاک از پناهندگان و پناهجویان می گیرد. روشن است که ترکیه کشور پناهنده پذیر نیست و فرد باید به مثابه یک توریست در این کشور زندگی کند. پس او ناچار است که حق خاک دهد. این پول علاوه بر هزینه های جانبی مربوط به دفترچه مربوطه رقمی قابل توجه می شود اگر بر تعداد چند صد هزارتایی پناهندگان ضرب شود. در پلیس ترکیه که مسئولیت این کار را بر عهده دارد شما حتی پول پوشه و کپی را هم باید بپردازید مبادا دولت ترکیه که این سود را به جیب می زند ذره ای به شرایط انسانی پناهجویان نظری داشته باشد.

دولت ترکیه در این رابطه از کمک های سازمان های حقوق بشری به اسم پناهندگان محروم نیست. اما در نهایت با توچه به موارد بالا+ رفم بالای پناهندگان+طولانی شدن اقامت پناهندگان در ترکیه طی این فرآیند به جهت اقتصادی یک صنعت بیشرمانه است که نمی توان نام آن را سرمایه داری کلاسیک نهاد بلکه از گونه همان طرق سرمایه داری پیشامدرن دوره مرکانتلیست هاست که از طریق دزدی و زورگویی از رودخانه پناهجویی که کشورهای مستبد به راه انداخته اند سود به جیب می زند. و مردنش خوشحال اند که دولتی قدرتمند دارد که خوب از آب پناهجویی هم کره می گیرد.

بنابراین روشن است که دولت ترکیه عامد یا غیر عمد از تقویت سویه های این ماجرا و روندهای طولانی یو ان اچ سی آر سود می برد. هر پناهنده منبع درآمدی برای ترکیه است حتی بسیار بیشتر از یک توریست. مردم ترکیه به ویژه در شهرهای توریستی می دانند که یک توریست منبع درآمد کشوران است و تا حدودی محترم است. پلیس هم می داند و دولت هم. اما یک پناهنده چندین برابر سودآوری می کند با این حال نه به عنوان یک مشتری محترم بلکه یک آواره بدون هویت زندگی می کند که می توان او را به هر طرف کشاند.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)