بهنام دارایی‌زاده – آیا ایرانیان باید انقلاب ۵۷ را- با توجه به پیامد‌های آن و نظم سیاسی‌ای که پس از آن حاکم شد- یکسر شکست خورده به حساب آورند؟

آیا جامعه‌ی سیاسیِ کنونی ایران، توانسته است که به درستی نسبت خود را با آنچه که در بهمن ۵۷ رخ داد، تبیین کند؟

 از سویی دیگر، آیا امکان مواجه با ۵۷، بدون میانجی‌ها و واسطه‌هایی که آن انقلاب را روایت کرده‌اند وجود دارد؟

آیا می‌توان گفت که در ایران، بر خلاف سایر مناطق خاورمیانه، نوعی «انقلاب‌هراسی» در میان نخبگان سیاسی کشور حاکم است؟ اساساً فهم امروز ایرانی‌ها از خود «ایده‌ی انقلاب» چگونه است؟

و به طور عینی‌تر: تا چه اندازه شکست نمادین جنبش سبز و از دست رفتن «خیابان‌«، در کنار آن‌چه که پیروزی انقلاب‌های بهار عرب (مشخصاً در مصر و تونس) نام گرفته است، توانسته فهم ایرانی‌ها را از «ایده‌ی انقلاب» تغییر دهد؟

در سی و ‌چهارمین سالروز انقلاب ۵۷، پرسش‌هایی از این دست را با علی علی‌زاده، تحلیل‌گر سیاسی و مدرس دانشگاه در لندن در میان گذاشته‌ام.
این گفت‌وگو را می‌توانید از اینجا یا اینجا بشنوید

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)

این یک مطلب قدیمی است و اکنون بایگانی شده است. ممکن است تصاویر این مطلب به دلیل قوانین مرتبط با کپی رایت حذف شده باشند. اگر فکر می‌کنید که تصاویر این مطلب ناقض کپی رایت نیست و می‌خواهید توسط زمانه بازیابی شوند، لطفاً به ما ایمیل بزنید. به آدرس: tribune@radiozamaneh.com