یادداشتی درباره استقلال کردستان عراق

تبریک و تهنیت اولین کلمه ای است که یک انسان آزاداندیش باید درباره استقلال کردستان عراق بگوید. من از کرد نه به عنوان قوم سخن خواهم گفت و نه به عنوان ملت، آنها را مردمان سرزمینی می دانم که قرن ها طلوع و غروب خورشید را در آن سرزمین تماشا کردند، و اکنون همان ها حق دارند طلوع این خورشید را روی پرچم شان نظاره گر باشند.

اما استدلال قاطع که تمامی فلسفه ها و نظریات سیاسی مدرن موید آن است به قرار زیر است:

رابطه بین حکومت و مردم، رابطه ای است از نوع قرارداد. وقتی مردم کوردستان تحت تابعیت حکومت مرکزی عراق هستند، این بدان معناست که حکومت عراق تنها خادم آنهاست و کوردها این حق حاکمیت بر سرزمین کردستان را به حکومت مرکزی بغداد تفویض کرده اند. در مقابل حکومت عراق موظف است تا وظایف و خدمات خود را به انجام برساند. کاری که هیچگاه در طول تاریخ نکرده و اکنون نیز نمی کند. هیچ کس به جز مردمانی که در یک سرزمین زندگی می کنند، صاحب آن سرزمین نیست. پس مردم کوردستان این حق فسخ ناپذیر را دارند که حق حاکمیت را از دولت بی مسئول و فاسد و ناتوان، بازپس بگیرند.

کردستان عراق سالهاست که مستقل است و آنها امنیت خود را برعهده دارند، حکومت عراق، سهمیه آنان را قطع کرده است و کوردها استقلال نظامی، اقتصادی و سیاسی خود را عملا در اختیار دارند. پس این رفراندوم تنها برای رسمیت بخشیدن به امری است که از قبل واقعیت یافته است. تمامی اصول نظریات فلسفه سیاسی مدرن که رابطه دولت و مردم را به چشم یک قرارداد می دانند، ضرورت استقلال کردستان عراق را به رسمیت می شناسند.

برخی اهمیت تاریخی و حقوقی استقلال کردستان عراق را با این بهانه لوث می کنند که گویی این اعلام استقلال صرفا سیاستی است از سوی حکومت بارزانی برای تقویت ناسیونالیسم و تثبیت قدرت خویش. مسئله استقلال کردستان فراتر از این حرفهاست. حتی مخالفت و مبارزه با بارزانی نیز باید در چارچوب یک کردستان مستقل صورت بگیرد و جز این میسر نیست. این خلط مبحث و لاپوشانی ضرورت استقلال است.

از پان ایرانیست هایی که از استقلال کردستان لرزه به اندامشان افتاده تا نکند مردم کورد ایران نیز به فکر استقلال بیافتند، انتظاری نیست. تنها به این فرومایگان می توان گفت که از این هراس بلرزید. شما اگر شجاعت دارید اول ایران را از چنگ آخوندها در آورید.

نفرت انگیزتر از همه، توجیهات توده ای و اکثریتی ها یا چپ خلقی هایی است که استقلال کردستان عراق را یک پروژه صهیونیستی یا امپریالیستی برای تجزیه عراق قلمداد می کنند تا با این چرندیات، با آزادی و اراده مردم کوردستان مخالفت کرده باشند. این قماش تنها مشق نویس سیاست های جمهوری اسلامی هستند و خیانت و رذالت ایشان مدتهاست ثابت شده است. آنها نه تنها ورشکسته سیاسی که ورشکسته اخلاقی هستند.

برخی نیز توجیه می کنند که در شرایط حاضر این اعلام استقلال ممکن است به ایجاد تنش بیانجامد و ناامنی در منطقه را بیشتر کند. این استدلال بزدلان است.
اتفاقا ارزش این رفراندوم در این است که تجلی فضیلت شجاعت است. شجاعت در همین است که برای حق ات گام برداری یعنی آنچه باید را بر آنچه هست ترجیح دهی و از عواقب و پیامدهای واقعی یا خیالی نهراسی. شجاعت در همین است که علی رغم همه خطرات برای آزادی و حق خودت مبارزه کنی. وقتی در سال ۱۹۱۶ ایرلندی ها به پشتوانه رهبران بزرگی مانند جیمز کانولی برای استقلال ایرلند در دوبلین شورش کردند و این شهر را در اختیار گرفتند، امید اندکی برای موفقیت آنها بود. آنها البته شکست خوردند، اما این سرآغازی بود برای تولد ملت ایرلند. مردمان شجاع ممکن است در یک جنگ شکست بخورند، اما در تاریخ پیروز خواهند شد.

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)