کشف حجاب از بیانیه وزارت اطلاعات

خواندن این بیانیه مرا به یاد یادداشت نماینده ولی فقیه در کیهان انداخت که هشت سالی پیشتر نوشته بود: خانه عنکبوت. آن یادداشت در نوع خود بسیار گویا بود و به نظرم در تاریخ رسانه های ایران به آن بسیار رجوع داده خواهد شد. من همان زمان مطلبی در وارسی آن نوشتم (مرد عنکبوتی). اما امروز اگر می خواستم آن مطلب را بنویسم قطعا کمتر تعجب می کردم یا اصلا تعجب نمی کردم! طبعا تجربه این هشت نه ساله باعث زائل شدن تعجب من و ما ست. اما از شباهت روشها و منطق بین آن یادداشت و این بیانیه هنوز می توان تعجب کرد. این تعجب نشانه ای است تا مساله اصلی در نزاع دوره خامنه ای است را پیدا کنیم: تحکیم مواضع اقلیت برای مهار اکثریت.

 یادداشت خانه عنکبوت همراه با موجی از دستگیری ها بود. آن زمان وبلاگ نویسان هدف اصلی قرار داشتند گرچه به آنها محدود نبود و نماند. تقریبا همه آن دستگیرشدگان ناگزیر به ترک وطن شدند و امروز در کشورهای مختلف پراکنده اند. (خبرهای گویا را اینجا مرور کنید)

اگر به یادداشت حسین شریعتمداری در مهر سال ۱۳۸۳ مراجعه کنیم می بینیم که او بی پروا هر کس را که خواسته متهم داشته است. برای او حضور کسی در دولت هم اهمیت ندارد. او آشکارا چهره های مختلف اصلاح طلبان را که در حاکمیت و دولت بودند متهم می کند («با کمک عوامل این شبکه در وزارت ارشاد، انجمن صنفی روزنامه نگاران، کانون نویسندگان و حمایت برخی از نفوذی های شبکه در سیستم اجرایی و…»). سپس آنها را به شبکه ای در خارج وصل می کند. باقی همه دور این محور می پیچد. عده ای هم این میانه بازداشت می شوند که دیوارشان از همه کوتاهتر است. اینها روزنامه نگار و وبلاگنویس اند.

من اعتقاد دارم که آنچه این روزها دیدیم و، بنا به نوید بیانیه، خواهیم دید اجرای مجدد همان طرح سال ۸۳ است جز اینکه اعضای دولت از آن کنار گذاشته شده اند. ولی آنها هم مصون نخواهند بود. چند ماه دیگر نوبت آنها خواهد بود. فرق ماجرا در این است که به دولت اصلاحات می شد حمله کرد و افرادش را به هزار اتهام ناچسب متهم داشت اما دولت انحرافات را نمی شود چون تف سر بالا ست و زمانی مورد تایید رهبر بوده است.

اگر ساختار مساله را خلاصه کنیم اینطور می شود: یک حرکت اطلاعاتی و ایذایی برای مهار کردن و از صحنه بیرون راندن کسانی که مورد تایید رهبر نظام نیستند. بازی با افراد کمترشناخته شروع می شود اما ابعاد وسیعتری می گیرد. این ابعاد در انتخابات بعدی خود را نشان می دهد. برای هجوم سال ۸۳ انتخابات سال ۸۴ در پیش بود و برای هجوم سال ۹۱ انتخابات ۹۲ در برنامه است.

یک خلاصه دیگر از همین عملیات این خواهد بود که: به هر طریقی بین مخالفان داخلی و نیروهای خارجی پیوند بزنید تا بتوان داخلی ها را سرکوب کرد. در سال ۸۳ مرکز خارجی مطلوب در پراگ قرار داشت و وبسایت محوری گویا بود. در سال ۹۱ مرکز خارجی لندن است و وبسایتهای محوری همه رسانه هایی که به نام «شبکه عنکبوتی» شناخته می شوند. کافی است همین تعبیر شبکه عنکبوتی را گوگل کنید. دست تان خواهد آمد.

واقعی بودن یا نبودن سناریوها و اتهام ها ابدا اهمیتی ندارد. سال ۸۳ سناریو آنطوری نوشته شد و سال ۹۱ اینطوری. مهم دو مساله بود و هست:

هر نیرویی که با رهبر زاویه دارد باید زاویه نشین شود و از صحنه حذف شود؛

هر نیروی مخالف داخلی باید دست نشانده خارجی وانمود شود؛

این است که بیانیه می گوید حتی اگر خبر هم نداشته باشی ممکن است در خدمت بیگانگان باشی! یعنی هر کسی می تواند متهم باشد. راه چاره چیست؟ طبعا پناه بردن به دامان مهرورزی رهبری. فقط همانجا امن است. این یعنی ای همه کسانی که در مقابل رهبر در-اقلیت-مانده موضع گرفته اید به اقلیت بپیوندید. این رویای اکثریت شدن است. اما چون نمی شود پس باید اکثریت را ساکت کرد یا فراری داد.

بیانیه وزارت اطلاعات از این منظر اینطور خوانده می شود: ما مدافعان رهبر نظام هستیم و باقی نظام چه مجلس ششم باشد یا دولت دهم برای ما اهمیت ندارد یا تا زمانی اهمیت دارد که پیرو منویات رهبری باشد. هر گاه کسی یا روزنامه ای یا جناحی از منویات رهبر دور شد برای ما مانع شرعی و قانونی وجود ندارد که هر طور شده او را متهم کنیم. همان سال ۸۳ نوشته بودم: «اتهامات آقای شریعتمداری به دیگران بخوبی نشان می دهد در حوزه حفظ قدرت آزادی کامل وجود دارد برای عبور از هر مرز دینی، اخلاقی، شرعی، فقهی، حقوقی و حتی عقلی.»

به کوتاهترین بیان: اصلا مهم نیست که کسی باور کند یا نکند. مساله اساسی مهار رقیب یا حذف رقیب است و تا قدرت در دست ما ست هیچ مرزی برای ما وجود ندارد. قدرت را به هر قیمت حفظ می کنیم. این همان راهی است که بشار اسد هم دارد به شکل عریان اش می رود. بیانیه وزارت اطلاعات نوع باحجاب همان روش است.