لزوم پیوستن و پیروی از پیمان نامه‌های بین‌المللی

شاید راجع به پیمان نامه حقوق کود ک مصوب مجمع عمومی سازمان ملل متحد ۲۹ آبان۱۳۶۸ یا ۲۰ نوامبر۱۹۸۹ شنیده اید که  البته مجلس شورای اسلامی ایران نیز در تاریخ ۱/۱۲/۱۳۷۲ این پیمان نامه را تصویب کرده و از ۲۲ مرداد ۱۳۷۳ (برابر ۱۲ آگوست ۱۹۹۴) این سند برای کشور لازم الاجرا گردیده است.

البته جمهوری اسلامی ایران با تعیین حق شرط کلی نسبت به این پیمان نامه اعلام کرده است که آن را در صورت تعارض با قوانین داخلی یا اسلامی لازم الرعایه نمی داند. متن ماده واحده مصوب مجلس شورای اسلامی مطرح می کند : “کنوانسیون حقوق کودک مشتمل بر یک مقدمه و ۵۴ ماده به شرح پیوست تصویب و اجازه الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به آن داده می شود؛ مشروط بر اینکه مفاد آن در هر مورد و در هر زمان در تعارض با قوانین داخلی و موازین اسلامی باشد و یا قرار گیرد، از طرف دولت جمهوری اسلامی لازم الرعایه نباشد.”  ماده ۱۱ این پیمان مشتمل است از دو بند زیر :  ۱- به منظور مبارزه با انتقال غیر قانونی کودکان به خارج از کشور و عدم بازگشت کودکان مقیم خارج، کشورهای عضو اقداماتی معمول خواهند داشت.  ۲- کشورهای عضو به همین منظور انعقاد توافق نامه های دو جانبه یا چند جانبه و یا الحاق به توافق نامه های موجود را تشویق خواهند کرد.

کودک ربایی  جمهوری اسلامی ایران مقاوله نامه ( کنوانسیون) اختیاری ۱۹۸۰ لاهه درخصوص ابعاد مدنی ربودن کودک در سطح بین‌المللی را امضا ننموده است. معرفی کردن مشکلات  فراروی کودکان ایران و حتی سایر کشورها، شاید مسولان جمهوری اسلامی را مجاب به پیوستن به عهدنامه های بین المللی عام المنفعه از این دست نماید.   هر روزه مردمان زیادی بین کشورهای دنیا در حال مهاجرت اند و مهاجرت از حقوق اساسی بشر برای رشد و پیشرفت. در این بین مهاجرت خانواده ها و از این میان مهاجرت خانواده هایی از ایران  به سمت غرب که  در سالهای اخیر روند رو به رشدی داشته است. این مهاجرت ها با بودن کودکانی  در خانواده، در سنین مختلف توام با مشکلات خویش است.  دیدن رنج و عذاب کودکانی( بیشتر پناهجو) آنهم از سرزمین خود و دردناک تر در سرزمینی غریب، کار هر روزه بسیاری از ما غربت نشینان شده است.

کودکانی که بدون پرسیده شدن از ایشان به سرزمینهایی بیگانه آورده میشوند که زندگی در آن گرچه آرزوی بسیاری از هموطنانمان در ایران  شده است اما در واقع مصداق ضرب المثل رنگ آبی آسمان در همه جای زمین است. در میان این کودکان مهاجر( بیشتر پناهجو)، بسیاری یافت میشوند که بدون رضایت یکی از والدین (معمولا پدر) و توسط مادر ربوده شده و به غرب آورده میشوند. داستانهای تکراری و  بعضا غلو آمیز این قبیل والدین (معمولا مادران) در به لجن کشیدن ایران و فرهنگی کهن داستان نخ نمایی شده است که دیگر کسی را حوصله گوش دادن به آن نیست.  والدینی که به زعم خویش کودکان خویش را با آوردن به کشور های پیشرفته “کودکی غربی” خواهند دید، پس از سالهایی کوتاه آنچنان سرخورده و خوار میشوند که بیشتر آنان را مجال و روی بیان داستان زندگی شان نیز نمیباشد.

اداره های مهاجرت غرب، در ظاهر بیرحمانه اغلب داستانهای جعلی (خطر سنگسار، کتک خوردن به جای وعده های غذایی، سوء استفاده از کودکان و داستانهای باور نکردنی دیگر) برای تکدی اقامت ایشان را رد میکنند. بیشتراین خانواده ها و کودکان  پس از نگرفتن اقامت، اصول حقوق بشر در غرب را نیز به چالش میکشند و البته ایجاد مشکلات فراوان برای کشورهای پذیرنده نیز از تبعات آن است.

متاسفانه سرگذشت اینگونه کودکان قربانی سرنوشت جالبی نیست، سوء استفاده های جنسی، اعتیاد و فحشا در قلب غرب متمدن و کمبود محبت پدر یا مادری که کودک را از وی ربوده اند، تنها گوشه ای از آن است و بی هوویتی این کودکان ربوده شده قسمت اعظم آن. دزدیدن کودکان و آوردن ایشان به غرب حماقتی است نابخشودنی، اما راهکارهایی برای مقابله با این بزه در هزاره فیس بوک در کشور ما هنوز یافت نشده است. ذکر این نکته ضروری است که روند معکوس ربودن کودکان از غرب و انتقال ایشان به کشورمان اندک است و هیچ انسان دانایی فرزندی را که سالها در غرب آزاد  رشد و نمو کرده است را به کشوری با ویژگیهای ما روان نمیکند.

داستان کوتاه که حقوق کودکان ایران در خطر است. چه بسیار شنیده میشود که کودکان کشور در کشورهای همسایه مورد سوء استفاده قرار میگیرند و داستان تعدادی از ایشان آواره در غرب و ممالک پیشرفته که به آن پرداخته شد. کودکانی ناتوان که خویش قدرت و زبان ندارند، قربانی سیاست بازیهای بزرگسالانی میشوند که خود روزگاری کودکی را تجربه کرده اند. تعدی و تجاوز به حقوق کودکان شایسته هیچ کشور و ملتی در این زمانه پیشرفته نیست. این مشکل حتی با مشکل اعدام کودکان نیز متفاوت است، گرچه جمهوری اسلامی ایران مقاوله نامه حقوق کودکان را مشروط امضا نموده است  و این حق (ناحق) قانونی اما غیر انسانی را دارد که کودکان را با توجه به قوانین اسلامی اعدام نماید. اما تا جایی که شامل پیمان های اجرایی برای جلوگیری از ربودن کودکان میشود جمهوری اسلامی ایران حتی آنرا امضا نیز نکرده است

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)