همجنسگرا بودن در ارمنستان دشوار است.

فعالان ان جی او “پینک آرمنیا” در روز علیه همجنسگراستیزی، دگرجنسگونهستیزی و دوجنسگراستیزی پرچمدگرباشان را در مرکز ایروان برافراشتند.

زندگی برای افراد دگرباش (همجنسگرایزن، همجنسگرایمرد، دوجنسگرا و دگرجنسگونه) در ارمنستان، یک جامعه محافظه کار اجتماعی که در آن همجنسگراستیزی سخت باقی مانده، آسان نیست.

مشکلات برای کسانی که خارج از پایتخت زندگی می کنند متعدد است، جایی که جامعه حتی دارای تحمل کمتری نسبت به افراد دگرباش می باشد. اجتماعی شدن در محل های غیر دگرباش دوست و مکان های عمومی معدودی که افراد همجنسگرا می توانند مطمئن باشند که موضوع سواستفاده و آزار و اذیت نیستند، بویژه مشکل است.

آرتور (نام مستعار)، ٢۵ ساله، گفت که فضاهای سرگرمی همگانی در گیومری یا وانادزور، که به ترتیب دومین و سومین شهرهای بزرگ کشور هستند، وجود نداشت، فضاهایی که افراد دگرباش می توانستند احساس امنیت کنند.

آرتور که در گیومری زندگی می کند، گفت :”برای من غیرممکن است که به یک کافی شاپ یا بروم و گفته های آزاردهنده نشنوم یا نگاه های دشمنانه به من جلب نشود. یکبار وارد یک مشاجره لفظی با یکی از مشتریان به دلیل گفته ی نسنجیده ی او شدم، اما مدیر آمد و تقاضا کرد که من آنجا را ترک کنم، گفت که این مشاجره به دلیل من آغاز شد.”

در عوض آرتور و دوستش برای آخر هفته به ایروان رفتند، بیش از ١٢٠ کیلومتر دورتر از شهرشان، جایی که می توانستند احساس راحتی بیشتری داشته باشند.

او گفت :”ایروان نیز گرایش دوستانه ویژه ای نسبت به همجنسگرایان ندارد، اما تنها جایی در ارمنستان می باشد که شما می توانید احساس نسبتا آزادی داشته باشید.”

“سرگی گابریلیان”، رییس ان جی او نسل جدید، باور دارد که چنین گرایش نابردبار و متعصبی نسبت به افراد دگرباش در مکان های دورافتاده ی کشور موجب مهاجرت داخلی شده است.

گابریلیان که سازمان او  برای حفاظت از حقوق دگرباشان سراسر ارمنستان فعالیت کند، گفت :”یک فرد دگرباش که در این استان زندگی می کند به هر قیمتی سعی می کند که وارد هر موسسه تحصیلی در ایروان شود تا به پایتخت نقل مکان کند. خارج از پایتخت، به شدت مشکل است که به سبک همجنسگرا زندگی کنیم. یک فرد دگرباش با زندگی در این استان ها مجبور می شود که طبیعت خودش را مخفی کند، زیرا او به عنوان یک فرد برابر با دیگران پذیرفته نخواهد شد.”

پژوهش های منتشر شده بر گرایش های نسبت به افراد دگرباش اوایل امسال توسط ان جی او “پینک آرمنیا” نشان می دهد که این کشور هنوز راهی زیادی برای پیمودن دار.

بر طبق این بررسی، ٩٣.٨ درصد از ١٠١٧ نفری که مصاحبه شدند، گفتند آنها نمی خواهند که ببینند زوج های همجنسگرا در خیابان دست در دست هم باشند و ٩٧.۵ درصد مخالف این بودند که آنها در عموم یکدیگر را ببوسند.

بر طبق گزارشی از گروه حمایت ابتکارهای زنان مستقر در تفلیس که در ماه ژوئن منتشر شد، افراد دگرباش “یکی از به حاشیه کشیده ترین، کمتر آشکارترین و بیشترین گروه مورد تبعیض واقع شده” در ارمنستان مانند کشور همسایه گرجستان هستند.

در این گزارش آمده است :”باوجود درجه ای از موفقیت که در سال های اخیر بدست آمده است،.. اعضای این گروه هنوز با خشونت، ظلم و ستم و آزار و اذیت از طرف کل عموم و همچنین موسسه های ویژه، از جمله ساختمان های پزشکی و محل کار روبرو می شوند. تمایل برانگیخته شده بر اساس گرایشجنسی و هویتجنسیتی غالبا گزارش نمی شود و از این رو، بدون رسیدگی و تحقیق و مجازات مناسب به جا می ماند.”

زندگی در پایتخت به هیچ وجه آسان نیست. در بین صدها رستوران، میخانه و کافی شاپ در ایروان، حتی یک مکان تفریحی عمومی نیازهای اعضای جامعهدگرباشان را برآورده نمی کند.

در سال ٢٠١٢، کلاب “دی آی وی” در ایروان که به عنوان یک پاتوق همجنسگرا مشهور است با بمب آتش زا سوزانده شد و مالک آن مورد آزار و اذیت قرار گرفت.

از آن پس، کسی جرات نکرده که یک مکان سرگرمی عمومی برای افراد دگرباش در ارمنستان باز کند.

یک کلاب اجتماعی خصوصی برای مردان همجنسگرا و زنان دگرجنس گونه در ایروان وجود دارد که روزانه برای اعضا و دوستانشان باز می باشد.

نلی (نام مستعار)، مدیر زن  ٣٢ ساله کلاب در اصل از شهر وانادزور است. هنگامی که او به پایتخت نقل مکان نمود تا به برادرش بپیوندد، او فهمید که برادرش همجنسگراست.

او توضیح داد :”من او را از خیلی اوایل پذیرفتم. من از طریق برادرم با این جامعه آشنا شدم.”

او سال گذشته در پی مرگ برادرش این کلاب را باز نمود.

او ادامه داد :”این کلاب را باز نمودم تا افرادی شبیه به او بتوانند در اینجا احساس راحتی داشته باشند.”

نلی با ارائه ١٠” کارت عضویت برای افرادی که هنوز هسته اصلی دیدار از این کلاب هستند، کلاب را راه اندازی نمود.

او گفت :”من سعی می کنم که اجازه ندهم افراد بسیاری وارد کلاب شوند، تا مشتریانم احساس راحتی در اینجا داشته باشند. من شخصا هرچیزی را می دانم. من سعی می کنم مطمئن شوم که مشکلی وجود ندارد و آنها به من گوش می دهند.”

نلی گفت او باور دارد که بسیاری در این شهر از این کلاب خبر دارند، اما انتظار هیچ حمله ای ندارند.

“ما دخالت نمی کنیم. این افراد نیاز به سرگرمی دارند. من به آنها گفتم – کلاب را ترک نکنید، توجه جلب نکنید، بنابراین آرامش دیگران را برهم نزنید.”

در بین کسانی که خبر دارند، این کلاب یک منبع بسیار با ارزش است.

ملینا، فرزی که مرتب از این کلاب بازدید می کند، گفت :”اینجا تنها جایی است که من می توانم کسی که می خواهم باشم. هیچ یک از بازدیدکنندگان محلی..هیچ کس به من نگاه کنایه آمیز نمی اندازد. هیچ کس درباره ی من گفته های ناخوش آیند بیان نمی کند.”

آشوت، یک مامور خفاظت در این کلاب که نخواست از نام واقعی اش استفاده کند گفت :”او بهترین کارش را انجام داد تا بازدیکنندگان را از تجربه های ناخوشایند حفاظت کند.”

او گفت :”هنگامی که غریبه ها تلاش می کنند که وارد این کلاب شوند، من سعی می کنم که به روش خودم توضیح دهم که اینجا ورود ممنوع است. بعضی وقت ها من تنها می گویم که این یک کلاب همجنسگرایان است و افراد می روند. این زمانی رخ می دهد که آنها پافشاری می کنند که وارد شوند، اما من قطعا اجازه نمی دهم.”

در نبود کلاب های دگرباشان، بعضی از اعضای جامعه دگرباشان سعی می کنند که پارتی های خودشان را سازمان دهی کنند.

سارکیس ٢۶ ساله، توضیح داد که چطور او و دوستش شب ها با یکدیگر آغاز به بیرون رفتن کردند.

آنها باید نخست با مدیر یک کلاب به توافق برسند، تضمین دهد که محوطه حفاظت خواهد شد و یک لیست مهمان کنار هم قرار دهند.

او گفت :”نخستین پارتی با شرکت ١۶٠ نفر برگزار شد. ما قادر بودیم که سرگرمی های عالی برای آنها تشکیل دهیم، اما بسیار نگران بودیم.”

اوایل آن روز او تماس های تلفنی دریافت کرد که اگر پارتی پیش رود، کلاب را منفجر می کنند. سپس گروهی از افراد ناشناخته سعی کردند تا در را بشکنند و وارد شوند.

سارکیس گفت :”پس از آن، ما برای مدت طولانی فکر کردیم که دیگر ارزش ندارد که پارتی های دگرباشان را سازمان دهی کنیم.”

به هرحال، تقاضاها آنقدر زیاد بود که سارکیس و دوستش دو شب دیگر را در کلاب سازماندهی کردند، در آخرین شب حدود ٢۵٠ نفر شرکت کردند.

سارکیس گفت :”این تعداد بی سابقه ای برای ارمنستان بود. این ثابت نمود که جامعهدگرباشان نیاز به چنین رویدادهایی دارد.”

واهان ایشخانیان، از مجله ادبی اینکناگیر مدت زیادی درباره مسائل دگرباشان نوشته است. نخستین مقاله او در زمینه مردان همجنسگرا در سال ٢٠٠٢ منتشر شد، هنگامی که همجنسگراستیزی در ارمنستان هنوز بطور رسمی غیرقانونی بود.

ایشخانیان گفت : “روزنامه نگاران نمی خواستند که به این موضوع بپردازند. اگرچه سردبیرم نخستین مقاله ام را منتشر نمود، او گفت که امیدوار بود پسرش این مطلب را بخواند.”

ارمنستان سال بعد به شورای اروپا پیوست و همجنسگرایی جرم زدایی شد.

باوجود همجنسگراستیزی دارای ریشه ی عمیق، گرایش های اجتماعی نسبت به افراد دگرباش از آن زمان در واقع کمتر و ملایم تر شد.

ایشخانیان گفت :”امروز، همجنسگرایانی وجود دارند که همگان از گرایش جنسی شان آگاه هستند. در سال ٢٠٠٠، موردهای بسیاری از همجنسگرایان وجود داشت که به قتل رسیدند. امروز، سطح خشونت فیزیکی نسبتا افزایش یافته است. ما افرادی را مشاهده می کنیم که در ظاهرشان از دیگران متفاوت به نظر می رسند. در گذشته شبیه به این نبود. هنگامی که من این تغییرها را می بینم، باور می کنم که تغییرهای نوینی وجود خواهد داشت.”

ترجمه تخصصی برای دارما و مارتیا: احسان پارسی

فیس بوک ما:

‏‎‏https://m.facebook.com/DharmaMartia

وب سایت ما:

‏http://dharmamartia.org

صفحه خبر وبسایت :

‏http://dmblog.dharmamartia.org/home

کانال تلگرام ما:

‏https://telegram.me/DharmaMartia

همکاران ما:

‏http://media.hamyaari.ca

‏www.Khodnevis.org

‏https://www.tribunezamaneh.com/archives/author/dharma-martia

‏‎منبع :

https://iwpr.net/global-voices/its-hard-be-gay-armenia

نظرات

نظر (به‌وسیله فیس‌بوک)